Into the wild: Borneo & Cambodia

Hallo allemaal,

Hier ben ik weer, met nieuwe verhalen vanuit Zuid Oost Azië. Het heeft weer een tijdje geduurd, dus ik heb weer een hoop te vertellen. Ik zal het proberen kort te houden, maar jullie weten hoe dat meestal gaat ;)

De laatste keer ben ik geëindigd in Maleisië, met te vertellen dat we naar Langkawi wilden gaan, maar dat de boten vol zaten. Dit hebben we uiteindelijk opgelost door een goedkope vlucht te boeken. In Langkawi hebben we het goed naar onze zin gehad. We hadden een auto gehuurd en dit maakte ons een stuk mobieler en gaf ons de kans om het eiland goed te verkennen. We zijn naar verschillende stranden gereden, watervallen (die na een lange klim zo goed als uitgedroogd bleken te zijn), de ‘cable car’ die je tot hoog in de bergen brengt vanwaar je een prachtig uitzicht hebt, verschillende eettentjes en noem het maar op. Hier heb ik tevens mijn buren getroffen, Sjef en Annie. Mijn laptop is kapot gegaan in Sri Lanka en zij waren zo vriendelijk om mijn oude laptop mee te brengen zodat ik ze kon omruilen.

Na ons bezoek aan Langkawi zijn we terug gegaan naar Kuala Lumpur. Hier hebben we een aantal dagen door gebracht in een mooi hotel en hebben we ook Valentijnsdag gevierd in een chic restaurant met een heerlijk buffet. Vanuit Kula Lumpur zijn we naar Borneo gevlogen.
Onze eerste bestemming was Kota Kinabalu. Het was hier een stuk beter ontwikkeld dan ik het verwacht. Het was een echte stad, met winkelcentra en restaurants. Mijn beeld van Borneo was dat het hier lastiger zou zijn om te reizen en minder ontwikkeld, maar dit bleek incorrect. We deden een project voor the One Chance Project bij een organisatie genaamd SOLS, Science Of Life Studies en ik ontdekte dat er een groot aanbod aan Dragonball Z films te vinden was in de winkelcentra, een televisie serie die ik altijd leuk vond, dus ik kreeg de tijd wel om. Na een paar dagen in KK vertrokken we naar Sandakan en hier begon het ‘echte’ Borneo!

Op de maandag zijn we naar het Orang-oetan rehabilitatie centrum gegaan. Dit was zeer indrukwekkend! Bij aankomst waren er al twee orang-oetans aan het rondslingeren, nog voor de ingang. Ze waren weliswaar ‘onder begeleiding’, maar waren vrij om te doen en laten wat ze wilden. Toen een grote orang-oetan zich vanuit het plafond op de grond liet vallen en richting mij toe kwam lopen, besloot ik dat ik toch maar wat meer afstand wilde nemen. Hij volgde me een klein stukje en liet me vervolgens gelukkig met rust. Voordat we het centrum binnen zijn gegaan deden we een bezoek aan een andere kleine organisatie die naast het orang-oetan centrum lag; de Sunbears. Dit was ook een leuk en goed centrum waar de Sunbears (de kleinste beren van de wereld) gered worden die bijvoorbeeld gevangen zijn genomen of hun leefgebied zijn kwijtgeraakt door de palm olie handel. Het was leerzaam en interessant om te horen over de beren en het leek me leuk om een project te doen om hen te helpen, en dit hebben we later ook gedaan. Na dit bezoek was het tijd om onze voorouders te ontmoeten. Er was een moment waar ze de orang-oetans voer zouden brengen, en dit zou het beste moment zijn om ze te zien. En inderdaad, we zagen een paar verschillende orang-oetans door de boomtoppen aan komen slingeren om te eten. Het was heel erg cool om deze dieren in het echt te kunnen aanschouwen. Wellicht niet geheel in het wild, maar wel binnen een centrum dat hen helpt en waar ze vrij zijn, en geen dierentuin.
Twee dagen later, woensdag 26 februari, hebben we nog een zeer leuk centrum bezocht, namelijk dat van de Proboscis Monkey, oftewel, de neusaap. Dit was ook een zeer bijzonder dier om van dichtbij te kunnen zien. Ook hier worden de bedreigde apen geholpen en tijdens voedertijden is het ’t makkelijkste om ze te zien. Dit was heel erg cool en ik ben zeer blij dat ik de kans heb gehad om deze apen te zien, ze komen namelijk alleen nog in het wild voor in Borneo. Een mooie ervaring dus.

Donderdag zijn we vertrokken naar Sukau. Hier hadden we een zeer bijzondere tour geboekt. We hadden namelijk een pakket waarin we verbleven in de semi-jungle, en van hier uit verschillende boottochten over de Kinabatangan rivier zouden maken. Hier zouden we de kans hebben om veel bijzondere dieren in het wild te zien, zoals oerang-oetans en olifanten. Deze twee hebben we helaas niet mogen ontdekken aangezien ze zeer zeldzaam zijn, maar desalniettemin was dit een geweldige ervaring en een van de hoogtepunten van mijn hele reis.
Op donderdag kwamen we aan en om 16.00 uur begon onze eerste boottocht. Het was een klein bootje en we waren met vijf mensen, Yaiza en ik, twee Amerikaanse meiden en een jongen uit Kuala Lumpur. Verder natuurlijk onze boot bestuurder en de gids. Op deze eerste tocht zagen we zeer veel coole dieren; een krokodil, een slang in de boomtoppen, neusapen, en vele andere verschillende soorten apen. In de avond hadden we een rivier cruise in het donker, dit was ook bijzonder. Hier zagen we onder andere een mooie uil, een grote slang, verschillende vogels, en een grote krokodil die we in ons bootje met de zaklamp hebben achtervolgd. Spannend, maar heel erg cool.
Vrijdag moesten we vroeg op staan want we zouden een sunrise rivier tocht doen, dit was ook mooi, maar dit keer zagen we minder wild dan voorheen. Vervolgens hadden we ontbeten en daarna een mini trektocht gedaan met onze gids door de jungle. Om 16.00 uur hadden we wederom een boottocht over de rivier. Dit keer zagen we voornamelijk mooie vogels die menig van der Loo jaloers zouden maken; verschillende neushoorn vogels en mooie ijsvogels.
Ook in de avond hadden we wederom een rivier tocht in het donker, onze laatste boottocht. Dit keer zagen we wederom mooie vogels, een grote slang en een uil. Ook wat glimpen van krokodillen, maar toen we dichterbij kwamen dook hij onder water.
Vrijdag vertrokken we terug naar Sandakan, waar we onze grote backpacks hadden achtergelaten. Het was een geweldige ervaring die me altijd bij zal blijven!

Zondag vertrokken we naar een nieuwe bestemming; Semporna. De busreis die 5 uur zou duren werd zowat verdubbeld omdat er iets mis was met de bus en deze telkens moest stoppen. Los van deze reis is het meestal echter soepel verlopen met het openbaar vervoer in Borneo, maar deze specifieke rit was niet mijn favoriete busreis.
Maandag hebben we de stad een beetje verkend maar hier waren we snel mee klaar. De onderwater wereld in deze omgeving is de reden van bezoek, niet de stad zelf. We boekten een snorkel trip bij Scuba Junkie voor de volgende dag en dit was een succes. We snorkelden rond twee verschillende eilanden; Kapalai en Mabul, en beide keren was het geweldig. Met name rond Mabul was het koraal erg kleurrijk en mooi. En als hoogtepunt: Tijdens alle drie de verschillende snorkel keren zagen we minstens één schildpad! Heel erg sjiek. Daarnaast zagen we nog een eagle ray, die verrassend snel kon zwemmen en als een speer weg schoot toen hij ons ontdekte, en nog een hoop andere mooie vissen en schitterend koraal.
Na deze geslaagde snorkel ervaring hebben we een dagje uitgerust en de volgende dag zijn we weer terug gegaan naar Sandakan. Hier hebben we namens de One Chance Project de Sunbears geholpen. Tevens wilden we de Orang-Oetans helpen, maar er waren hele strenge regels omtrent interviews en foto’s, en miscommunicatie, die het uiteindelijk niet mogelijk maakten om ook een project voor hen te doen. Dit was wel zonde, maar tenminste hebben we de sunbears kunnen helpen, dat was ook erg sjiek. Tevens hebben we het Rainforest Discovery Centre bezocht, een mooi regenwoud met verschillende hoge bruggen en uitkijk torens. Op een mooie vogel en een hoop hagedissen na hebben we niet veel wild gezien, maar het was desalniettemin een geslaagde dag.
RDC was onze laatste activiteit in Borneo. Al met al moet ik zeggen dat ik Borneo zeker tot een van de hoogtepunten van mijn reis reken. Het was een geweldig avontuur en ik ben blij dat we dit mooie land hebben kunnen bezoeken.

9 maart vlogen we terug naar Kuala Lumpur waar we in de avond aan kwamen. We verbleven in hetzelfde fijne hotel als voorheen en hebben een dagje door gebracht in de stad, voordat we door trokken naar onze nieuwe bestemming: Cambodja.
Dinsdag 11 maart kwamen we aan in de hoofdstad van Cambodja; Phnom Penh. Hier hebben we drie nachten doorgebracht en we hebben ons goed vermaakt. De omgeving is gevuld met allerlei kraampjes, karren vol fruit, arme mensen en vuile kinderen op blote voeten en gerafelde kleren, tuk tuks, tempels en mensen die je vanalles en nog niks willen aanbieden. De eerste avond aten we in een restaurant dat straat jongeren een kans geeft om zich te ontwikkelen door hen hier werkgelegenheid aan te bieden. Het was een populair restaurant;Er stond zelfs een wacht rij buiten de deur! Het eten was dan ook heerlijk. We hadden honger dus we besloten een hoop kleine gerechten te bestellen en die te delen, waaronder een soort bief reepjes met groeten en ‘tree ants’. Kleine miertjes. Dit was vooral Yaiza’s idee maar ik heb het toch ook maar geprobeerd. Er zaten ook wat vliegachtige beestjes in het gerecht waarvan we niet zeker wisten of ze erbij hoorden. Dit maakte mijn eetlust wat minder maar Yaiza at ze onbevreesd mee op. Ook namen we een massage bij ‘Seeing Hands’, die gegeven wordt door blinde mensen. Dit was een fijne ervaring, en zeer goedkoop! Het kostte zo’n 10 euro voor een anderhalf uur. De volgende dag was ook een hele leuke dag. We liepen wat rond en zagen mooie gebouwen, waaronder The Royal Palace, dat helaas al gesloten was. In de avond bezochten we een lokale dans, de Plae Pakaa. Een zeer mooi stukje cultuur. De vrouwen deden me een beetje denken aan de Balinese dans, maar toch net wat anders. Na deze leuke ervaring hadden we nog iets bijzonders op de planning; Dining in the Dark. Dit is een restaurant met blind personeel en je eet hier, raad het al, in het donker. Een ober komt je ophalen in de wachtruimte en vervolgens moesten we een hand op zijn schouder leggen. Hij leidde ons naar de tweede verdieping waar het langzaam aan donkerder wordt, tot je echt helemaal niks meer ziet. Het is echt net alsof je je ogen dicht hebt, of inderdaad blind bent. De ober helpt je je glas en bestek te vinden en je hebt de keuze uit drie verrassingsmenu’s; internationaal, lokaal en vegetarisch. Je weet dus niet wat je voorgeschoteld krijgt. Erg apart, maar een unieke en leuke ervaring. Je gaan echt letten op de geluiden en op de smaak. Het eten was heerlijk en ik vertelde Yaiza dat ze er erg mooi uitzag vanavond. We raakten aan de praat met onze ober, Joe, die probeerde zijn Nederlandse vocabulaire te vergoten. Hij deed het indrukwekkend goed! Achteraf liet men ons foto’s zien van onze maaltijd. We hadden het meeste geraden maar er waren ook wat verrassingen.

Vervolgens verlieten we Phnom Penh met de bus naar Sihanoukville. Ik was bang dat het openbaar vervoer in Cambodja niet veel soeps zou zijn, maar het was een van de betere busreizen ooit. Het was een mini bus en hij zag er prima uit. De stoelen waren comfortabel, ze speelden de Pirates of the Carribean film en er was zelfs wif internet in de bus! Erg verbazingwekkend.
Na een paar uur kwamen we aan in Sihanoukville. We hadden een kamer geboekt in ochheuteal beach. Het bleek niet zo’n geweldig strand te zijn; erg druk en gevuld met barretjes en verkopers, maar het was niet slecht. Gelukkig was ons verblijf een beetje verder van het strand af en hier was het wel lekker rustig. We ontmoeten Ly Voth, een oorlogsveteraan die zijn benen is verloren doordat hij op een landmijn is gestapt terwijl hij mensen probeerde te redden. Hij vertelde dat hij nu geen normaal werk meer kon doen en daarom bedelde hij nu op het strand om zijn kinderen naar school te kunnen blijven sturen. Yaiza’s One Chance Project radertjes begonnen natuurlijk meteen te werken, en na een kort overleg besloten we hem te helpen. We namen zijn contact informatie over en hebben de volgende dag al contact met hem opgenomen. We werden uitgenodigd om naar zijn huis te gaan en dit hebben we gedaan. We ontmoetten het hele gezin (en dorp, dat nieuwsgierig kwam toekijken wie die vreemdelingen waren) en zagen de omstandigheden waarin ze wonen. Een van de dochters sprak redelijk Engels en er werd nog een ander meisje bij gehaald dat erg goed Engels sprak. Zij functioneerden als vertalers. Het was een bijzondere ervaring en we werden uitgenodigd om de volgende dag terug te komen, want Ly Voth´s broer ging dan trouwen. Dit aanbod konden we natuurlijk niet afslaan. Er was een kliniek in de buurt waar we een rolstoel voor hem konden kopen en dit hebben we gedaan. Daarnaast hebben we hem een donatie gegeven waarmee een van zijn kinderen een heel jaar lang naar school kan gaan. Hier was de hele familie natuurlijk erg blij en dankbaar voor. De bruiloft was een aparte ervaring. Allereerst was het natuurlijk erg speciaal en uniek dat wij als toerist een dergelijke ervaring mochten bijwonen. Het begon met een soort ceremonie in een klein kamertje met een Boeddha monnik met offers. Wij moesten natuurlijk ook mee bidden. We werden erop gewezen dat er een speciale (oncomfortabele) manier van zitten gebruikelijk was en zo hebben we een tijdje op onze knieën gezeten tot mijn been sliep. Maar we hebben niet te klagen, het was een bijzondere ervaring. Na het bidden en de offertjes besprenkelde de monnik ons met heilig water. Na de ceremonie werden we uitgenodigd om te eten, maar vooraf zagen we nog een apart tafereel. Een vrouw pakte hardhandig haar zoontje (althans, dat hopen we) vast en begon hem samen met haar man lichamelijk te ‘plagen’, met tikjes en door flesjes water op zijn rug te zetten, tot op een punt dat we ons een beetje zorgen begonnen te maken. Ze deden het kind geen extreme pijn maar ze waren absoluut hardhandiger dan wij in het westen (over het algemeen) zijn. Het viel me op dat iedereen vrij ‘agressief’ met elkaar om ging. Er werden regelmatig ‘vriendschappelijke’ petsen uitgedeeld, van jong tot oud, die vrijwel genegeerd worden door de slachtoffers en de daders. Een jongere man werd in zijn gezicht ‘gebitchslapped’ door een oma in de ingang van de ceremonie waarna de twee zonder te lachen of een woord uit te wisselen naar binnen gingen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Erg apart. Na de ceremonie en de mishandelingen aanschouwd te hebben kregen we eten voorgeschoteld; een soort curry met aardappels, vlees, bonen en brood. Het smaakte goed en al gauw werd het eerste bier aangebroken, al was het pas ochtend. Het was een bijzondere ervaring en ik ben blij dat we dit hebben mogen mee maken. Toen we wilden vertrekken vertelde het kind dat goed Engels sprak dat het gebruikelijk was om het echtpaar geld te geven en werden we omsingeld door nieuwsgierige toeschouwers. Dit was een beetje ongemakkelijk, vooral omdat we zojuist voor honderden dollars aan donaties hadden gedaan aan Ly Voth, maar het meisje zei dat dit niet het echtpaar zelf was en daarom dus niet telde. Een klein beetje verdacht misschien, maar aan de andere kant kan het inderdaad ook een lokaal gebruik zijn. We besloten van het laatste uit te gaan en gaven het echtpaar wat geld, dat ze vriendelijk in ontvangst namen.
Na de bruiloft zijn we verhuisd naar een nieuw verblijf op een ander strand. Dit strand was een stuk rustiger en mooier, en we vonden de perfecte locatie; een kleine bungalow op het strand. Als de gordijnen open zijn kunnen we vanaf het bed de zee zien, zo’n 3 meter voor ons huisje. Prachtig!
We krijgen de tijd dus wel goed om hier.

Verder heb ik nog een ander nieuwtje… Yaiza en ik hebben onze vlucht terug naar Nederland geboekt! Aan de ene kant vind ik het erg jammer om het reisleven te beëindigen, anderzijds moest het er eens van komen. Yaiza gaat solliciteren bij internationale scholen en is uitgenodigd op 30 april voor een sollicitatie test bij een school in Amsterdam. Spannend dus! Ik kijk er natuurlijk naar uit om iedereen weer te zien, dus dat maakt het ook leuk om weer terug te komen. En samen wonen met Yaiza wordt weer een heel nieuw avontuur… Al doen we dat nu min of meer ook al. 24 April zullen we terug zijn in Nederland, dus bereid jullie maar vast voor!

Nou, daar zal ik het verhaal nu beëindigen. Ik hoop dat jullie het een leuk verhaal vonden om te lezen. Ik ga genieten van mijn laatste maand in Azië, maar ik hou jullie uiteraard op de hoogte over de volgende avonturen.

Tot de volgende keer, en tot snel in Nederland!

Groetjes!
Joerie