Rasta man up here!

Aloha!

Tijd voor een paar nieuwe verhalen, want ik heb weer een hoop mee gemaakt.
Ik zal meteen met het schokkendste nieuws beginnen; Ik heb het wel nog laat gemaakt zaterdagavond. En als we toch met schokkende nieuwtjes bezig zijn; ik heb die avond een nieuw kapsel genomen. Ik liep over de drukke straten van Bangkok en mijn oog viel op de rasta dreadlocks. Op een bepaald moment ontmoette ik een Israëliër uit Rusland (?) die dreads liet zetten. Ik raakte met hem aan de praat en na een tijdje wilde ik eens proberen hoe het mij zou staan. Ik kreeg verschillende soorten ‘pruiken’ aangereikt, en eentje was liefde op het eerste gezicht; de langste. Ik had m’n twijfels, maar een wijs man vertelde me op mijn afscheidsfeestje, dat als je twijfelt, je het moet doen (dankjewel Nico). Ik besloot dus om te transformeren tot de rasta man. Je leeft tenslotte maar één keer. Na een lange onderhandeling over de prijs ging ik akkoord met 1700 bath en gingen ze aan de slag. Het duurde behoorlijk lang en ondertussen heb ik wat biertjes gedronken en een waterpijp gerookt met mijn lotgenoot uit Israel / Rusland. Na een uur of drie was het dan eindelijk klaar. Het is behoorlijk wennen, maar ikzelf ben blij met het resultaat. Het enige nadeel is, merk ik nu, dat het behoorlijk irritant is om lang haar te hebben. Het kriebelt en het is lastig liggen, en er laten nog steeds haren los. Maar goed, it is what it is. Ik wil het in principe houden voor onbepaalde tijd, maar als het te irritant wordt, kan ik het altijd nog verwijderen.
Maar goed, terug naar de gebeurtenissen. Voordat ik besloot om dit kapsel te nemen ben ik naar een discotheek gelopen die ik erg leuk vond. Ik vroeg of het mogelijk was om wat plaatjes te draaien als DJ. De manager dacht er even over na en besloot toen dat ik 15 minuten mocht proberen. Als het goed was, mocht ik misschien terug komen. Het ging best lekker (de professionele DJ vroeg zelfs of ik hem een paar nummers kon geven) en waarschijnlijk mag ik dus eens terug komen, als het wat drukker is.
Toen heb ik het rasta haar genomen en toen de transformatie compleet was besloten we dat we dat we natuurlijk ook moesten feesten als een beetje rasta. We gingen naar een discotheek en hebben enorm veel mensen leren kennen. Het was een geweldige avond.
Het was zelfs zo geweldig, dat ik de tijd uit het oog verloor en uiteindelijk heb moeten rennen om mijn bus te halen om 09.30 ’s ochtends. Toen ik na veel gehaast aan kwam, hebben we nog minstens een uur op de bus moeten wachten omdat hij zo laat kwam. Maar goed, we hebben hem gehaald.
Samen met Adi ben ik toen naar een plaatsje ten westen van Bangkok gereden, Kanchaburri ofzoiets. We vonden een goedkoop en goed hotel. Het had een mooie ligging en is in alle opzichten perfect, de kamer heeft alleen geen warm water en je moet de wc doorspoelen door een bak water erin te gooien. Maar goed, voor de rest is het een relaxed hotelletje.
Ik heb geslapen in de bus en toen we aankwamen in het hotel zijn we ons gaan opfrissen. We hebben goedkoop maar lekker gegeten in het hotel en zijn toen een fiets gaan huren. Met de fiets zijn we gaan rondfietsen door de buurt. Het is een hele rustige plaats, dus een wereld van verschil met Bangkok. Maar dit is natuurlijk wel meer sfeervol dan Bangkok. Of in ieder geval, sfeervol in een andere manier. Na een tijdje fietsen kwamen we (toevallig) uit bij de brug van River Kwai. Hier hebben we uiteindelijk even gezeten aan een barretje met uitzicht op de brug. De vermoeidheid begon parten te spelen dus ben ik een tijdje gaan slapen, om vervolgens met hernieuwde kracht op te staan.
Toen ik op stond trof ik Adi pratend met een hele aparte Belg. Waarschijnlijk heeft hij ze niet allemaal op een rijtje, want hij vertelde hele vreemde verhalen, zoals dat hij laatst bezocht was in zijn kamer door 15 sprituele krachten uit andere werelden (die er tevens gewoon uitzagen als mensen zoals jij en ik). Ik moest m’n best doen om niet in de lach te schieten toen Adi stelde; “Must have been crowded”. Maar goed, onder het genot van een pilsje was het leuk wakker worden en na een tijdje besloten we om met de fiets naar de nachtmarkt te gaan, die open was tot een uur of 10. Ze hadden vanalles en nog niks, dus het was leuk om te zien. We hebben een soort wafelachtige koekjes gegeten en ik heb nog een zonnebril gekocht. Toen zijn we op zoek gegaan naar een tentje om te eten. We hadden er een gevonden, waar het eten vrij goed was maar de muziek ietsje te hard, maar desalniettemin was het prima. Na het eten gingen we op zoek naar een tentje om iets te drinken. Er waren er verschillende barretjes, maar de meesten waren vrij leeg. We hadden ons bij een grote groep gevoegd die bij een klein tentje zat te drinken, maar we vonden de sfeer niet helemaal geweldig dus zijn verder getrokken. Na een tijdje stonden we op het punt om te besluiten naar huis te gaan, toen we een apart ogend tentje troffen waar zelfs de enige echte Jack Sparrow van Pirates of the Carribeans werkte (of het was een dronken Thaise kerel verkleed als hem, dat kan ook). Het werd uiteindelijk toch weer te gezellig. We zaten aan een tafeltje met mensen van over de hele wereld; Schotland, België, Canada, Thailand, Israel en natuurlijk Nederland. Hoewel ik weet dat ik ook mijn rust moet nemen, kan ik het ook niet laten om te genieten van deze, in mijn ogen, unieke feestjes. Rond 3 uur was het barretje leeg op een paar mensen na. We hebben nog wat gedronken met twee meisjes uit Schotland in de tuin van het hotel. Rond 4 wilden we er een einde aan maken, maar de meisjes vertelden dat rond half 5 de monniken over straat zouden komen en overal gratis eten zouden krijgen van de winkeltjes. We vonden het leuk om dat te zien, dus besloten we nog even te wachten. We gingen de straat op en hebben tot een uur of half 6 gewacht, zonder monniken te zien. Helaas! We namen afscheid van de meisjes en gingen terug naar het hotel. We hadden twee keuzes; nog een halfuurtje slapen of wakker blijven en in de bus slapen (we wilden heel vroeg naar de floating market, omdat het ver weg was). We kozen voor het tweede en zijn gaan liggen in een hangmat in de tuin van het hotel. Inmiddels was de dronken Belg (die we trouwens inmiddels onderling de Serpent Priest genoemd hebben, naar een of ander onzin verhaal van Adi zijn reizen) ook wakker en kwam hij op de grond zitten bij onze hangmat. De resterende tijd heeft de Serpent Priest gekletst over allerlei aparte dingen totdat het tijd was voor ons om te gaan. Ik heb nog snel een (koude) douche genomen en ben toen met Adi de fietsen terug gaan brengen. Toen we hier aankwamen, zagen we in de verte de Boeddha monniken aankomen. Ze hadden een soort grote pot, en elk eetkraampje stond met eerbied iets af voor in de pot. Het was leuk om toch nog te zien, maar ik heb ze wel gevraagd om voortaan op tijd te komen.
De reis was verschrikkelijk. We namen een normale bus, die dus ook door de bevolking gebruikt wordt. Dit ging in principe allemaal prima en ik viel veel in slaap, dus dit ging vrij snel om. Het was een lange rit en iedere keer als ik wakker schrok zat er iemand anders naast me. Op een bepaald moment twijfelden we nog even of we wel de goede bus hadden gepakt, maar we hadden ons er bij neergelegd dat als het de verkeerde bleek te zijn dat we wel iets anders leuks zouden gaan doen in de desbetreffende stad. Het bleek de goede bus te zijn. We kwamen aan in een redelijk groot stadje, vol met lokale bevolking. Er was nergens een blanke te zien en we hadden geen idee hoe we van hier uit naar de markt konden komen. Na wat vragen konden we mee met een busje. We vroegen hoelang het zou duren. “20 minutes!” Zei hij met een grote lach. We stapten in en er kwamen steeds meer mensen bij, zoals een vrouw met een zak pepers of een of ander fruit. In het begin vond ik het busritje erg leuk, omdat het tussen de lokale bevolking was, maar toen de 20 minuten al lang voorbij waren begon ik m’n twijfels over de busrit te krijgen. Op een bepaald moment stopte de bus en ging de chauffeur weg zonder een nader woord. Hij ging eten in een kraampje aan de straat, net als wat andere passagiers van de bus. Deze pauze duurde een klein halfuur. We wisten dat de markt maar duurde tot 13.00 uur, dus we waren wat dat betreft een beetje ongeduldig (het was inmiddels al half 11). Maar we hebben zonder moeilijk te doen gewacht. Uiteindelijk hebben we er bijna twee uur over gedaan.
Eenmaal aangekomen bij de boten vroegen we om de prijs. Ze wilden ons een beetje naaien met de prijs (ze vroegen 800 baht / 20 euro) terwijl we wisten dat eigenlijk 300 al aan de dure kant was. Omdat we natuurlijk toch de drijvende markt wilden zien na zo’n helse reis zijn we uiteindelijk akkoord gegaan met 400 baht, 200 pp.
Ondanks al het gedoe vooraf was het wel een hele unieke ervaring om deze markt te bezoeken. Met een bootje hebben we over een markt gevaren, over rivieren die als ware als straten tussen de markt functioneren. Er zaten winkeltjes aan land, en er waren verkopers met boten. Je kon vanalles kopen. We hebben alleen fruit en drinken gekocht, maar het was heel leuk om eens mee te maken. Er hing een leuke sfeer en het was een speciale ervaring, maar een uurtje was eigenlijk te kort voor de lange heenweg.
De terugweg verliep gelukkig soepeler. We hadden een betere busaansluiting en zijn terug gegaan per een soort fiets. We moesten gepropt in een soort koetsje zitten en een man op een fiets trok ons vooruit. We voelden ons een beetje lullig tegenover hem omdat we zagen hoe hard hij moest werken om ons gewicht vooruit te krijgen, dus besloten we halverwege te lopen. We hebben hem toch de afgesproken prijs gegeven, of eigenlijk zelfs wat meer. Hij stond erop om ons alsnog (voor meer geld) verder te brengen, maar we kozen om te lopen.
Eenmaal in het hotel hebben we nagevraagd hoe en wat alles werkt wat we woensdag willen doen en heb ik mijn was naar de laundry gebracht. Daarna heb ik verwoede pogingen gedaan om mijn haar fatsoenlijk te wassen en ben ik gaan slapen.
Toen we opstonden hebben we samen gegeten en heb ik in een internetcafé mijn nieuwe kapsel aan Lambert en Marion kunnen laten zien. Ik zei dat ik een verrassing had waarop Marion reageerde dat ze bang was dat het een tattooage was. In die zin vielen de haren dus nog wel mee.
De barretjes waren allemaal vrij leeg dus besloten we een pilsje te drinken in een tentje waar een reggaebandje speelden. Ze waren eigenlijk best slecht, maar daardoor wel leuk.
Op de terugweg hadden we besloten om op tijd te gaan slapen. Toen werd ik geroepen door Jack Sparrow en trawanten. Ik kon de verleiding niet weerstaan en heb toch nog een paar drankjes gedronken met de lokale bevolking. (Adi was verstandig en ging naar het hotel). Het was een leuke groep en ook wederom een leuke ervaring om eens met de locals te zijn.
Ik schrok verschrikkelijk wakker. De eerste seconden wist ik even niet waar ik was en dacht ik dat ik gedrogeerd was ofzo. Toen realiseerde ik me dat ik in het hotel was en dat het vreemde achtergrond geluid gewoon mijn wekker was. Daarom was ik weer vrij snel op de been.
Met een tuc tuc zijn we naar het busstation gereden, en om 8 uur hebben we de bus gepakt naar “the seven waterfalls”. Het duurde 2 uur en het was een mooie rit door de natuur. Eenmaal bij de watervallen was het geweldig. Ik had tot nu toe nog nooit zo’n mooie watervallen gezien als dit. Het water was onvoorstelbaar blauw en doorzichtig, je kon de grond en de vissen zien. Er waren 7 levels, steeds hoger de berg op. Het was een hele klus om omhoog en omlaag te gaan, vooral met de rasta haren. Eigenlijk hadden we maar 2 uur voordat de bus terug ging, dus moesten we een beetje haasten. Ik had het verschrikkelijk warm en nam nog een snelle, heerlijke duik voordat we naar de bus gingen haasten. Onderweg besloten we om de taxi te nemen in plaats van de bus, zodat we nog een dik uur konden blijven. Het was heerlijk.
We namen de taxi terug naar het hotel. Ondertussen was de laundry klaar en in de tijd dat ik we wachten op het mini busje waarmee we terug naar Bangkok zouden gaan, heb ik mijn koffer opnieuw gerangschikt en een pizza gegeten.
We namen het overvolle busje en ik heb weer wat kunnen slapen. Eenmaal in Bangkok had ik nog twee uur voordat mijn bus richting het zuiden zou vertrekken. We aten in een lekker Israelisch tentje op Adi’s verzoek en toen zou ik de bus gaan nemen. Vooraf keek ik nog even vlug naar mijn email (via wifi op mijn telefoon) en zag een mailtje van Marion: “Joerie. Het hotel wat je me had doorgestuurd, is niet in Koh Pagnan, maar in Phuket.” Ik keek het na, en ze had gelijk. Ik had een verkeerde busrit geboekt. Ik besloot om toch mee te gaan en onderweg uit te stappen en zelf de bus te nemen naar de goede bestemming en het goede hotel. In de bus ontmoette ik Roy, wederom een hele relaxede Israëliër. Het klikte ontzettend goed tussen ons. Tijdens de enorm lange busreis (zo’n 15 uur) ben ik van gedachten verandert en besloot ik toch gewoon naar Koh Pagnan te gaan, om meerdere redenen. Ik vond het geen prettig idee om slaperig en moe met al mijn bagage in mijn eentje nog een paar uur verder te reizen, Koh Pagnan sprak me erg aan, en Roy ging ook naar Koh Pagnan. Het was weer een heel gedoe om dit uit te leggen aan de chauffeur. Op een bepaald moment wilde hij mijn koffer pakken en was hij half aan het schreeuwen dat ik uit moest stappen, maar na een irritante onderhandeling (waarin het heel moeilijk was om hem stil te krijgen en naar mijn verhaal te luisteren) kon ik toch blijven. Het is zonde van het hotel dat ik in Phuket geboekt heb, maar Joris (de Nederlander van het begin) is nu daar en die zou proberen iets te regelen.
Maar goed, na veel gedoe kwam ik dus aan de kust. Hier namen we de boot naar Koh Pagnan (wat verrassend makkelijk ging, gezien de voorafgaande onderhandelingen). De bootreis was mooi. Het water is ongelofelijk blauw en er waren prachtige eilanden in de verte te zien.
Roy zou zijn vriendin treffen op de haven en ik zou in principe mee gaan naar hun hotel. Na de liefdevolle hereniging kwamen ze naar mij en deelden we een busje. Het bleek dat ze in een redelijk duur hotel verbleven waarin wel goedkopere kamers beschikbaar waren, maar vol muggen en gekko’s. Er zat ook een ander meisje in het busje waar ik tijdens de lange busrit al mee had gepraat. Zij was al vaker in deze omgeving geweest en heeft me wat goedkope, mooie plaatjes aangestreept op de kaart. Ik besloot naar het hotel Paradise te gaan, en het doet zijn naam recht aan. Het is hier ongelofelijk mooi. Ik betaal 600 bath (ong 15 euro) voor een redelijk luxe bungalow met airco, omringd door palmbomen en met uitzicht op de prachtige, heldere, blauwe zee.
Jullie zullen dan ook begrijpen waarom ik nu stop met dit verslag.

Bedankt voor alle reacties en berichtjes, het is heel leuk om van jullie te horen.
Ik ben benieuwd hoe het nieuwe kapsel in de smaak valt.

Ik hou jullie op de hoogte.
Tot snel!
Joerie