Het zonnige zuiden

Het zonnige zuiden

Hallo allemaal,

Allereerst wil ik even iedereen opnieuw bedanken voor alle leuke reacties. Ik vind het erg leuk om van jullie te horen!
Het was de bedoeling dat ik wat eerder een verslag online zou zetten, maar ik ben op een plaatsje terecht gekomen waar ik weinig aan internet gebruik toekom. Maar goed, het verhaal over hoe ik daar terecht ben gekomen zal ik nu gaan vertellen.
Oké, donderdag kwam ik dus letterlijk aan in paradise. Het personeel was ontzettend aardig, hele lieve mensen. Na wat uitrusten in het hotel en een wandeling over en in de zee, trof ik Roy en zijn vriendin opnieuw, ditmaal met nog een andere vriendin. Roy was erg enthousiast over ze en had me verteld dat we heel goed met elkaar konden op schieten. In de praktijk viel dit van mijn kant wat tegen. Roy is een hele leuke kerel, maar met de meiden had ik geen connectie. Op een of andere manier had ik geen goed gevoel over ze. Desalniettemin zijn we ’s avonds een drankje gaan drinken en samen naar een beach party gegaan. Hier was het heel gezellig, maar ik ben meer mijn eigen weg gegaan. Het feest was ongelofelijk. Ik heb intussen aardig wat feestjes gezien, maar dit was zelfs voor mijn begrippen een “crazy” feestje; het hele strand was gevuld met feestende mensen en tientallen (of misschien zelfs honderd) barretjes die allemaal hun eigen ‘buckets’ probeerden te verkopen. Een bucket is een emmer met bijvoorbeeld whiskey of vodka. Bij sommige barretjes kosten deze buckets slechts 100 baht (2.50 euro). Toen ik wat drankjes op had ben ik ook aan de bucket gegaan.
Overal waren Thaise jongens vol tatoeages shows met vuur aan het opvoeren. Ze zwaaiden en gooiden met brandende stokken. Op een bepaald tijdstip begonnen er spelletjes. Er waren simpele spelletjes bij, waar ik ook aan mee heb gedaan, zoals een soort basketbal en de stoelendans. Maar er waren ook spelletjes die in mijn ogen te riskant waren, maar wel spannend om te zien; touwtje springen met een enorm brandend touw, hoogspringen over een brandende stok, limbo dansen onder een brandend touw, en ander gekkenwerk. Het was een wonder dat er niemand in de fik vloog, maar ik was ervan overtuigd dat ik met mijn nieuwe rasta haren wel de eerste zou zijn als ik me aan een van deze spelletjes zou wagen.
De volgende dag was ik ziek. Het zat er een beetje aan te komen; de vermoeidheid nam over en de man met de hamer sloeg dit keer raak. Ik heb de hele dag half half geslapen en heb niks ondernomen.
Zaterdag voelde ik me alweer een stuk beter. Ik had een scooter gehuurd. Je moest je paspoort geven als onderpand, wat ik eigenlijk maar niks vond. Maar ik had rond gevraagd en iedereen vertelde dat het overal nodig was als je een scooter wilde huren, en dat het veilig was. Ik wilde naar het noorden van het eiland rijden, omdat daar een goede plek is om te snorkelen. Volgens de mensen van het hotel was het ongeveer 40 min rijden. Na (voor mijn gevoel) een uurtje rijden begon het te regenen. Ik zette de scooter aan de kant van de weg en ging schuilen in een soort hotel / bar. Het regende erg hard, maar na een halfuurtje begon het te minderen en ging ik verder met m’n tocht. Op een bepaald moment begon het weer hard te regenen, dus stopte ik opnieuw. Voor mijn gevoel moest ik nu bijna bij het snorkel gedeelte zijn. Ik vroeg een man in mijn ‘schuilplaats’ waar ik was op de kaart. Het bleek dat ik nog niet 1/3e van de tocht had afgelegd. Gezien dat feit en aangezien het nog steeds bleef regenen, besloot ik terug te gaan toen de regen wat minderde. Het zou waarschijnlijk toch slecht weer blijven, en ik voelde me er niet prettig bij als ik in dat weer nog een hele afstand moest afleggen met de scooter. Daarbij waren de wegen ook slecht.
Eenmaal (doorweekt) terug in het hotel heb ik wat uitgerust en via msn gebeld met m’n ouders. Dit is altijd fijn. Ik had inmiddels besloten dat het tijd was om verder te gaan naar het volgende eiland; Ko Tao. Op de heenweg naar Ko Pagnan had ik twee Engelse jongens ontmoet waar ik veel mee had gelachen; John en Arun. Zij waren naar Ko Toa gegaan, dus ik belde ze op en vroeg hoe het daar was. John vertelde me dat het prachtig weer was en dat ze het super zouden vinden als ik hun kant op zou komen. Ko tao it is.
Toen was het tijd om de scooter terug te brengen. Ik kreeg mijn paspoort zonder moeilijkheden terug. Toen ik terug ging naar mijn hotel zag ik twee bekende gezichten. Het waren Sandra en Zoey, twee meisjes uit Schotland die Adi en ik in Kanchanaburi hadden leren kennen tijdens een feestje. Ze waren net aangekomen en zochten nog een hotel, dus ik heb ze naar mijn hotel gebracht. Ze vonden het ook een mooi hotel dus hebben ze daar geboekt. We besloten om samen wat te gaan eten en daarna naar strand te gaan, waar wederom feestjes zouden plaatsvinden. Het was niet zo druk dit keer, maar desalniettemin was de sfeer wederom erg goed. Het werd wederom een gezellige, redelijk late avond.
Zondag had ik om 11 uur de taxi geboekt. Ik had me een beetje verslapen en om 10.30 was ik me aan het haasten om mijn koffer gereed te maken en uit te checken. Er was helaas geen tijd meer voor ontbijt, dus kocht ik een potje yoghurt en wat water voor in de taxi. Rond 11.45 kwamen we aan bij de haven, waar ik ongeveer tot 12.30 heb gewacht op de boot. Er waren drie mogelijke boot keuzes. Ik had de goedkoopste gekozen, want op de foto’s zag deze er erg goed uit. De foto’s waren echter een beetje misleidend geweest. De boot zag er best goed uit, maar de rit was verschrikkelijk. Er waren enorme golven en het was alsof je er doorheen scheurde met een speedboot. Je werd constant door elkaar geschommeld. Ik kon mezelf wel redden, maar toen de tijd vorderde zag ik steeds meer mensen naar een zakje grijpen. Op een bepaald moment besloot ik muziek te luisteren omdat de achtergrond geluiden niet al te charmant waren. Ik herinner me het moment dat een liedje van Lil Wayne voorbij kwam waarin hij zegt: “I’m ill, not sick”. Precies op dat moment zag ik een stuk of drie mensen in een zakje kotsen. Stiekem moest ik toen een lach onderdrukken.
Na een helse bootrit kwamen we eindelijk aan in Ko Tao. John en Arun wachtten me op in de haven en samen zijn we met de taxi naar hun hotel gegaan. Het was een mooi plaatsje en er waren verschillende kamers beschikbaar. Voor 300 bath (ong 8 euro) had je een simpele kamer met een gezamenlijke douche en wc. Voor 600 een ruime, prachtige kamer met eigen douche en wc. Ik koos voor de iets duurdere, vooral omdat ik een eigen badkamer wil hebben. Aangezien ik nog steeds aan het herstellen was is het fijn om je eigen douche en wc te hebben.
Ik heb even geslapen en daarna ben ik samen met de Engelse jongens wat gaan eten. Ik had een lekkere salade en na het eten heb ik een goed wifi plaatsje gezocht. Een groot deel van mijn familie was namelijk bij mijn oma en mijn ouders zouden hier msn aan zetten. Het was heel leuk om iedereen te zien / spreken. Het voelde erg goed om iedereen zo samen te zien, maar aan de andere kant voelde het voor mij ook een beetje vreemd dat ik gewoon alleen aan de andere kant van de wereld was, terwijl ik normaal gesproken bij dat soort gelegenheden aanwezig zou zijn. Na een paar biertjes met de Engelse jongens was ik echter snel weer gewend aan mijn huidige omgeving.
We gingen naar een heel relaxed tentje waar voornamelijk techno achtige muziek gedraaid werd. Het is niet mijn eerste muziek keus, maar ik kan een techno feestje op zijn tijd zeker waarderen. Mijn vrienden zijn grote techno liefhebbers, dus ik herkende een hoop platen. Voor hen zou deze tent waarschijnlijk hemel op aarde zijn. Ik had een tijdje gepraat met de serveerster, een meisje uit Zweden dat verhuisd was naar dit eiland omdat ze hier een jongen had leren kennen. Ze vertelde dat ze ook werkt in ‘Say hi’ en dat ik hier misschien wel eens wat hiphop muziek mocht draaien, als ik het aan de eigenaar zou vragen. Dat leek me een leuk vooruitzicht. We hadden een gezellige avond.
De volgende dag zijn we na een klein ontbijtje uit de supermarkt naar het strand gegaan. Het strand van Koa Tao is prachtig. Het is net een film. De zee is mooi blauw en er scheen een lekker zonnetje. We kozen ons plekje in de schaduw van een palmboom. Na een tijdje zwemmen gingen we opdrogen in de zon. Er kwam een mannetje langs met een stok over zijn schouders, waar verschillende vruchten aan hingen. Ik kocht een ananas die hij ter plekke ging schillen, wat erg leuk was om te zien. Je kon proeven dat het een goede verse ananas was.
Toen het een beetje begon af te koelen zijn we terug gegaan naar het hotel om ons op te frissen. Ik kwam erachter dat mijn buren ook Nederlanders zijn, die net terug waren uit Maleisië (mijn volgende bestemming). Het bleek dat ze ongeveer dezelfde route hadden gedaan als wat ik in gedachten had.
Na een lekkere douche zijn we even langs de kliniek gegaan, omdat ik een schaafwond had gekregen van mijn koffer. Waarschijnlijk stelde het wondje niks voor, maar ik wilde even het zekere voor het zekere nemen. De doktor verzekerde me dat het er goed uitzag en dat hij niet geïnfecteerd was. Ik moest hem gewoon open houden en dan zou het wel goed komen.
Opgelucht dat mijn voet niet geamputeerd zou worden ging ik naar Say hi, het barretje waar ik misschien wat DJ kunsten mocht vertonen. Ik sprak met Chai, de eigenaar. Hij vond het prima als ik wat zou proberen. Als het beviel, mocht ik zelfs wat langer draaien. Mooi!
Vervolgens zijn we naar een wat netter restaurant gegaan waar we erg lekker hebben gegeten. We troffen een vriendin van de twee Engelse jongens. Ze was aardig maar bleef maar aan een stuk door praten. Niet het type meisje waar ik al te veel mee zou willen optrekken, dus ik vond het niet erg dat we na het eten weer onze eigen weg gingen.
Ik ging even wat plaatjes uitzoeken die ik kon gaan draaien, en rond half 10 vertrokken we gezamenlijk richting Say hi. Er waren al wat mensen, maar het was nog niet heel druk. Na een tijdje wachten mocht ik mijn laptop aansluiten. Ik bestelde een pilsje. Toen ik de vraag; “do you play DJ tonight?” bevestigend beantwoordde hoefde ik niet te betalen. Nice!
Toen ik mijn eerste nummer startte bleek het geluid niet helemaal optimaal te werken, maar Chai (de eigenaar) had het snel opgelost. Vanaf dat punt ging het super. De bar bleef verder vol stromen met dansende mensen en ik kon zien dat men genoot van de muziek. Ik had er dan ook veel plezier in om wat plaatjes te draaien. Rond 11 uur kwam Chai vertellen dat ze voor de rest van de avond al een DJ hadden geboekt, maar dat ik de volgende dag terug mocht komen om de hele avond te draaien. Ik was natuurlijk erg blij met dit compliment en het leek me ook erg leuk om een keer voor de hele avond de muziek te verzorgen. Ik zou niet elke avond achter de draaitafels willen staan, maar het lijkt me een leuke ervaring om tot het eind te spelen.
Ook ontmoette ik Lynn, een zanger / rapper die werkt in Say hi. Hij is een soort host die mensen aanmoedigt naar binnen te komen, en daarnaast heeft hij nog 100 en 1 taken. Lynn wilde graag een keer samen muziek maken. Dit vind ik altijd super.
De rest van de avond werd er dubstep gedraaid (voor de 50+’ers; een soort harde, techno-achtige hiphop, oftewel de muziek die jullie niet aan kunnen horen). Het was een leuke avond. Later op de avond heb ik zelfs nog eens de microfoon gekregen om wat te MC’en. Ook een leuke ervaring!
Ik was een beetje moe, dus dit keer heb ik niet al te hard gefeest en het niet al te laat gemaakt (een uur of 2). Op de terugweg hebben we nog een steak gegeten van een barbecue en Arun (die erg van eten houdt) had er twee, plus nog een aardbei pannenkoek. Het was leuk om te zien hoe de pannenkoek gemaakt werd, midden in de nacht in een klein kraampje.
Eenmaal in het hotel praatten we nog even na op mijn balkon. Arun spotte een enorme gekko op de muur tegenover ons. Hij was ongeveer zo groot als mijn onderarm. Na een klein halfuurtje napraten was het tijd om ons bed op te zoeken.
Ik werd tegen de middag wakker. John bleek inmiddels ziek te zijn, naar zijn idee door een verkeerd stuk vlees in de steak. Samen met Arun heb ik wat medicatie voor hem gehaald.
Arun en ik besloten om te gaan snorkelen. We vroegen een man met een bootje op het strand of hij een goed snorkel plekje wist en hoe duur het ongeveer zou zijn. In totaal zou het zo’n 12.50 euro worden, dus dat vonden we een prima prijs.
Het bootritje alleen al was het geld al waard. De zee is prachtig, net als het uitzicht. Na een klein halfuurtje arriveerden we op het eiland. Hier was het ook super. We huurden wat snorkel benodigdheden en zijn gaan snorkelen in de geweldig heldere zee. Het was ontzettend mooi en er waren veel vissen te zien. Het enige kleine minpuntje was dat mijn snorkel gerei niet helemaal waterdicht was, dus ik moest regelmatig boven water komen. Het zou trouwens ook aan mijn haren kunnen liggen.
Om vijf uur zou de boot ons weer ophalen, dus besloten we al snorkelend terug te gaan. Vlak voordat ik besloot te stoppen zag ik een kleine octopus zwemmen. Het duurde maar een seconde, want hij ging schuilen onder een steen, maar het was desalniettemin een heel leuk moment.
Na het snorkelen hebben we nog wat gedronken op het strand en een spelletje schaak gespeeld. Na een denderende overwinning ging ik een massage nemen, omdat ik erg last heb van mijn rug (waarschijnlijk omdat mijn haar zo zwaar en oncomfortabel is). Ik heb normaal gesproken een beetje dubbele gevoelens over het nemen van massages. Ik weet dat het hun werk is en dat ze het met plezier doen, maar ik wil ook niet de rijke toerist uithangen. Maar goed, mijn rug deed pijn dus besloot ik toch te gaan. Het was een zeer goede massage.
Vervolgens was het tijd om wat te gaan eten. Ik had de beste kip gordon blue ooit en vervolgens ben ik gaan DJ’en in Say hi. Het is een leuke tent, ik vind het leuk om te DJ’en en ik krijg nog altijd gratis drank; de ideale avond in mijn ogen. Met momenten was het druk en men vond de muziek leuk.
Toen ik klaar was, rond 2 uur, besloten Arun en ik naar the castle party te gaan, een van de grotere feesten die op dit eiland plaats gingen vinden. In het begin was het super, maar ik denk dat we net iets te laat aan kwamen, want met de tijd werd het een stuk leger. Rond 5 uur zijn we gegaan. Arun zou eten halen en naar mij toe komen, maar ik was in een coma van slaap geraakt toen ik had besloten om even te liggen terwijl ik op hem wachtte.
De volgende dag ontbeet ik met John en Arun. John was inmiddels weer wat opgeknapt. Zij zouden vandaag vertrekken, dus na het eten namen we afscheid en stapten ze in de taxi.
Ik ging naar Lynn, omdat we naar de studio zouden gaan. Lynn was echter een tattoo aan het laten zetten dus stelden we het een dag uit. Ik heb in de tussentijd wel alvast de teksten geschreven. Aangezien er een regenbui kwam, kon ik mijn tijd nemen. Ik was tevreden over het resultaat.
Na het schrijven, toen de regen ging liggen, besloot ik dat het tijd was om mijn rasta haren te verwijderen. Ik vond ze leuk voor zolang het duurde, maar ik begon er teveel last van te krijgen.
Na even zoeken vond ik een kapper die dit kon doen en binnen een uur was ik getransformeerd van rasta man tot een nieuwe look. Ik vroeg of hij mijn baardje ook wat korter kon maken. “Like this?” vroeg hij, terwijl hij met een scheerapparaat mijn halve baard verwijderde. Dit irriteerde me omdat ik mijn baardje wilde houden (ik kon mezelf niet meer zonder baard herinneren), maar een halve baard is ook niks dus heb ik het hem maar af laten maken. Ik was niet ontevreden over het eindresultaat. Het is anders, maar misschien geen verkeerde verandering.
Op de terugweg naar het hotel en op de heenweg naar het eten trof ik verschillende oude bekenden, die me nu niet meer herkende. Vooral Lynn, Chai en trawanten barstten in lachen uit. Ze vonden het echter een verbetering.
Ik had even met Marion gechat en vervolgens heb ik weer even gedraaid. Na een tijdje nam een andere DJ het over en ben ik mijn laptop naar het hotel gaan brengen. Onderweg trof ik twee Canadezen, samen met hen ben ik terug gegaan naar Say Hi. We hebben wat gedronken en een waterpijp gerookt (die ik overigens voor de helft van de prijs krijg). Het was, voor de verandering, een gezellige, late avond.
Donderdag zou het dan gaan gebeuren. Ik zou om 11 uur bij Lynn zijn en we zouden het nummer gaan opnemen. Ik was wat aan de late kant, maar Lynn was er nog helemaal niet dus dat maakte niet uit. Wat telefoontjes later kwam Lynn. We gingen wat bier kopen in de supermarkt en zijn vervolgens met de scooter erop uit getrokken. In een rustig plaatsje in the middle of nowhere hebben we wat gepraat over hoe en wat we wilden. Ik moest nog een accu ophalen en Lynn moest nog wat dingen doen, dus bracht hij me terug en zouden we elkaar weer treffen bij Say Hi. Na even te wachten bij de bar kwam er een jongen op een scooter; “You’re Lynn’s friend?” Na mijn bevestigende antwoord mocht ik achterop springen en reden we weg. Hij bleek de gitarist te zijn die de muziek van het nummer zou verzorgen. Het was een hele vriendelijke kerel en na wat oefenen in een rustig tentje aan de zee gingen we terug naar Lynn. Deze was wederom druk bezig met vanalles en nog niks. Na veel gezeur van onze kant (“1 minute, I just do this, sorry I am little busy”) kregen we hem zover om de studio, de djemba speler en de zangeres te bellen. Lynn zou vast naar de Say Hi bar gaan om alles klaar te zetten. Samen met de gitarist, Nayzar, heb ik nog wat gedronken en muziek gemaakt / geluisterd. Toen we in Say Hi arriveerden lag Lynn te slapen maar “No worries, the gear is ready”. Toen de banjo speler arriveerde wilden we dan eindelijk gaan opnemen, maar wonder boven wonder moest Lynn toch nog alles gaan opzetten. We gingen alvast oefenen en muziek maken met z’n allen, en dit was erg leuk. Iedereen moest enorm lachen toen Lynn tijdens een (overigens hele overtuigende) cover van U2 tussendoor zijn telefoon opnam (“sorry I am little busy, call you back soon”). Het wordt niet meer typisch Lynn dan dat!
Na een uur jammen besloot de banjo speler te gaan. Hij moest werken en Lynn’s “only 5 minutes” one liners waren inmiddels niet geloofwaardig meer. Ik baalde wel, want ik had het graag opgenomen. Maar; “tomorrow we will all meet for sure at 11”. Ik had er mijn twijfels over.
Desalniettemin was het nog steeds gezellig; we gingen wat jammen zonder de djemba speler en het was nog steeds een hele leuke ervaring. We hadden uiteindelijk toch veel lol, ondanks dat het zonder opname was.
Na de jam sessie ben ik even gaan slapen want ik was inmiddels erg moe. Na een korte ‘power nap’ en een laat avondmaal (pizza salami om 23.30) ben ik terug naar Say Hi gegaan. Het was een rustige, maar relaxede avond.
Vrijdag om 11 uur trof ik de djemba speler in Say Hi. Lynn lag te slapen en ik had geen nummer van Nayzar, de gitarist. Na even wachten zijn we Lynn onder het genot van de trom gaan wekken. “Only 30 minutes, I am so tired”. We besloten om het een kans te geven en zijn een halfuurtje naar het strand gegaan. Toen we terug kwamen lag Lynn nog steeds in bed. Ik kreeg het nummer van Nayzar die zich ook nog steeds niet had gemeld. Deze bleek zich ook verslapen te hebben.
De djemba speler, James uit Engeland, en ik besloten om niet langer te wachten en ons eigen plan te trekken. Hij bracht me naar een afgelegen reggaebarretje met hele vriendelijke, relaxede reggae mensen. Ze hadden eten gemaakt en zorgden er wel voor dat je alles zou uitproberen. Het was heel lekker, maar ontzettend pittig. Ik heb een extra fles water leeg gedronken, maar het was goed eten. We bleven een tijdje hangen en vervolgens moest James weer aan het werk. Hij zette me af bij Say Hi en van hieruit ben ik naar het strand gegaan.
Mijn plan was om hier inmiddels al weg te zijn, maar het is hier echt paradijs op aarde. De sfeer is super en iedereen is heel relax. Ik kan me er (nog) niet toe zetten om dit eiland te verlaten.
Het verslag is nu inmiddels alweer een hele lap tekst geworden, maar ik maak ook enorm veel mee!
Excuses dat het een tijd duurt voordat ik weer iets online zet, daardoor is het ook weer zo’n lang verhaal, maar zoals jullie vast kunnen begrijpen ligt mijn prioriteit niet bij het perfect bij houden van mijn waarbenjijnu op een eiland als dit! Maar ik vind dat ik het niet slecht heb gedaan, als ik dit alles zo terug lees ;)

Nou goed, tijd om weer verder te gaan.
Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties, mailtjes etc.
Tot snel weer!
Joerie