Selamat Datang, Maleisië!

Geachte lezer,

Hier weer een nieuwe greep uit de avonturen van Joerie in Azië 
De afgelopen weken waren weer geweldig. Ik heb het erg goed naar mijn zin. De details zullen hieronder weer volgen, zoals jullie inmiddels gewend zijn ga ik verder waar ik vorige keer gebleven was!

Vrijdag 3 mei was het mijn laatste avond in Ko Lipe, het mooie eiland in zuid Thailand. Ik heb deze avond door gebracht met mijn Franse vriend Alex (the cow) en een groepje aardige mensen uit Maleisië die we eerder hadden leren kennen tijdens een boot tochtje. Twee jongens en twee dames.
We zijn samen gaan eten en dankzij de Maleizen (?) heb ik weer wat nieuwe smaken geleerd. Daarna zijn we wat gaan drinken in het gebruikelijke barretje op het strand. Het was gezellig dus we besloten het feest voort te zetten op het strand. We kochten een goedkope fles van de lokale Hong Tong rum en ik nam de laptop mee en heb hiermee de muziek verzorgd. Het was een hele grappige, gezellige avond, met genoeg rum, dans en lol van een internationale bende.
Zaterdag moesten Alex en ik afscheid nemen van onze inmiddels ontzettend smerige, zanderige en rommelige kamer. We checkten uit en moesten vervolgens nog een paar uur wachten voordat de boot vertrok. Maar om wat meer tijd door te brengen op dit paradijselijke strand was geen straf.
Later op de middag vertrok de boot naar Langkawi, een west noordelijk eiland van Maleisie. Het was nog even een verassing of ik het visum zou krijgen wat ik nodig had. Op internet had ik gelezen dat Nederlanders een stempel in het paspoort krijgen voor een verblijf van 3 maanden, maar het reisbureau dacht dat het twee weken waren en dit zou niet genoeg zijn, aangezien mijn vlucht pas een maand later zou vertrekken. Bij aankomst wachtte ik in spanning af op de terugkomst van mijn paspoort, die ik gelukkig met een mooie stempel van drie maanden retour kreeg.
We namen een taxi naar het hotel dat ik al vooraf had geboekt. Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik al een hotel had geboekt voordat ik aankwam, maar ik had gehoord dat het misschien druk werd aangezien er verkiezingen zouden plaatsvinden. Het was een heel mooi hotel. Een leuke afwisseling om eens een wat meer luxere (eigen) kamer te hebben na de vooral redelijk kleine crappy kamertjes die ik normaal neem. Hier heb ik ook een uur onder de douche gestaan ofzo, omdat het al een tijd geleden was dat ik zo’n lekkere, fatsoenlijke douche had gehad. De avond hebben we het rustig aan gedaan en wat televisie gekeken.
Zondag vonden de verkiezingen plaats in Maleisië. Wij verbleven in een plaatsje waar normaal al niet zoveel te doen was, dus nu alles gesloten was, was het al helemaal saai. Maar we hebben de tijd wel omgekregen, we zijn naar de haven gelopen om te informeren hoe we in Kuala Lumpur konden komen. Hier besloot ik een auto te huren voor de komende twee dagen, zodat we nog wat konden rond touren door Langkawi voordat we naar Kuala Lumpur gingen. Voor twee volle dagen betaalde ik 120 Ringgit, 30 euro. Een volle tank kreeg ik voor 10 euro.
Maandag ochtend hebben we uitgecheckt en zijn Alex en ik naar een ander deel van Langkawi gereden met de huurauto. Het was wel even wennen, want hier rijden ze aan de rechterkant van de weg en het stuur zat dus ook aan de rechterkant! Dit was ik eigenlijk even vergeten toen ik de auto had besteld. De versnellingspook zat links en wat ik ook erg wennen vond, was dat de ruitenwisser links zat en de knipperlichten rechts. Dus iedere keer als ik ergens wilde afslaan zette ik de ruitenwisser aan. Maar na even wennen ging het rijden verder prima. Het was niet zo heel druk op de weg dus ik kon de tijd nemen om rustig aan de auto te wennen. Toen we aankwamen in het gedeelte waar we wilden verblijven zagen we twee oude bekenden. Twee Duitse meisjes die we eerder in Ko Lipe hadden ontmoet. We hadden even gekletst en ze wilden graag mee gaan met onze road trip. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dus wij vonden het prima. Het weer was helaas niet geweldig, maar het was leuk om de omgeving wat te verkennen met de auto. Alex en ik hadden een lege cd gekocht en gebrand met leuke liedjes, dus dat maakte het rondrijden nog wat gezelliger. Op de terugweg begon het ineens kei en keihard te regenen. Het was net alsof we door een rivier heen reden, zo hoog kwam het water. En we hadden best nog een stuk te gaan. Niet al te prettig, maar het is goed gekomen. Eenmaal terug in het hostel bleken bijna alle kamers onder water te staan. Nou ja, onder water is een groot woord, maar in de kamer van Alex werden je schoenen vrijwel helemaal bedekt door een laagje water als je naar binnen ging. Het gangpad was verandert in een riviertje met waterval. Ik had het geluk dat mijn kamer iets hoger lag dan de andere kamers, dus deze was helemaal droog. Daar was ik wel erg blij om.
Alex en ik zijn toch nog eens door de harde regen gelopen om het een en ander te kopen.
’s Avonds was de regen gelukkig gestopt en zijn we wat gaan drinken met de Duitse meisjes. We hadden wat ‘whisky & pineapple juice’ gekocht en het was een gezellige avond. Langkawi is trouwens een belastingvrij eiland, dus alles is hier stukken goedkoper. Vooral de alcohol!
Na het indrinken zijn we met de taxi naar een bar met een live band gereden. Hier was het ook gezellig. Een geslaagde avond!
Toen ik (toch wel een beetje aangeschoten) terug kwam in het hostel en naar de wc wilde gaan, zwom er een muis in het toiletwater. Nobel als ik ben heb ik hem uit zijn benarde situatie gered door hem met een koffie kopje uit het water te scheppen. Het muisje wachtte echter niet totdat ik hem buiten had afgezet maar sprong uit het kopje in mijn kamer. Maar hij was snel verdwenen door een of ander gaatje.
De volgende dag was het gelukkig beter weer. Enigszins vermoeid zijn we toen weer op pad gegaan met de auto. Na wat ontbijt en koud water was de vermoeidheid wel weer verholpen. We zijn naar een hele mooie waterval gereden. Hier waren ook een hoop apen, maar we waren een beetje terughoudend want ze leken graag ook de auto in te willen. De waterval was erg cool. Het scheen de grootste waterval van Langkawi te zijn en wij waren vrijwel de hele tijd de enige bezoekers. Hier hebben we even in het koele water gezwommen en de laatste restjes vermoeidheid weg gespoeld. Vervolgens zijn we nog naar een ander strand gereden en hebben we hier even gerelaxed.
’s Avonds hebben Alex en ik wat gegeten in Babylon, de reggaebar waar ik twee jaar geleden ook al ben geweest. Het was toch wel verandert; een stuk verder ontwikkeld.
Alex is nog met de Duitse dames mee op stap gegaan maar ik verkoos een rustigere avond kletsen met twee Engelse jongens die ook in ons hostel verbleven, aangezien ik de volgende dag weer vroeg op moest om met de auto terug te rijden naar de haven.
Maandag (na een tijdje Alex wekken) zijn we met de auto terug naar de haven gereden, waar we met de boot zouden vertrekken en de auto moesten inleveren. We waren maar net op tijd en moesten ons op het einde haasten om alles te halen.
We hadden een fijne bootrit en een nog comfortabelere busreis. Ruime, lekkere stoelen. Een aardige Maleisische medereiziger heeft veel met me gekletst en me wat lokale lekkernijen laten proeven die hij bij zich had. Eenmaal in Kuala Lumpur hebben Alex en ik een zeer goedkope backpackers kamer gedeeld. De kamer leek net een gevangeniscel; een smalle ruimte met stapelbed en een klein ventilatortje. Maar goed, hij was goedkoop en we zouden er toch niet veel zijn.
’s Avonds hebben we lekker gegeten op straat en nog een biertje gedronken in de reggaebar, maar vervolgens vrij vroeg naar bed gegaan.
Donderdag hebben we wat door het centrum gelopen en de petronas towers bekeken. Als hoogtepunt van de dag ben ik naar de bioscoop gegaan, want ik wilde erg graag Iron Man 3 zien!
’s Avonds troffen we onze Maleisische vrienden weer. We werden met de auto op gehaald en zijn bij een straattentje gaan eten waar hun graag kwamen. We lieten ons verassen met het eten dat de Maleisen bestelden, maar het smaakte prima! Vervolgens zijn we naar een bar gegaan die zij erg leuk vonden. Het was een hele gezellige avond!
Vrijdag was het zover: mijn ouders zouden aankomen in Maleisië! Ik had uitgezocht hoe ik het beste naar het vliegveld kon gaan en dit bleek met de metro en de trein goed te doen te zijn. Ik ben dus eerst naar het hotel gegaan dat zij hadden geboekt en heb mijn backpack daar gedropt. De kamer was echt prachtig. We hadden een soort woonkamer met bank en televisie, een keuken, twee aparte slaapkamers met lekkere bedden en twee badkamers. Een groot contrast met de gevangeniscel van de afgelopen twee nachten! Vervolgens ben ik naar het vliegveld gegaan met de metro en de trein. Na even wachten zag ik ze aankomen. Heel erg leuk om ze weer te zien! Na een lange knuffel en wat bijkletsen, voelde het eigenlijk al meteen heel normaal om weer bij elkaar te zijn. Maar ook nog steeds een beetje gek natuurlijk. Aangezien ik nu de weg wist met de trein en metro zijn we op dezelfde manier terug gegaan naar het hotel. Lambert en Marion waren uiteraard ook tevreden met de kamer. Ze hadden o.a. kaas en mayonaise voor me mee gebracht, de door mij meest gemiste producten van Nederland. Ook had ik een cadeautje van mijn goede vriend Joey gekregen. Erg leuk!
En alsof dat niet genoeg is, een boekje van Ad en Marijke over de tsunami in Phi Phi.
Na even uit te rusten zijn we de torens en het centrum gaan bekijken en hebben Lambert en Marion kennis gemaakt met het heerlijke Maleisische eten. Vervolgens waren we allemaal wel moe, (met name mijn ouders na de lange vlucht natuurlijk) dus zijn we terug gegaan en gaan slapen.
Zaterdag hebben we een lange en actieve dag gehad. We zijn met de metro naar het centrum gegaan en van hier uit via de markt van China town naar een vogelpark gelopen. Dit vond Lambert natuurlijk wel erg interessant. We namen ook een kijkje in het enorme winkelcentrum. In de petronas towers bleek een viering voor de kroning van Willempie te zijn. We kwamen heel veel Maleisen met oranje tulpen tegen en de binnenkant van het gebouw was versierd met Nederlandse kleuren. Toen het donker werd zijn we naar de KL tower gelopen. Marion vond het wat eng om helemaal naar boven te gaan dus ben ik alleen met Lambert gegaan. Het was erg leuk om de verlichte stad in het donker te zien. Een geslaagde dag. Daarna waren we wel moe en zijn we terug gegaan naar het hotel. Hoewel ik ook moe was, ben ik met de metro naar het centrum terug gegaan, want dit was de laatste avond van Alex the Cow. De Maleisen waren ook mee gekomen en we hadden een gezellige avond in de reggaebar (waar ze overigens geen reggae draaiden).
Zondag zijn we op tijd vertrokken met de bus naar Cameron Highlands. We dachten dat we op het nippertje op tijd waren, maar de bus was zelf nog later. De busreis was prettig en Lambert kreeg de neiging om ‘een potje met vet’ te zingen. 462 potjes later waren we er al.
In de Cameron Highlands was het echt prachtig. Dit is een zeer groen vruchtbaar gebied hoog in de bergen, waar m.n. veel thee en aardbeien verbouwd worden. Hier was het een stuk koeler en minder benauwd. Het hotel was ook prachtig. Misschien wel de mooiste kamer ooit verbleven. Er was zelfs een ligbad. Na 2.5 maand was dit wel eens welkom!
Op weg naar het dorpje ontmoetten we een groepje jongens uit Jemen, die ons uitnodigden om hen te vergezellen voor een drankje en een zelf gemaakte bbq op een picknickplaats. We zijn hier even blijven kletsen maar aangezien de barbecue nog aan gemaakt moest worden bedankten we voor het eten en zijn we in een Indiaas tentje gaan eten. Hier hebben we heerlijk gegeten.
Maandag zijn we met een tour mee gegaan. We bezochten mooie thee plantages, een soort regenwoud met mooi aangelegde paden, een vlindertuin, en een aardbeien plantage. Bij de theeplantage heeft Lambert bergafwaarts een zijwaardse buikschuif gemaakt om zodoende het beste perspectief voor een foto opname te krijgen. De gids kon wel zien dat hij een professional was. De gaten in zijn t-shirt en schrammen op zijn rug, hand en been waren het mooie plaatje meer dan waard. Als laatste stop werden we afgezet bij een waterval. Hier zijn Lambert en ik nog een stukje door de jungle getrokken.
Later die middag hebben we een taxi gebeld en zijn we naar een andere mooie theeplantage gereden. Hier zijn we naar een erg mooi watervalletje gelopen. Na een lange bergopwaartse tocht zijn we met de taxi verder gereden naar een viewpoint. Marion bedankte voor de vele treden berg op en Lambert en ik waren wel zo flink. Het uitzicht was het meer dan waard.
De taxi bracht ons hierna terug naar het hotel en we betaalden slechts 21 euro voor een dikke drie uur rondrijden. De avond hebben we het rustig aan gedaan en lekker gegeten in het hotel.
Dinsdag zijn we al vroeg met de bus en boot naar Taman Negara vertrokken. Dit is het oudste tropisch regenwoud van de wereld en is volgens de Maleise jaartelling 130 miljoen jaar oud. Hier hadden we wederom een mooi hotel. We arriveerden hier na een mooie, drie uur durende boottocht, met een lange smalle houten boot die bijna ten onder ging door het gewicht van de koffers van Marion. ’s Avonds hebben we een night safari gedaan in een open jeep. Marion pikte de plaats van de gids in naast de chauffeur en de rest zat op het dak en werd nat door de regenbui. We zagen een hoop mooie dieren; een luipaardkat, een uil, wat vogeltjes, muizen en een soort mini luiaard.
Woensdag zijn we op eigen houtje door de jungle naar de Canopy walk gelopen. Dit is een wandeling via hangbrug in de boomtoppen. Smal en wiebelig, net als het lunapark. Na de vermoeiende wandeling zijn we met een bootje naar de Orang Asli gevaren. Dit zijn de originele bewoners van de jungle. Ze leven nog min of meer in het stenen tijdperk. Ze lieten ons zien hoe je vuur maakt zonder aansteker en hoe de blaaspijp werkt, en we mochten dit zelf ook proberen. Het vuur maken werd voortijdig onderbroken door een geknapt touwtje maar de teddy beer die als doelwit werd gebruikt heeft het er niet levend vanaf gebracht toen wij onze pijltjes op hem afvuurden.
Na een lekkere douche zijn we met de boot naar de overkant van de rivier gevaren naar een heel sjiek restaurant. Hier hebben we genoten van een heerlijk buffet, totdat er een enorme regenbui los barstte. Wij vreesden op dat moment dat er geen bootjes terug zouden varen (de lafbekken!) en hebben lang gewacht tot de storm gelukkig enigszins afnam. In onze gedachten waren we bij de bijgelovige Bosjesmannen. Vervolgens gingen we door de regen naar de aanlegsteiger en kwam er een bootje aanvaren die ons veilig naar de overkant bracht. Hier kwam de shuttlebus ons ophalen. Net toen we dachten dat het gevaar geweken was en we veilig bij de top aankwamen, wilde Marion Lambert zijn buikschuif kunsten overtreffen. Marion koos voor een andere techniek, namelijk de achterwaartse dubbele schroef, als een acrobaat aan de trapeze, maar wel zonder vangnet. Ik vond de kapriolen er toch wat riskant uitziet, gezien de afgrond waar ze haar kunsten in wilde beëindigen, dus ik greep haar arm en maakte zo abrupt een einde aan deze oefening. De twee licht gekneusde ribben waren de prijs die Marion voor dit kunst stukje betaalde.
Donderdag hadden we een lange busreis voor de boeg vanuit Taman Negara. Het eerste gedeelte verliep vrij prettig in een redelijk grote bus. Na 4 uur moesten we overstappen in een kleine mini van. Hierin was de ruimte zeer beperkt. Na drie uur in het helse busje, kwamen we aan in een matig hotel in Kuala Besut. Hier overnachten we en zijn we de volgende ochtend (vrijdag) per speedboat over gestoken naar het eiland Perhentian Besar, in de Zuid Chinese zee.
Hier hebben we een prachtige bungalow, direct aan het strand. We zitten tussen de palmbomen en het witte zand, te kijken naar de heldere blauwe zee, terwijl ik dit verhaal afrond.

Aangezien het verslag nu het maximum aantal KB en het maximale van jullie leesvermogen eist, ga ik het er nu bij laten en genieten van het samen zijn met mijn ouders in deze mooie plek.

Groetjes en tot snel!
Joerie

En natuurlijk ook van Lambert en Marion!