Penang en Langkawi

Hallo iedereen!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat verhalen online heb gezet en ik heb intussen weer veel mee gemaakt.
Woensdagavond was mijn laatste avond op de perhintian islands. Ik ben wat gaan drinken in de enige lokale bar. Het was een gezellige maar rustige avond.
Donderdag moest ik weer vroeg op, want de boot vertrok al om 8 uur. Van te voren heb ik nog snel wat ontbeten en mijn zware koffer de vele traptreden naar onder gesjouwd. Het was ook nog een karweitje om het zware ding over het strand naar de boot te vervoeren, maar het is allemaal gelukt.
Het was een soort klein speedbootje en die bracht ons naar de haven aan het vaste land. Hier heb ik een ticket kunnen boeken naar Penang, een grote stad aan de westkust van Maleisië. In de bus trof ik een Engelse vrouw (Maria) die ook mee had gedaan met de snorkeltrip en tegen de tijd dat we aankwamen hadden we besloten om samen te kijken of we ergens een verblijfplaats konden vinden in Georgetown, het beroemde gedeelte van Penang. We hadden gehoord van een aantal goedkope, goede kamers maar deze waren volgeboekt. Maar met niet al te veel moeite vonden we al snel een ander goedkoop hotel. Het was geen geweldig hotel, maar de kamers waren goedkoop en ik was toch niet van plan om langer dan twee nachten in Penang te blijven, dus dan is het wel uit te houden en fijn dat er wat geld bespaard wordt. We dropte onze spullen in de kamer en zijn toen door de stad gaan rondlopen om alle bezienswaardigheden te bekijken. Penang is weer een wereld van verschil met de rest wat ik heb gezien van Maleisië. Het is een echte grote stad, en sommige wijken en straten lieten je een beetje denken aan een armzalig ghetto. Aan de andere kant waren er ook hele mooie gedeeltes. Er waren ontzettend veel oude gebouwen en ook hele mooie tempels, kerken en andere betekenisvolle gebouwen te zien.
Na een tijd rondlopen hadden we alle bezienswaardigheden gezien die we wilden zien, dus zijn we een biertje gaan drinken in een reggaebar dicht bij ons hotel. Intussen had ik gesmst met Julian, de Fransoos die ik had leren kennen op de eilanden. Hij en de rest van de groep waren namelijk ook nog altijd in Penang. Via sms spraken we af om ’s avonds met de hele groep te gaan eten.
Het was heel leuk om iedereen weer te zien, het was echt net een kleine reünie. Ze hadden al de nodige wijn en sterke drank ingekocht dus de gezelligheid steeg in een rap tempo. We gingen naar een vegetarisch restaurant aangezien veel leden van de groep vegetarisch zijn (tot spijt van mij als vleesliefhebber) maar we hadden toch best lekker gegeten. Voornamelijk Steve, de Amsterdammer die me in eerste instantie deed denken aan de rapper Lil’Wayne, genoot met volle teugen van zijn eten. Het was ongelofelijk hoeveel hij op kreeg (hij had uiteindelijk een stuk of 6 gerechten besteld, die hij allemaal met even veel liefde had genuttigd).Na het eten gingen we op zoek naar een leuke tent om de avond voort te zetten, maar dit bleek nogal wat moeilijkheden op te leveren met zo’n grote groep. De een wilde hierheen en de ander weer daarheen. Uiteindelijk, na een lange zoektocht, zijn we geëindigd in een klein barretje waar een ontzettend slecht (maar daardoor ontzettend leuk) bandje speelde. De zanger was zichtbaar te dronken en schreeuwde meer dan dat hij zong, en we hebben ons voornamelijk vermaakt met een Chinees bandlid dat twee hele kleine bekkens bespeelde, wat erg grappig uitzag maar eigenlijk niet eens te horen was. De drum en gitaar werden verder wel goed gespeeld. Grappig was dat tijdens het optreden bandleden gewoon weggingen om vervolgens niet meer terug te komen. Uiteindelijk was alleen de toetsenist over. Het was een aparte maar grappige avond.
De volgende dag heb ik enigszins uitgeslapen. Vervolgens ben ik met Maria, de Engelse vrouw, gaan ontbijten. Voor een paar ringgit hadden we een lekker ontbijt. Tijdens het ontbijt kwam er een man aanlopen, die een plastic zak op de grond gooide. Uit de zak vielen een paar stukken varkensvlees, die hij vervolgens gewoon weer opraapte en gebruikte. Avondeten is dus misschien niet zo’n goed idee in deze zaak!
We huurden twee scooters en gingen op zoek naar de botanische tuinen, die leken me namelijk erg mooi om te bezoeken. En dat was ook zo. De entree was gratis en het was een ontzettend mooi park. Toen de naar binnen gingen zagen we al een hoop apen en een soort kleine leguaan. Verder hebben we voornamelijk mooie bomen, planten en andere natuur gezien. We hebben wat door het park gelopen en het was lekker ontspannen.
Na het park wilde ik graag een bezoek brengen aan “the toy museum”, omdat het dicht bij de tuinen lag en het leek me gewoon erg grappig om eens te zien. Volgens het entree bord was het ‘the biggest toy museum in the world’ en toen we binnen een kijkje gingen nemen, bleek dat dit best zou kunnen kloppen. Er waren ontzettend veel vitrines met ontelbaar veel speelgoed. Er zouden in totaal 100.000 speelgoed artikelen aanwezig zijn, en ik keek mijn ogen uit! Ze hadden een hoop actiefiguren van vanalles en nog wat, zoals de turtles, spiderman, batman, super Mario, Harry Potter, Star Wars, Lord of the Rings en alle andere dingen waar je een speelgoed artikel van kunt bedenken. Als kind zou dit een paradijs voor me zijn geweest, maar nu vond ik het stiekem ook nog heel cool.
Na een anderhalf uur hadden we zo’n beetje alles gezien en wilde ik mijn filmcamera pakken om wat opnames te maken. Deze was, op mysterieuze wijze, nat geworden. De rest van mijn tas was droog en ik had wel een flesje cola in m’n tas, maar die was nog dicht. Toen ik wilde filmen was het beeld wazig en schokkerig. Hier ergerde ik me ontzettend aan, maar er was helaas weinig aan te doen. Eenmaal terug in de hotelkamer heb ik de camera laten drogen in de hoop dat hij zich zou herstellen.
’s Avonds troffen we Steve, Julian en Elody om samen wat te gaan eten. Naar horen zeggen zou het ‘straat eten’ van Penang het beste eten van Maleisië zijn, dus gingen we eens een poging wagen bij de vele kraampjes op straat. Ze zagen er niet altijd even aantrekkelijk uit, maar het eten was heerlijk. Ik heb dan ook veel verschillende kleine gerechtjes genuttigd. Later kwam het Amerikaanse koppel ook nog erbij. Het was gezellig, maar buiten de Engelse vrouw (die al rond de 40 is!) wilde van de jeugdigen niemand stappen. Schande! We namen afscheid van Jeff en Christine, omdat zij de volgende dag naar Borneo zouden vertrekken. Ze overwegen echter om me te komen opzoeken in Bali en hier ook vrijwilligerswerk te komen doen. Toen iedereen op huis aanging ben ik met Maria op zoek gegaan naar een club. Met z’n tweeën ging dit een stuk makkelijker en we vonden al snel een leuke discotheek, waar live muziek en de DJ afgewisseld werden. We ontmoeten veel mensen het was erg leuk. Toen ik thuiskwam rond een uur of 3 probeerde ik of mijn camera inmiddels hersteld was. Het beeld doet het nu wel goed, maar hij geeft telkens aan dat het bandje beveiligd is, wat niet zo is. Behoorlijk irritant dus.
De volgende dag had ik om 8 uur ’s ochtends met Steve afgesproken om een taxi te nemen naar de boot richting Langkawi, een populair eiland in het noordwesten van Maleisië. Julian en Elody hadden dezelfde boot en samen zijn we op zoek gegaan naar een hotel. Dit was de eerste keer dat we hier wat moeilijkheden mee ondervonden; alles was vol. Uiteindelijk vonden we een klein huis dat we konden afhuren voor maar 130 ringgit, zo’n 33 euro. Dit hebben we dan ook gedaan. Het was een mooi huis met twee verdiepingen, een keuken, badkamer en balkon. Ook het uitzicht was mooi en het lag dicht bij het strand. Van dit laatste feit zijn we ook snel na aankomst gebruik gaan maken. Langkawi staat er tevens om bekend dat het een belastingvrij eiland is, en dat o.a. alcohol erg goedkoop is. Steve en ik kochten de nodige drankwaren in en ’s avonds hadden we een klein feestje in ons huis. Twee andere meisjes, Setea en Anna, die ook met de groep optrokken waren ook in Langkawi en kwamen ook mee drinken in ons huis. Het was heel erg gezellig en tegen 10 uur bedachten we dat nog moesten gaan eten. We gingen met z’n allen naar een klein restaurantje en vroegen of het goed was als we daar wat alcohol zouden nuttigen (dit restaurant verkocht het namelijk niet). Dit was geen probleem dus Julian en ik zijn een fles bacardi gaan halen die ik had gekocht. Op een of andere manier heb ik echter de fles gebroken toen ik de plastic zak neerzette, want opeens was de bacardi over de hele vloer verspreid. Met het restje drank dat nog in de zak zat heb ik nog vier bekertjes kunnen vullen. Het duurde dus een tijdje voordat we terug kwamen en toen hebben we snel nog wat gegeten. Vervolgens zijn we met de hele groep naar een club op zoek gegaan. We moesten twee taxi’s nemen en gingen naar Senja, dit zou volgens de chauffeur de leukste bestemming zijn. Onze taxi chauffeur was achter de verkeerde auto aan gereden waardoor we wat later op onze bestemming arriveerde, maar dat maakte niet uit. Eenmaal in Senja was het niet helemaal wat we ervan verwacht hadden, maar desalniettemin was het ontzettend gezellig. Het was meer een grote bar dan een club. Er speelde een goeie live band die zorgde voor een leuke sfeer. Op een bepaald moment nam de DJ het over. Hij begon met verschrikkelijke country muziek en even was ik bang dat de avond nu zou eindigen, maar gelukkig verbeterde hij zijn stijl gedurende de avond. Het was een hele leuke avond. Op het einde lag Steve te slapen voor de bar en hebben we hem onder begeleiding met de taxi terug laten rijden. Samen met de rest zijn we nog eventjes gebleven, maar vervolgens ook richting huis gegaan. Op de terugweg hadden we nog een stop gemaakt bij een soort van frituur. In eerste instantie had ik geen honger, maar toen ik het eenmaal proefde ging het er toch wel in.
De volgende dag had ik de ergste kater die ik tot nu toe in Maleisië heb gehad. Steve en ik sliepen op de boven verdieping en hier was het ontzettend warm. Om het nog erger te maken werd Steve al vroeg actief en ging hij alle ramen open zetten en muziek spelen. Met mijn laatste krachten heb ik een matras naar onder gedragen en daar op de vloer geslapen, want hier was het een stuk koeler door de airco. Ik heb tot een uur of 13.00 geslapen en ben toen wat gaan eten en naar het strand gegaan. Hier ben ik langzaam maar zeker weer hersteld. Het Franse koppel, Julian en Elody, hadden een hotel voor hun twee alleen gevonden, maar Steve en ik besloten het huis te houden. Het was nog steeds maar 16 euro per persoon en nu had ik het twee persoonsbed op de onder verdieping.
’s Avonds zijn we met de hele groep gaan uit eten in een restaurant genaamd Tomato, waar het eten ontzettend lekker en goedkoop was. Het was gezellig maar vanwege de zware avond besloot iedereen vroeg te gaan slapen. Behalve ik.
Ik ging nog een kijkje nemen in de reggaebar, Babylon. Hier trof ik de twee Australiërs die ik in de club in Penang had ontmoet en verder ontmoette ik nog veel andere mensen. Het was gezellig en de reggaeband was behoorlijk goed. Ze deden covers en eigen nummers en brachten een goede sfeer erin. Ik had me voorgenomen om rond twaalf uur thuis te zijn maar het was uiteindelijk toch weer half drie.
De volgende dag, zondag, gingen we “eilandhoppen”. Allereerst gingen we naar een mooi eiland waar veel apen rondliepen. Er was een mooi uitzicht en je kon ook zwemmen, maar er stond een bord met de waarschuwing dat er geen lifeguard was en dat men niet verantwoordelijk was voor eventuele verwondingen of overlijden. Dat maakte het zwemmen wat minder aantrekkelijk om uit te proberen. Vervolgens bracht de boot ons naar een plekje waar veel adelaars waren. De bestuurder van de boot gooide een hoop stukken kip in de rivier en er kwamen ontzettend veel adelaars op af. Ik vond het erg indrukwekkend om te zien. Op momenten als dit baal ik wel dat mijn film camera kapot is, maar ik heb wel foto’s gemaakt en ook wat filmpjes met het fototoestel.
Last but not least gingen we nog naar een laatste eiland met een mooi strand. Hier was er niet echt de mogelijkheid om het eiland te verkennen, maar het was erg lekker om even af te koelen in de zee en wat te relaxen op het strand.
De rest van de middag heb ik doorgebracht op het strand door wat te lezen en te slapen. Ik had ook een vriendelijke Marrokaanse jongen ontmoet, waar ik veel mee gekletst heb. Het was zijn verjaardag vandaag. Verder heb ik nog een klein beetje gejamd met de lokale reggaeband.
’s Avonds heb ik misschien wel de lekkerste biefstuk ooit gegeten, van de barbecue aan het strand. Ik trof mijn lokale vriendengroep weer, en we zijn samen de reggaeband gaan bekijken in Babylon. Het was gezellig, maar erg rustig dit keer. Samen met het Franse koppel Julian & Elody, het Engelse meisje Sital, een hele vreemde lokale Lesbische vrouw die op een of andere manier in contact gekomen met onze groep, en nog een paar anderen zijn we toen nog naar de Senja club gegaan. Er was helaas niet zoveel te beleven als vorige keer. Het was een beetje een aparte avond (mede mogelijk gemaakt door de vreemde Lesbische vrouw) maar toch ook gezellig. Op het einde van de avond moest ik helaas afscheid nemen van Julian en Elody, want zij vertrokken de volgende dag vroeg naar Thailand.
De volgende dag heb ik vroeg mijn bagage verhuisd. Steve nam de kamer van Sital over, omdat hij de enige was die nog in Langkawi zou blijven, na vandaag. We konden daarom wel alle bagage in Steve zijn kamer droppen. Om 10 uur werden we opgehaald door een Australisch koppel dat we al eerder in Penang hadden leren kennen. Samen met hen zijn we naar de waterval gegaan. Hier was het erg mooi! Na het bezoek aan de waterval ben ik samen met Sital nog naar de cable cars gegaan. Dit zijn een soort karretjes die heel hoog omhoog getakeld worden, de bergen in, tot 700 meter hoogte. Je krijgt dan een heel mooi uitzicht te zien! Je kon op het hoogste punt zelfs Thailand in de verte zien. Na deze indrukwekkende ervaring zijn we terug gegaan met de taxi (de rest had de huur auto al terug gebracht). Ik nam nog een laatste duik in de zee en toen ben ik me gaan douchen en klaar maken voor de lange reis terug naar Kuala Lumpur.
Om 17.00 uur werden Sital en ik opgehaald door een busje. Deze bracht ons naar de ferry. De boot rit duurde zo’n 2 uur en toen kwamen we weer aan op het vaste land. Van hieruit zouden we de bus nemen, maar we moesten nog een hele tijd wachten voordat die vertrok. Samen met een Finse jongen die ook op de bus wachtte hebben we Kentucky Fried Chicken gegeten (slecht van ons he).
Vervolgens kwam de bus. Hij was veel beter dan ik had verwacht, het was een mooie luxe bus en dat maakte de nachtrit erg aangenaam. Om 5 uur ’s ochtends kwamen we aan in Kuala Lumpur. Hier hebben we een taxi genomen naar China town en zijn we een hotel gaan zoeken. We vonden een goedkoop backpackers hotel, Monkey Inn. Hier konden we een goedkope, simpele kamer huren die bestond uit een bed met kussen, ventilator en meer niet. Maar de kamer was prima om kort te verblijven. Ik viel snel in slaap.
Rond 10 uur ging ik ontbijten, dit was inbegrepen in het hotel. Ik ontmoette twee Engelse meisjes die ongeveer hetzelfde plan hadden als ik, dus zijn we samen gegaan. We zijn met de metro naar de petronas towers gegaan, die ik nog niet bij daglicht had gezien. Ze waren wederom indrukwekkend om te zien, en vervolgens zijn we naar een mooi park gegaan dat naast de torens lag. Van daaruit zijn we naar een groot aquarium gegaan. Dit was ook heel cool! Er waren veel mooie vissen en andere dieren te zien. Er was ook een tunnel waarin je als het ware door het water heen loopt en je omringd wordt door haaien, schildpadden en vissen. Erg leuk!
Na het aquarium bezoek kochten we wat Mc Donalds om mee te “picknicken” in het park. Ze hadden hier de ‘mega mac’; een dubbele big mac. Deze was onmogelijk groot, maar ik wilde hem toch graag eens ervaren. Hij was lekker. Daarna wilden de meiden wat gaan winkelen in het enorme winkelcentrum in de torens en ben ik wat gaan luieren in het park.
We namen de metro terug naar China town en zijn ons toen even gaan opfrissen. We troffen Sital en twee jongens die ze had leren kennen en met z’n allen zijn we gaan wat gaan eten. Daarna zijn we naar de reggaebar gegaan die ’s avonds geen reggae draait. Het was gezellig, we dronken wat pilsjes en rookten samen een waterpijp. Het was een relatief rustige, maar gezellige en toch weer late laatste avond.
De volgende dag had ik me verslapen voor het ontbijt. Ik nam afscheid van de Engelse meisjes en heb toen de metro genomen naar het centrum. Daar ben ik overgestapt naar de trein en ben ik naar het vliegveld gegaan. Ik was dit keer ruim op tijd, en de vlucht had een uur vertraging.
Ik heb alles op mijn gemak kunnen doen en voordat ik het wist was het tijd om te vliegen. Het vliegtuig was niet het meest luxe ooit, maar prima. En toen zijn mijn tijd in Maleisie er alweer op en was ik op weg naar Bali! De tijd vliegt echt voorbij. Maar dat is een goed teken, denk ik.
Inmiddels ben ik weer een aantal dagen in Bali, maar die verhalen zal ik bewaren voor het volgende verslag!

Groetjes,
Joerie