Het eiland Ko Chang en Maleisië

Hey iedereen!

Hier weer een nieuw verhaal over de afgelopen dagen.
Woensdagavond ging ik avondeten in een gezellig restaurantje. Ik ontmoette een jongen uit Zweden. Het was zijn laatste avond en hij twijfelde of hij het rustig aan zou gaan doen of nog een feestje ging bouwen. Ik kon hem wel helpen met die keuze.
Na het eten ging ik naar de discotheek lava. Ik mocht hier draaien, dus dat was een leuke ervaring. Later op de avond kwam de Zweedse jongen die ik eerder had ontmoet me op zoeken. Samen met hem heb ik wat gedronken, toen ik klaar was met draaien. Terwijl de avond vorderde leerden we steeds meer mensen kennen, en tegen 4 uur ging ik naar huis.
Donderdag haastte ik me vlak voor 8 uur in de ochtend naar de bus, die om 8 uur zou vertrekken. Ik was er op tijd, en ging nog wat eten kopen. Toen ik terug kwam, ging ik wachten op de bus. Het was allang 8 uur geweest, dus ik was een beetje bang dat de bus gekomen was in de tijd dat ik mijn ontbijt was gaan halen. Het reisbureau verzekerde me echter dat de bus altijd te laat was en dat hij nog niet weg was. Rond 8.40 kwam er een mannetje roepen wie er naar Ko Chang moest (mijn bestemming). Hij bracht me gehaast naar een tuc tuc. Snel werd ik met mijn bagage in het kleine vervoersmiddel gepropt, met hem ernaast. Hij vroeg waarom ik er niet was om 8 uur, maar dat was ik wel, dus waarschijnlijk is hij toch iets voor 8 al komen vragen. Ik kwam aan bij de bus, waarin inmiddels alle plaatsen ingenomen waren. Daarom moest ik voorin zitten, naast de buschauffeur. In het begin vond ik dit eigenlijk wel leuk, want je had een mooi overzicht over de weg. Echter, na een tijdje bleek de plaats toch niet al te prettig te zijn. Ik kwam constant met mijn knieën tegen het dashboard en de zon scheen constant over (vrijwel) mijn hele lichaam. Slapen ging niet lukken want ik zat op twee kleine stoeltjes (alleen een stoeltje was te smal) die niet te verstellen waren, dus achteruit liggen of iets dergelijks was niet mogelijk. Met het vooruitzicht dat de rit 6 uur zou duren was ik op dat moment niet al te blij.
Gelukkig was er af en toe een pauze en kon ik mijn benen strekken. ik ontmoette twee Canadese meisjes die samen met een groep Australische jongens reisden. Bij aankomst op het eiland Ko Chang hebben we samen een mini busje gedeeld. Er kwamen echter steeds meer mensen bij, waardoor ik en twee Australiërs moesten staan op een soort plateautje buiten de auto. Het was een aparte ervaring.
De chauffeur was wederom een gehaast en enigszins irritant mannetje. Hij wilde mijn koffer aangeven vanaf het dak, maar liet hem los zodra ik mijn handen uitstak. Hij was een beetje boos op mij toen de koffer langs de auto schuurde. Hij kon blijkbaar niet begrijpen dat je een koffer van 27 kilo niet zomaar vangt.
Na een vermoeiende wandeling over het strand waarin ik mijn bagage mee moest slepen vonden we een vrij leuke verblijfplaats. Het zag er redelijk netjes uit en lag aan het strand, dus dat was ideaal. Het kostte 700 bath per avond (ongeveer 15 euro), wat relatief gezien redelijk prijzig is. De het stopcontact en de douche werkten niet optimaal en er waren geregeld mieren en muggen te vinden in mijn kamer, maar voor de rest was het prima. Ik klaag sowieso niet graag in een plaats als dit.
Het strand is erg mooi en warm. Het is een rustig eiland, wat dan ook voornamelijk gezinnen en oudere mensen aantrekt. Er was misschien niet al te veel te beleven, maar even uitrusten en op krachten komen kan voor mij ook geen kwaad. We aten wat pita brood in het restaurantje en samen met Ryan, een van de Australiërs, heb ik een schaakspel gespeeld op het strand. Ik had het personeel om wat tips gevraagd waar het leuk was om uit te gaan. Ze vertelden dat Ody bar en Subay bar wel leuk zouden zijn. We gingen een kijkje nemen in de Ody bar. Hier was live muziek en het was behoorlijk druk, maar er waren weinig van onze leeftijdsgenoten. De bar was voornamelijk gevuld met 40 plussers, maar desalniettemin was er een gezellige sfeer en er was lekker eten.
Na een tijdje vonden we het tijd om de andere bar te bekijken. Hier was het wat groter en nog drukker, en er waren ook wat meer jongeren. Er speelde een leuke live band, maar die speelde nog maar drie liedjes toen wij arriveerden. Daarna was iedereen een beetje moe en langzaam maar zeker is iedereen naar huis gegaan. Ik als laatste.
De volgende dag hebben we niet veel ondernomen. We hebben lekker op het strand gelegen met een fruit cocktail, wat muziek geluisterd, gelezen en gezwommen. Er werden ook de nodige schaak spellen gespeeld.
’s Avonds namen we een taxi naar een ander strand, waar wellicht meer te beleven zou zijn voor backpackers. In de taxi bewezen de Australiërs dat ook zij voldeden aan het stereotype luidruchtige zingende gasten, maar het was alsnog gezellig. We aten in een Mexicaans restaurant, waar ik een lekkere burrito heb gegeten.
Na het eten hebben we nog wat in het restaurant rond gehangen (er was een pool tafel en relaxede zitjes) en op advies van de eigenaar van het restaurant zijn we op zoek gegaan naar de hot bar of iets dergelijks, waar vanavond een groot feest zou zijn.
De bar was groot en er was een vuur show; mannen (en zelfs een klein jongetje) die met brandende stokken rond zwaaiden en gooiden. Ze waren indrukwekkend goed en na de show begon het feest langzaam op gang te komen. Er draaide een Nederlandse DJ en het was een goed feestje. Later op de avond was iedereen van mijn groep echter op slag verdwenen. Dit irriteerde me wel een beetje, omdat we samen een taxi terug zouden delen. En aangezien het inmiddels midden in de nacht was, waren de taxi prijzen behoorlijk gestegen. In mijn eentje zou het nu 500 bath kosten (12.50) terwijl het overdag 100 zou zijn. Gelukkig bood iemand me een overnachting aan, waardoor ik de volgende dag zelf de taxi heb genomen voor, inderdaad, 100 bath.
In eerste instantie was ik een beetje boos op de jongens (met de meisjes had ik sowieso al niet veel, dus van hen had ik niet veel anders verwacht). Ik ging een beetje mijn eigen weg. Ryan kwam nog eens met me praten en na wat gesprekken en verontschuldigingen ben ik toch weer wat meer met de groep opgetrokken. Ik had ’s middags een olifanten trektocht geboekt, waar ik alleen heen ben gegaan. De olifanten zijn toch nog massiever dan je al denkt te weten als je ze ziet en voelt. Ik vond het enerzijds een hele leuke ervaring, maar anderzijds voelde ik me ook niet helemaal op mijn gemak. Ik zie de dieren toch liever in hun natuurlijke omgeving. Volgens mij werden de olifanten hier wel redelijk goed behandeld, maar één keer sloeg mijn “chauffeur” de olifant met een soort hamertje. Dit vond ik zeer onprettig en heeft denk ik ook gezorgd voor de dubbele gevoelens die ik gehad heb tijdens de rit.
Eenmaal terug in het hotel heb ik een lekkere tomaten soep gegeten en een schaakspel verloren van Ryan. Vervolgens heb ik een heerlijke ‘chicken steak’ gegeten en hebben we met een grotere een aantal kaartspellen gespeeld. Het was een rustige, maar gezellige avond.
Zondag was het tijd om Ko Chang te verlaten. Ik had een boot en busrit geboekt. De boot zou vertrekken om 10.30 en de bus om 11.30. Rond 9.45 ben ik gaan uitchecken en op zoek gegaan naar een taxi. Dit is nog nooit een probleem geweest, maar op dit moment vond ik er geen. Ik werd een beetje bang dat ik de boot zou gaan missen, maar om 10.10 vond ik dan eindelijk een mini bus taxi (een soort jeep waar je met meerdere mensen in de achterbak zit). De chauffeur deed uiteraard alles op zijn dooie gemak en rond 10.15 vertrokken we. Mijn koffer werd met een touw vastgemaakt aan een soort laddertje. Ik maak me normaal gesproken niet al te veel zorgen, maar ik was toch erg blij toen ik met koffer en al de boot had gehaald, want ik had mijn twijfels.
Op de boot ontmoette ik een vriendelijk Duits meisje, Manu, die ook naar Bangkok ging. Ik heb haar wat tips gegeven over verblijfplaatsen en eventuele bestemmingen. We zaten niet in dezelfde bus, maar we hadden afgesproken om ’s avonds wat te gaan drinken. Ik heb haar wat verder wegwijs gemaakt in Bangkok en omstreken en het was een gezellige avond.
’s Ochtends heb ik ontbeten met Manu en heb ik de taxi naar het vliegveld genomen. Mijn vlucht ging om 15.40. De taxi zou om 13.00 uur vertrekken, maar kwam, zoals gewoonlijk, later. Tevens stond er een grote file, waardoor ik pas na 14.00 uur op het vliegveld aan kwam. Na een tijd zoeken vond ik eindelijk de juiste incheck balie. Ik was eigenlijk al te laat, maar ze deden gelukkig niet moeilijk. Mijn koffer woog 23 kilo (wat me nog mee viel, ik dacht dat hij zwaarder zou zijn) en ook over de extra drie kilo werd geen kwaad woord gezegd. Vervolgens moest ik een tijd wachten bij de paspoort controle en toen was ik eindelijk klaar om mijn gate te zoeken. Ik dacht dat ik nog wel eventjes tijd had (het was inmiddels een uur of drie) dus ik wilde eigenlijk nog wat te eten kopen. Maar toen kwam er iemand met een bordje met mijn vluchtnummer vragen of ik de missende persoon was van het vliegtuig. Toen ze “hurry hurry” zei heb ik het maal maar over geslagen en heb ik het ‘hurry advies’ opgevolgd. Ik kwam steeds mensen tegen die iets te maken hadden met mijn vlucht die het advies bevestigden en herhaalden. Toen ik eindelijk (gehaast) het vliegtuig bereikte, bleek dat ik de laatste persoon was en dat ze enigszins op mij aan het wachten waren. Een beetje lullig maar niet express bedoeld. Ik zat nog geen minuut of het vliegtuig begon te starten.
Het was een korte, prettige vlucht. Onderweg heb ik de film Social Network gekeken (waarvan ik helaas het einde niet heb kunnen zien) en toen kwam ik aan in Maleisië.
Ik moest een bus pakken van de landingsbaan die naar de bagage etc zou rijden. Eenmaal daar moest ik in een hele lange rij wachten om mijn paspoort en arrival card the laten zien. Vervolgens vond ik mijn koffer gelukkig snel (hij kwam net aanrollen op de band toen ik aan kwam lopen) en heb ik een taxi genomen naar mijn hotel. Kuala Lumpur is meteen een stuk anders dan Bangkok. Het is een stuk netter en beter georganiseerd.
Na ongeveer een rit van een uur die me ongeveer 10 euro kostte kwam ik aan in China town, waar mijn hotel, Chinatown boutique te vinden is. Het was inmiddels ongeveer 19.00 uur en dus donker. Overal waren lichtjes te zien en de straat van mijn hotel is behoorlijk druk en levendig.
Ik checkte in en bracht mijn bagage naar mijn kamer, die overigens prachtig is. Voor de eerste avonden had ik een wat luxer hotel geboekt, omdat ik het fijn vind om na het reizen wat zekerheid te hebben en goed kunnen ontspannen. En dat ging hier wel lukken!
Na een lekkere douche ben ik op zoek gegaan naar wat lekkers te eten. Ik vond een mc donalds en kon de verleiding niet weerstaan om weer eens een lekkere hamburger te verorberen. Het is een beetje slecht dat dit mijn eerste avond eten in Maleisië was, maar goed, ik had er zin in.
Ik liep wat rond over de straten en keek m’n ogen uit. Het is enigszins vergelijkbaar met Bangkok, maar toch ook weer heeeel anders. Overal zijn verschillende wijken, die allemaal weer een wereld van verschil zijn. ‘Mijn’ straat was vol met kraampjes, verkopers, fietsen met daaraan een soort kraam met fruit, etc. Uiteindelijk vond ik een leuk ogende reggaebar. Toen ik naar binnen ging zag het er erg gezellig uit, alleen draaiden ze geen reggae, maar vooral hiphop. Apart, maar mij hoor je niet klagen. Ik maakte al snel contact met een jongen/man uit Argentinië. Hij kwam hier vaker en we hebben wat biertjes gedronken en gekletst. Hij had ook twee Maleisische vrienden, die erg vriendelijk waren. Tegen twee uur werd het mij te druk en begon mijn vermoeidheid op te spelen, dus ben ik terug gegaan naar het luxe hotel om daar heerlijk in slaap te vallen.
De volgende dag heb ik ontbeten bij dezelfde reggaebar (waar nu wel reggae gedraaid werd). Ik wilde wat gaan ondernemen en wat bezienswaardigheden bekijken. Onderweg ontmoette een meisje uit Australië. Het was haar laatste dag en ze had geen specifieke plannen, dus ze is mee gegaan. We hebben als eerste het ‘Sultan Abdul Samad Building’ bezocht. Het ziet eruit als een groot paleis, maar het is een gerechtshof. Je mag hier niet naar binnen, maar het zag er van buiten al mooi genoeg uit.
Van daaruit zijn we op zoek gegaan naar de KL tower, vanwaar je een panoramisch uitzicht over de stad zou kunnen hebben. Onderaan de voet van de toren was een klein regenwoud intact gehouden. Hier zijn we even doorheen gewandeld, en het was heel vreemd om dit contrast te zien. Het ene moment moesten we de auto’s ontwijken om over te steken en het volgende moment waren we in een (relatief) rustig regenwoud en hebben we zelfs een aapje gezien.
Vervolgens zijn we naar de toren gegaan. De entree was redelijk prijzig en het Australische meisje besloot haar geld te sparen en op mij te wachten. Ik vond het wel de moeite waard om het uit te proberen en ben nu blij dat ik het heb gedaan. Wat een geweldig uitzicht! De toren is 421 meter hoog en behoort daarmee tot een van de vijf hoogste torens van de wereld. De lift bracht je super snel naar het uitzicht punt, wat op een hoogte van 276m was. Je keek echt uit over de hele stad en dit was heel indrukwekkend om te zien.
Inbegrepen bij de entree van de toren was de dierentuin. Maar de dierentuin stelde niet veel voor. Er waren hele mooie dieren, zoals slangen, hagedissen en schildpadden, maar ze werden in een heel klein kooitje gehouden. Ik vond het maar niks en ben binnen een paar minuten uit de dierentuin vertrokken.
We hadden nog een laatste water meloen shake gedronken en toen is het Australische meisje haar spullen gaan halen en naar het vliegveld vertrokken.
Ik ben toen even wat dingen gaan uitzoeken over mijn volgende bestemming en gebruik gaan maken van de wifi in mijn hotel.
Na Marion op de hoogte gebracht te hebben dat ik nog altijd levend en wel in Kuala Lumpur ben, ben ik wat gaan eten. Het was redelijk lekker (een soort bief met rijst) en vervolgens ben ik een kijkje gaan nemen in de reggaebar. Hier ontmoette ik een Belgische jongen waar ik een tijdje mee heb gekletst, en later ontmoette ik nog vier meisjes uit Zweden. Ze vroegen of we bij hun wilden aanschuiven dus dit deden we. Met een grotere groep is het al meteen wat gezelliger.
We zaten buiten en rookten een waterpijp. Achter ons stond een ouder vrouwtje op de straat. Ze bleef constant boos naar ons kijken. Op bepaalde momenten begon ze zelfs te wijzen en te schreeuwen in een taal die we niet kenden. De Belgische jongen voelde zich er heel onprettig bij en probeerde haar te laten ophouden. (Ik adviseerde hem om haar gewoon te negeren, maar dit lukte hem toch niet). Hij vroeg aan het personeel of zij er iets aan konden doen maar zij zeiden; “Don’t mind her. She is crazy. She is always here, but not dangerous.” De rest van de avond heeft het vrouwtje ons nauwkeurig in de gaten gehouden. Op het einde was ze opeens aan het lachen.
Langzaam maar zeker haakten er helaas steeds meer mensen af totdat alleen de harde kern overbleef; ik en twee van de meisjes. Het was inmiddels half 3, en we wilden nog wel wat doen. De vraag was alleen; waar is nog wat te beleven? Op advies van het personeel van mijn hotel hebben we ons met de taxi naar de Bintang straat laten rijden. De taxi verzekerde ons dat er tot half 5 gefeest zou worden. We betaalden, stapten uit, en toen bleek het feest al gedaan te zijn. Terwijl ik de taxi chauffeur mentaal slecht karma toewens ontmoetten we een andere taxi chauffeur, die een hele vriendelijke en eerlijke indruk maakte. Hij zei dat hij nog wel een feest wist, wat zeker open was. We konden zelfs gaan kijken, en als het niks was bracht hij ons voor hetzelfde geld terug naar China town. Dit vonden we wel een goede deal en hier zijn we mee akkoord gegaan.
Er was inderdaad een feest. De muziek was alleen verschrikkelijk. Desalniettemin vonden we dat we niet echt in de positie waren om kieskeurig te zijn om half 4 ’s nachts dus zijn we naar binnen gegaan. Er werd een soort hardcore-achtige muziek gedraaid (een soort gabber muziek met alleen maar harde geluiden en geen tekst). Het was eigenlijk verschrikkelijk maar daardoor toch ook weer leuk.
Na een uurtje hadden we het echter wel gehad met de stamp muziek en zijn we terug naar China town gegaan. Hier namen we afscheid en zijn we terug naar het hotel gegaan.
De volgende dag heb ik wat gegeten en ben ik vervolgens op zoek gegaan naar the lake gardens. Ik dacht dat ze dichterbij waren dan dat ze in de praktijk waren. Ik heb er een dik uur over gelopen, maar het was het waard. Toen ik aan kwam in het park vroeg de security of ze me konden helpen. Ze waren ontzettend vriendelijk en eentje wilde zelfs met me op de foto, omdat hij vond dat ik zo’n “big strong body” had voor een jongen van 23. Erg leuk. Je raakt er toch nooit aan gewend.
Eenmaal bovenaan de steile weg kwam ik in de Lake garden. Het was hier ontzettend mooi en rustig. Wederom een wereld van verschil. Ik heb wat rustig rond gewandeld tussen de mooie natuur en wat ontspannen en gelezen. Er was ook een vogel park, maar hier moest je entree voor betalen. Het was redelijk prijzig, maar ik wilde het wel erop wagen. Ik ontmoette een Duits meisje en haar tante en samen met hen ben ik de vogel tuin in gegaan. Het was hier erg mooi en het was gezellig. Ik heb veel speciale vogels gezien; papegaaien, flamingo’s en allerlei andere mooie vogels. Lambert en menig ander van der Loo zou het hier ook wel naar zijn zin hebben gehad.
Samen met de Duitsers deelde ik een taxi terug naar Chinatown.
Nu is het inmiddels 20.00 uur en vanavond ga ik de Petronas towers (twin towers) bekijken. Ik ben eens benieuwd, maar het zal vast mooi zijn!
Ik vond het jammer om Thailand te verlaten, maar Maleisië bevalt me tot nu toe ook erg goed. Tijd voor een nieuw avontuur dus!
Ik wil toch iedereen nog eens bedanken voor de reacties. Het is erg leuk om te lezen en ik vind het fijn dat jullie mijn verhalen volgen en leuk vinden om te lezen.
Ik hou jullie op de hoogte!

Joerie