Sri Lanka!

Hallo iedereen!

Hier weer een nieuwe editie van de joerie.waarbenjij.nu verhalen! Het heeft wat langer geduurd dit keer omdat ik wat problemen had met mijn laptop, maar hier is ie dan.

De laatste keer vertelde ik dat ik afscheid had genomen van mijn ouders in Bali, in december. De tijd daarna ben ik met Yaiza een aantal dagen naar Seminyak gegaan, een plaats aan het strand. Helaas was het niet zo’n lekker weer dus zijn we niet echt naar het strand kunnen gaan. Ik heb nog een keertje met de band opgetreden in Seminyak en we zijn naar de bioscoop geweest.

Toen was het tijd voor kerstmis! Yaiza en ik gingen op zoek naar een boompje voor in onze kamer, maar helaas zonder succes. Daarom besloten we om er zelf een in elkaar te knutselen. Dit was uiteindelijk misschien nog wel leuker dan een echte boom. Kerstavond hebben we gevierd in CP lounge, waar ik samen met Kum en de reggaeband een optreden heb gegeven. Deze avond regende het ontzettend hard, dus het optreden was dit keer binnen in de zaal en niet buiten. Dit gaf het een andere sfeer en maakte het wat bijzonderder dan een ‘gewone’ avond.
Eerste Kerstdag hebben Yaiza en ik cadeautjes uitgewisseld die op ons lagen te wachten onder de zelfgemaakte kerstboom. Het was erg gezellig en ’s avonds waren we uitgenodigd door Dewa, de eigenaar van CP, om te komen eten. Er was een hele groep uitgenodigd en er was een groot buffet. Ook erg gezellig! Tweede Kerstdag was ook leuk maar hebben we verder niet veel ondernomen. Blijkbaar is Tweede Kerstdag alleen iets wat in bepaalde landen in Europa wordt gevierd, want Yaiza wist er niets vanaf.

Na Kerstmis was het helaas tijd om afscheid te nemen van Bali. Het was tijd om wat nieuwe plekken te gaan bezoeken. Met name het afscheid nemen van Kum vond ik erg vervelend. Hij is absoluut een goede vriend van me geworden door de jaren heen en ik zal hem missen. Natuurlijk ook Ketut en alle andere vrienden in Bali.
Kum bracht ons naar het vliegveld en hier hebben we afscheid genomen…
Op naar een nieuw avontuur!

Nieuwjaar hebben we in Kuala Lumpur gevierd. Dit was erg bijzonder. Een van de meest geslaagde Nieuwjaars avonden ooit! We zijn gaan uit eten in de KL tower, een van de hoogste torens ter wereld. Het was een heel chic restaurant. Er was een heerlijk en enorm uitgebreid buffet, een piano speler met een zangeres en de vloer draaide heel langzaam rond, zodat je telkens een ander uitzicht over de stad had. Erg mooi om te zien! Toen we informeerden over het dineren hadden we bijna besloten niet te gaan, want de vrouw aan de balie gaf ons niet het idee dat het zo bijzonder was, maar het was super. Ik ben blij dat we zijn gegaan.
Eenmaal terug in het hotel hebben we whisky gedronken die we op het vliegveld hadden gekocht en vervolgens zijn we rond 11 uur naar de Petronas Twin Towers gegaan. Om middernacht was hier vuurwerk te zien, tussen de twee torens in. Heel erg indrukwekkend! Na het vuurwerk zijn we nog even gaan feesten en op de terugweg hebben we een lelijke ballon in de vorm van een raar jongetje gekocht. Een zeer bijzondere en geslaagde avond!

3 januari zijn we naar Sri Lanka gevlogen. Ik ben hier al eens eerder geweest, met mijn ouders in 2002 en met mijn hele familie in 2006, geloof ik. Het merendeel was ik echter weer vergeten en de plaatsen zijn toch wel veranderd, dus het was niet alsof ik alles weer hetzelfde deed.
Vanuit het vliegveld wilden we in eerste instantie een taxi nemen naar Bentota, de plaats waar we verbleven, maar dit bleek een heel gedoe te zijn. Na een lange tijd onderhandelen hadden we eindelijk een prijs afgesproken. Toen we vervolgens een heel stuk mee waren gelopen naar de parkeerplaats en alle tassen in de taxi hadden ingeladen, zei de chauffeur ineens dat deze prijs per persoon was. Dus hebben we weer alle tassen uit geladen en zijn we op zoek gegaan naar een andere taxi. De tweede poging was wederom geen succes. Toen we bij de taxi aan kwamen bleek het een soort open safari bus te zijn zonder banken. Yaiza had het inmiddels wel gehad en wilde liever met het openbaar vervoer gaan, dus hier stemde ik mee in. Toen we in de bus zaten kwamen er nog steeds taxi chauffeurs naar de bus om te zeggen dat ze nu een goede taxi voor ons hadden.
De bus bracht ons naar Colombo en van hier uit moesten we een trein nemen naar Bentota. Dit was een helse rit. Het was ontzettend overvol in de trein en we konden ons bijna niet bewegen. Je kunt je dus voorstellen dat het geen fijne klus was om onze enorme backpacks af te doen en in het rek te krijgen, terwijl de meeste mensen alleen geïrriteerd toekeken in plaats van proberen te helpen.
Na een lange rit kwamen we dan eindelijk aan in Bentota. Dit was een rustig stadje aan het strand. We vonden een leuk restaurant waar ze heerlijk Sri Lankees eten serveerden (roti brood, rijst en verschillende curries). We zijn hier twee dagen gebleven en vervolgens met de trein naar de volgende bestemming vertrokken; Hikkaduwa. Dit was een iets levendigere plaats, maar nog steeds niet te druk. Hier hebben we ook de meeste tijd op het strand door gebracht. In de ochtend gingen we samen joggen over het strand en vervolgens ontbijten. Daarna gingen we dan zwemmen en luieren op het strand. We ontdekten een plek op het strand waar enorme zeeschildpadden dicht bij de kust kwamen omdat ze daar altijd gevoerd werden. Een aantal Sri Lankezen gaven ons zeewier en we konden de schildpadden voeren. Dit was heel erg cool en voor mij persoonlijk een van de, of misschien wel het, hoogtepunt(en) van Sri Lanka. We gingen elke dag terug om de schildpadden te voeren, met ze te zwemmen en ze te kunnen zien. Een meisje dat we hadden gesproken op het strand beweerde dat de schildpadden al tweehonderd jaar oud waren en dat haar vader ze ook al kwam voeren als klein jongetje.
Na drie dagen in Hikkaduwa zijn we verder gegaan naar Unawatuna. Hier zijn we vervolgens blijven steken, want hier hadden we het erg goed naar onze zin. We hadden ons verblijf via internet geboekt in Damith Guesthouse. In eerste instantie bleek het guesthouse wat ver van het strand af te liggen en waren we niet al te enthousiast, maar al gauw bleek Damith Guesthouse ons derde thuis te worden. Er was een zwembad, airconditioning, televisie met film zenders en het was goedkoop. Damith, de eigenaar, was een vriendelijke bolle man, die vrijwel elke avond met een groepje vrienden aan een tafel vol flessen alcohol te vinden was. Ook wij werden regelmatig uitgenodigd en hebben een aantal keer met hen mee gedronken van de lokale Arak. Ook ontmoetten we Rogier, een oudere man uit Zweden die Damith had geholpen zijn guesthouse op te zetten. Hij was hier nu op vakantie en zou uiteindelijk de bovenverdieping van het guesthouse voor zichzelf krijgen wanneer hij met pensioen ging. We huurden een scooter van Damith zodat we wat mobieler waren. Het strand van Unawatuna was mooi en er waren een hoop verschillende restaurantjes. Al gauw ontdekten we een aantal favorieten; Flower Garden, een aanrader van Roger waar ze lekkere biefstuk serveerden, Wine & Dine, een afgelegen maar heel mooi restaurantje, Kingfisher, een chic en altijd vol restaurant op het strand waar je altijd moest reserveren, en Koko’s, een klein tentje op het strand waar ze heerlijke hamburgers hadden, gerunt door Engelsman Gary en zijn vriendin Sammy, met twee kleine dochtertjes.
Op 13 januari was het Yaiza haar verjaardag. Dit was een hele leuke dag! Ik had de kamer versierd met zelfgemaakte slingers en Damith ingeschakeld om bloemen te verzorgen. Omdat haar fototoestel kapot was gegaan in Bali, heb ik haar als cadeautje een mooie nieuwe camera gegeven. Omdat ze haar familie mist had ik contact op genomen met haar zus en haar gevraagd om filmpjes te maken van familieleden en vrienden met verjaardags wensen en die naar mij te sturen, die ik vervolgens tot een filmpje heb gemonteerd. Ze was erg positief verrast en blij met het filmpje. Daarna zijn we met een fles wijn naar het strand gegaan en hebben deze avond voor het eerst gegeten in Kingfisher, een mooi, gezellig restaurant met lekker eten op het strand. Toen we terug gingen naar het guesthouse werden we door Damith uitgenodigd om mee te drinken voor Yaiza’s verjaardag, dus dit hebben we gedaan. Ze hadden zelfs vuurwerk! Op een bepaald moment viel er een vonk in de zak met vuurwerk en explodeerde de hele boel. Terwijl iedereen schreeuwend weg rende vlogen de vonken en de knallen je om de oren. Toen niemand verwond was geraakt en de vuurwerk explosie voorbij was, konden we er allemaal om lachen. Een erg leuke dag / avond!
Op het strand troffen we ook Chandradasa en zijn vrouw Jayanthi. Chandradasa heeft een tumor in beide ogen. Een oog is zo groot als een tennisbal. We wilden hen graag helpen via Yaiza’s organisatie, the One Chance Project. Volgens hen kostte het ongeveer 500 dollar om een operatie te krijgen, dus we wilden hen hier graag mee helpen. Echter, toen de tijd vorderde, bleek dat de kosten veel hoger zouden oplopen dan 500 dollar. We hebben zeer veel tijd en energie in dit project gestoken en zijn momenteel nog steeds bezig met donaties te werven. We zijn een keer bij Chandradasa op bezoek geweest. Het is schokkend om te zien in wat voor een klein huisje ze wonen, twee volwassenen met drie kinderen. Ze hebben geen lopend water en het huisje bestaat uit twee kamers, een is de woonkamer / slaapkamer en de ander is een klein vies keukentje. Theja, een lokale vrouw die goed Engels spreekt, vertaalde voor ons en heeft ons ontzettend veel geholpen met de communicatie tussen het gezin en onszelf. Zij vertelde dat Chandradasa de enige is die kan werken, omdat zijn vrouw ook ziek is. Om geld te verdienen bedelt hij op het strand en zingt hij muziek in het openbaar vervoer. Na een moeizaam proces heeft Chandradasa nu eindelijk wat afspraken met de doctor achter de rug. We wachten nu af op de resultaten van de MRI en CT scan die zullen uitwijzen of een operatie mogelijk is en wanneer. In de tussentijd proberen we nog meer donaties te werven zodat we de operatie kunnen vergoeden, want daar is de familie zelf te arm voor.
Mochten jullie ook een kleine bijdrage willen leveren, zou dat natuurlijk enorm gewaardeerd worden! Alle kleine beetjes helpen, dus zelfs een paar euro is al mooi mee genomen!
Naast Chandrasa hebben we nog meer hulp geboden. We ontmoeten Pemananda en zijn zoontje Rumesh. Pemananda is een alleenstaande vader van vier kinderen. Zijn vrouw is overleden toen haar jongste zoon, Rumesh, is geboren. Rumesh heeft cerabral palsy. Hij kan niet bewegen, praten, of kauwen. Ook dit gezin is extreem arm, omdat Pemananda constant voor zijn zoontje moet zorgen en dus niet kan werken. Bij onze eerste ontmoeting hebben we op verzoek een speciaal melkpoeder gekocht dat de botten versterkt. De tweede keer zijn we medicatie en luiers gaan kopen in de apotheek. Maar we wilden ze nog meer helpen en hebben daarom aan de vader gevraagd of hij blij zou zijn met een speciale rolstoel voor Rumesh. Dit zou hij graag willen vertelde hij, dus hebben we via de donaties van Yaiza’s organisatie een speciale rolstoel gekocht. Samen met de vader en het zoontje zijn we met een taxi naar Colombo gereden om deze rolstoel te zoeken en kopen. Een grote verbetering. Het was een speciale ervaring om hen zo te kunnen helpen. Het kostte een hoop moeite, maar we hebben wel een verschil kunnen maken in het leven van deze mensen.
Naast het helpen van deze mensen hebben we natuurlijk ook nog dingen voor onszelf gedaan. Ik trof mijn oude vriend Ruwan weer. Ruwan was animator in het hotel waar ik in 2002 met mijn ouders verbleef. Toen ik de tweede keer naar Sri Lanka kwam met mijn familie heb ik hem ook regelmatig getroffen en zijn we samen een paar keer op stap gegaan. Daarna is hij een keer naar Europa gekomen en heeft hij een week bij ons thuis gelogeerd. Dit was zo’n zeven jaar geleden, dus het was erg leuk om hem weer te zien. Een bijzondere reünie! Hij zag er nog steeds hetzelfde uit vond ik. Misschien ietsjes ouder en flinker, maar hij was nog zoals ik me hem herinnerde. Een andere oude bekende die ik heb getroffen was Chandra. Chandra was onze gids in 2002. Hij heeft mij en mijn ouders naar vele bestemmingen gebracht in zijn tuc tuc. Mijn ouders hebben ook nog lang contact met hem gehad per post. We kregen bijna altijd een kerstkaartje van hem. In de tsunami is zijn huis vernietigd, dus Yaiza en ik wilden kijken of we hem konden helpen. Het bleek dat hij het nu vrij goed had. We hebben hem alsnog een donatie gegeven waar hij erg blij mee was, maar vonden dat Chandradasa en Pemananda onze hulp beter konden gebruiken. Tevens zijn we een keer met Chandra gaan touren, naar het regenwoud Singaraya. Zijn tuc tuc had kuren dus regelmatig viel de motor uit en duurde het enkele minuten voor we weer verder konden rijden. We waren al vroeg vertrokken, rond 5 uur ’s ochtends, maar kwamen pas tegen 10 uur aan. Een lange rit dus.
We hadden lekker lokaal ontbeten samen met Chandra (currie, sambal, en een soort kroepoek van ei) en zijn vervolgens een uur of vier door het regenwoud getrokken met een gids. Hier zagen we verschillende mooie hagedissen, apen met paarse gezichten, een grote spin, een slang, en een hoop bloedzuigers. We eindigden bij een mooie waterval waar we hebben gezwommen. Erg verfrissend! Dit was ook wel een van de hoogtepunten van Sri Lanka voor mij.
We zijn ook een paar keer naar de stad Galle gereden met de scooter. Hier is een Nederlands fort dat we hebben bekeken en er zijn een hoop lekkere restaurantjes. Hier hebben we heerlijk gegeten; crepes, wok, en Sri Lankees.
Ook zijn we een paar keer naar Mirrissa gereden, een ander mooi strand. Van hieruit zijn we een keer gaan ‘whale watchen’. De boot vertrok al erg vroeg dus de wekker ging om 5 uur ’s ochtends. De bootreis was erg lang en oncomfortabel, maar we hebben wel veel dolfijnen gezien en dat was erg cool. Helaas werd Yaiza op een bepaald moment ziek en moest ze overgeven. Ik had kunnen weten dat er iets mis was toen Yaiza geen oog scheen te hebben voor de dolfijnen die uit het water op sprongen. We zaten op de tweede verdieping dus dit was niet ideaal. Ze kon het echter niet ophouden dus moesten we de geconcentreerde whale watchers op de onder verdieping snel alarmeren. Gelukkig kon ze haar overgeefsel in een mooie rechte lijn naast de boot mikken.

Kortom, we hebben een hoop mee gemaakt in een maand! Het was een fijne tijd.
In eerste instantie wilden we vervolgens naar de Malediven gaan. We vonden een goedkope vlucht en hadden deze geboekt. Later bleek echter dat de kosten toch veel hoger zouden oplopen dan we hadden gedacht. De accommodatie was duur, maar om op een van de eilanden te komen moesten we vanuit Male weer een vliegtuig nemen, dat 400 dollar retour zou kosten. Vluchten uit Male waren op hun beurt ook een stuk duurder dan naar Male, dus besloten we uiteindelijk om niet te gaan.

Mijn laptop is in de afgelopen weken helaas kapot gegaan, daarom duurde het wat langer om dit verslag te schrijven. Gelukkig kwamen onze buren toevallig in februari naar Maleisië. Mijn ouders hebben hen onze oude laptop mee gegeven zodat ik de computers kan omruilen met hen. Erg gunstig! Vanuit Sri Lanka boekten we daarom een vlucht naar Maleisië. Hier willen we een beetje rond reizen en vervolgens naar Borneo gaan.
Onze vlucht naar Kuala Lumpur was nog een avontuur. Vlak voordat het vliegtuig vertrok, kwamen we erachter dat ze ons het verkeerde ticket hadden gegeven. Zoals ik eerder vertelde hadden we namelijk ook een vlucht naar de Malediven geboekt, en via Airasia kun je de vlucht niet annuleren. We hadden op dezelfde dag een vlucht naar Kuala Lumpur geboekt, en de vlucht naar Maleisie ging via Male in de Malediven, dus het was hetzelfde vliegtuig, vandaar de verwarring en ons late besef. Op het allerlaatste moment toen het bord al ‘final call’ aangaf hebben we het nog kunnen wijzigen. Het was toen nog maar de vraag of het zou lukken om onze bagage ook met de juiste vlucht mee te sturen, of dat we een of twee dagen moesten wachten in Kuala Lumpur tot onze backpacks zouden arriveren. Gelukkig is alles soepel verlopen en lagen onze tassen met een speciaal ‘rush’ label bij aankomst op ons te wachten.
Na twee nachten in Kuala Lumpur zijn we naar Cameron Highlands gegaan. Althans, dit was het plan. Via booking.com hadden we een hotel geboekt dat we hadden gevonden. Toen we echter na een lange busreis aan kwamen in Cameron Highlands, bleek dit hotel niet in Cameron Highlands te zijn maar in Ipoh, zo’n twee a drie uur van Cameron Highlands vandaan! Balen, maar we konden het hotel niet meer annuleren dus namen we een bus naar Ipoh. Het was erg druk op de weg vanwege het Chinese Nieuwjaar, dus hier kwamen we uiteindelijk pas rond 22.30 aan. We vonden gelukkig nog een restaurant dat open was. Hier hebben we lekker en apart gegeten. Ze noemen het de ‘steamboat’. Twee verschillende soorten soep en verscheidene soorten vlees die je zelf kunt kiezen en bereiden in de soep. Lekker (en) apart. De volgende dag hebben we Ipoh wat verkend. We gingen naar een mooie cave tempel en hebben wat andere mooie gebouwen bezichtigt. En uiteraard, lekker gegeten.
Vervolgens zijn we dan toch eindelijk naar Cameron Highlands gegaan. Hier hebben we een trektocht door de jungle gedaan om de Rafflesia bloem te zien. Deze bloeit maar in enkele plekken in de wereld en bloeit maar voor korte tijd. Het duurt zo’n acht maanden voordat de bloem is opgebloeid. Hij bloeit dan slechts vijf dagen en dan gaat hij dood. We hadden het geluk om er drie verschillende te zien, in verschillende stadia. Erg bijzonder! Na de trektocht kregen we nog een blaaspijp demonstratie, we zagen een thee fabriek met mooie uitzichtpunten, een butterfly farm en een aardbeien boerderij. Hier hebben we wat aardbeien gekocht en een heerlijke aardbeien milkshake gedronken. Een drukke en geslaagde dag!

Vanuit Cameron Highlands zijn we met de bus naar Penang vertrokken. Hier hebben we een hoop mooie muurschilderingen gezien. Eigenlijk wilden we de volgende dag naar Langkawi vertrekken, maar de boten zitten allemaal vol! Dus dat gaan we nu eens even uitzoeken.

Nou, dan ga ik het hier bij laten! Het is een vrij lang verhaal geworden zie ik, maar goed, het is ook bijna twee maanden tijd in een blog. Hopelijk was het toch nog steeds interessant om te lezen.

Tot snel weer allemaal!

Joerie