Afscheid en reunie

Hallo iedereen!

Nadat ik mijn verslag online had gezet vrijdagavond ben ik gaan uit eten. Het was een leuk, rustig restaurantje en het eten was erg lekker. Op de wc hing een ‘reglement’ met grappige regels, zoals; “don’t smoke in the toilet or it might blow up” en “flush the toilet with water in a bowl or else you might accidentally break the toilet and die a slow death by drowning”.
Na het eten ben ik naar Say hi gegaan. In eerste instantie zouden ze de hele avond house muziek draaien, maar toen het een beetje leeg liep vroeg Chai of ik wat DJ kunsten wilde vertonen. In eerste instantie wilde ik maar even draaien, maar uiteindelijk heb ik toch weer de hele avond achter de draaitafels gestaan. Het was wederom een gezellige avond, alleen met een ietwat abrupt einde. Uit het niets zei Chai “last song” en gingen ze sluiten. Desalniettemin een leuke avond.
Zaterdag had ik een snorkel excursie geboekt. Voor 550 bath (ong 12.50 euro) ben ik met een boot naar 4 geweldige snorkel plekjes gegaan. Op de boot was gratis koffie en thee en er werd ook eten geserveerd. Het water was bijna onnatuurlijk helder en ik heb dan ook veel mooie, gekleurde vissen gezien. Bij een plek werden we gewaarschuwd voor een bepaalde gevaarlijke vis. ik geloof dat ze hem de snapper noemden. Deze vis was behoorlijk groot en had net baby’s gekregen. Het was daarom belangrijk om bij de vis uit de buurt te blijven. Mocht je de vis zien, mocht je er koste wat kost niet overheen zwemmen, want dan zou hij kunnen aanvallen. Een aanval zou zelfs dodelijk kunnen zijn, want deze desbetreffende vis eet steen dus als hij bijt dan is het raak.
Ik wilde wel eens uit testen hoe hard hij zou bijten dus ging ik op zoek naar de vis. Nee hoor, ik bleef ver bij de vis vandaan. De gids had verteld dat hij gewoonlijk bij een bepaalde rots was. Ik hield de rots goed in de gaten en ben er niet bij in de buurt gekomen.
Na het snorkelen heb ik even op het strand gezeten, wat gedronken, gegeten en gelezen. Vervolgens ging ik terug naar mijn hotel. Ik had mijn sleutel bij de receptie afgegeven zodat ze mijn kamer konden schoonmaken (nieuwe lakens, handdoeken etc). toen ik bij de receptie kwam was het loket gesloten. Het zou geopend zijn tot 18.00 uur, en dat was het nog (net) niet. Na wat zoeken en rondvragen vond ik het personeel met vrienden op het strand. Ze waren volleybal aan het spelen en vroegen of ik mee wilde doen. Ik vertelde ze dat ik geen ster ben in volleybal, maar dat vonden ze niet erg, dus besloot ik mee te doen. Mijn deelname werd verwelkomt met luid gejuich en gelach.
Ondanks mijn gebrek aan volleybalvaardigheden was het leuk om mee te spelen.
Na het spel ging ik (met sleutel) terug naar het verblijf. Ik heb gedoucht en vervolgens ben ik gebruik gaan maken van de wifi om de ongerustheid van Lambert en Marion te stillen.
Het was vanavond mijn laatste avond, dus we hadden er een leuk feestje van gemaakt. Ik heb even wat gedraaid in Say Hi, maar ik wilde niet de hele avond draaien omdat ik ook zelf van de avond wilde genieten. Een tijd later ben ik met Nayzar (de gitarist) naar grote tent aan het strand genaamd Lotus bar gegaan. Hier troffen we een aantal oude (en nieuwe) bekenden en hier was het erg gezellig. Later troffen we twee Zweedse vriendinnen van Nayzar die hij al lang niet meer had gezien. Het was erg gezellig maar rond 3 uur ging alles langzaam aan sluiten. Aangezien we nog geen einde aan de avond wilde maken zijn we naar Nayzar zijn bungalow gegaan. Hier hebben we samen muziek gemaakt en wat drankjes gedronken. Rond half 6 zijn we terug gaan lopen naar ons hotel. Het was een redelijke afstand en het eerste gedeelte moesten we over een klein, onverlicht pad lopen. In onze staat was dit een hele opgave. Maar, na een in mijn ogen eindeloze tocht, kwamen we weer in leefbaar bekend gebied. Ik viel direct in slaap toen ik mijn kamer bereikte.
Zondag had ik me verslapen. Ik had de wekker om 10 uur gezet omdat ik om 11 uur moest uitchecken, maar ik schrok wakker om twintig over 11. Gehaast heb ik mijn spullen in gepakt en ben zo vlug mogelijk naar de receptie gegaan in de hoop dat ik nog kon uitchecken zonder extra kosten. Het was geen prettige manier van wakker worden na een dergelijke avond, maar gelukkig maakte het personeel er geen probleem van dat ik iets te laat was.
Vervolgens trof ik Nayzar. We gingen proberen (eindelijk) ons nummer op te nemen. Op een bepaald mom ent waren we helemaal compleet; Lynn, de zanger, was er, Nayzar de gitarist, James met zijn trom en zelfs een zangeres die ontzettend goed kon zingen. De apparatuur werd aangesloten en de opnames begonnen. Het ging lekker en het was leuk. Halverwege ging iedereen ‘even ergens heen’ om vervolgens niet meer terug te komen. Nayzar wilde perse ergens anders gaan opnemen dus zouden we de spullen verplaatsen. Na een uur op Nayzar en zijn apparatuur te wachten hebben we besloten om naar een barretje te gaan waar James iemand zou treffen om te jammen. Tussendoor heb ik nog geprobeerd om de opgenomen nummers op mijn USB te zetten. De “sound engineer” wist echter niet waar hij de nummers had opgeslagen en uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat hij ze waarschijnlijk gewoon niet opgeslagen had. Hierdoor was ik wel teleurgesteld en lichtelijk geïrriteerd ben ik toen samen met de zangeres naar de high bar gegaan. Deze bar lag letterlijk high. We moesten een enorm steile berg op met de scooter. Ik was bepakt met tassen en de gitaar van het meisje en de scooter kon het niet meer aan. Net op het moment dat ik zei dat ik beter af kon stappen begaf de scooter het en rolden we achteruit. Het was een hele opgave om niet te vallen met alle spullen maar het lukte om er veilig (zij het oncomfortabel) van af te komen. Nu stonden we daar. Ik met twee zware tassen en een gitaar en het meisje met een scooter die niet wilde starten, op een steile berg, in de zon. Na wat mislukte pogingen kwamen mensen ons te hulp. Een Thaise jongen kreeg het voor elkaar om de scooter te starten en is naar de top gereden. Wij volgden hem te voet.
Eenmaal boven bleek dat de rem kapot was gegaan. Hij zou hem maken. We bedankten de behulpzame jongen en zijn naar de high bar gegaan. Het was een prachtig uitzicht vanuit de bar. Je keek uit over het hele eiland, met de mooie zee, groene bergen en ondergaande zon. De problematische heenweg was dus al snel vergeten. Hier troffen we tevens James, samen met wat andere mensen, waaronder een Spaanse man genaamd Quan. Quan was een hele vriendelijke man, waaraan je kon zien dat hij ontzettend veel wist over muziek. Hij was James en een andere jongen aan het leren hoe ze bepaalde ritmes konden doen. Ook de zangeres leerde hij bepaalde akkoorden op de gitaar. Het was leuk om in dit muzikale gezelschap te ontspannen en onder het genot van wat bier hebben we een jamsessie gehouden, waarin mijn rap ook erg gewaardeerd werd.
Na zonsondergang was het tijd om terug te gaan. Gelukkig moesten we nu de berg af. Het meisje zette me af in Say Hi bar. Ik ben vervolgens even op msn gegaan om Lambert en Marion te spreken en daarna heb ik mezelf getrakteerd op een heerlijk, zij het wat duurder, laatste avondmaal. Voor ongeveer 15 euro in totaal had ik een soort heerlijke ijsmilkshake, de mixed grill; een enorm bord vol verschilende soorten vlees, frietjes en een salade, en wat warm brood met kaas. Na deze hemelse maaltijd ben ik wat gaan rondhangen in de Say Hi bar. Er was niet veel te beleven, maar ik wilde mijn laatste momenten op dit eiland graag met het personeel doorbrengen. Chai en de anderen grapten regelmatig dat ik niet moest gaan. Ik vond het dan ook geen leuk gevoel om dit eiland te verlaten. Maar ik heb mezelf beloofd ooit eens terug te komen.
Ik had mijn reis naar Bangkok geboekt bij Lynn, de impulsieve, altijd bezige zanger / rapper. Ik had dan ook enigszins een dubbel gevoel over de betrouwbaarheid van zijn reisbureau. Maar ik had al beloofd dat ik bij hem zou boeken, en ik ben een man van mijn woord. Om 10 uur ’s avonds zou een taxi me op komen halen. Om 10.40 kwam er een vriend van Lynn op de scooter. Het was een flinke kerel en ik moest achterop de scooter met mijn koffer van (minstens) 25 kilo op mijn schoot, en mijn tassen op mijn rug. Ik stond doodsangsten uit toen we op het wankele scootertje hoge bergen op en af raceten over het slechte wegdek vol hobbels en gaten. In mijn vermoeide staat was ik er bijna zeker van dat dit nooit goed kon aflopen en dat ik met al mijn zware spullen van de scooter zou vallen. Ik vroeg de bestuurder regelmatig om rustiger te rijden. Dit deed hij dan een seconde, om vervolgens weer hard op te trekken tot ik weer vroeg om rustiger te rijden. “Only 5 minutes.” Waarop ik reageerde dat ik liever langer erover deed zolang we maar veilig aan kwamen. Na werkelijk de verschrikkelijkste scooterrit ooit kwam de haven in zicht. Ik was ontzettend opgelucht toen ik van de scooter af kon en voelde me wederom in een gelukkige positie dat ik dit zonder verwondingen heb kunnen doorstaan. Lynn vervloekend ging ik op zoek naar de boot. Die vond ik snel. Ik moest een aantal trappen op met mijn enorm zware koffer. Gelukkig bood iemand me af en toe wat hulp aan, zodat de koffer veilig boven op het dek belandde. Hier bleek dat alle bedden al bezet waren. Het was een smerige boot, vol mensen die eruit zagen als zwervers. Sommigen sliepen met hun hond in het bed en hier en daar was ook een westerling te zien. Ik ben altijd positief ingesteld, maar op dit moment ergerde ik me aan de situatie. Ik voelde me niet helemaal veilig om al mijn spullen hier zomaar onbewaakt neer te zetten, maar ik had niet veel keus. Na lang zoeken vond ik toch een matras om op te slapen. Twee meisjes zouden samen een bed delen zodat ik ook een bed had. Hier was ik erg blij mee. Ik vond een lakentje maar geen kussen, maar ik was allang blij met een zachte ondergrond om op te liggen. Toen ik eenmaal lag voelde ik m’n humeur weer wat opklaren en viel ik snel in slaap. Ik heb de hele boottocht geslapen. Gelukkig.
Ik werd gewekt en bijna iedereen had de boot al verlaten. Snel ben ik met mijn bagage naar onder gegaan om op zoek te gaan naar de taxi die ik moest nemen. Dit bleek een mini busje te zijn met een irritante chauffeur. Hij wilde mijn koffer niet op het dak doen en zei dat ik het busje in moest gaan, zonder duidelijkheid te geven wat hij met mijn koffer van plan was. Ik bleef mijn koffer in de gaten houden waardoor hij me weer kwam verjagen door wuivend “inside, inside” te roepen. Ik ben uiteindelijk gaan zitten maar verloor mijn koffer geen moment uit het oog. Uiteindelijk heeft hij de koffer in het busje erbij gepropt.
Het minibusje zette ons af bij een restaurant, vanwaar we een grotere bus naar Bangkok zouden hebben. Na een uurtje wachten kwam de bus. Hier heb ik even geslapen, totdat de bus vol begon te lopen. Het was blijkbaar een openbare bus, en er was geen limiet aan het aantal mensen dat in de bus mocht. Ik stond mijn bagageplaats af aan een oude Amerikaanse man waar ik wat mee heb gekletst. Toen hij weg was kwam een flinkere Chinees naast me zitten die alles behalve fris rook. Ach ja, nog maar 5 uur te gaan.
Rond 16.00 uur kwam ik eindelijk op het station in Bangkok aan. Ik had geen zin om nog langer te wachten, dus heb ik een taxi gedeeld met twee meisjes die ook naar de Ko San Road wilden. Tegen 16.30 was ik dan eindelijk in het hotel. Ik nam een goede douche en ben toen Adi, Sandra en Zoey gaan treffen (de Israelische jongen waar ik een tijdje mee heb samen gereisd en twee meisjes uit Schotland die ik een aantal keren ben tegen gekomen tijdens mijn reis). Het was leuk om elkaar weer te zien. De meisjes wilden winkelen dus Adi en ik hebben de middag wat bijgepraat.
Later kwamen Samantha en Denise, twee collega’s / vriendinnen, naar de Ko San Road. Zij gaan voor een aantal maanden naar Australië vanwege hun afstudeerproject, en ze zouden een overstap hebben in Bangkok. Hier zouden ze twee nachten blijven, dus zouden we samen gaan stappen.
Toen de tijd vorderde vormden we een steeds grotere, gezellige groep. Ik trof ook Chris en Carey, een Engelse jongen en het meisje waarmee hij samen reisde. Ik had hen eerder in Ko tao ontmoet.
Het was een hele gezellige avond. Sandra en Zoey zouden rond 4 uur hun taxi hebben en dan hun vlucht, ze gingen terug naar huis. Adi en ik hebben met ze gewacht tot de taxi kwam en toen afscheid genomen. Daarna hebben we een triple cheeseburger gegeten in de mc donalds, die 24 uur open is.
De volgende dag heb ik uitgeslapen. Vervolgens heb ik lekker ontbeten en met Lambert en Marion gechat. Later op de middag ben ik met de tuc tuc naar een enorm winkelcentrum gegaan, omdat ik daar Samantha en Denise zou treffen. Het winkelcentrum was ongelofelijk groot, maar niet echt mijn ding. De meiden vonden er ook niet veel aan, dus kozen we ervoor om naar mijn straat te gaan. Hier zijn heel veel kleine, goedkopere winkeltjes. We hebben wat kleding gekocht (met name Samantha en Denise) en zijn toen wat gaan drinken met Adi. Daarna namen we een massage, en vervolgens afscheid van Adi, want hij ging weer naar het zuiden.
We hebben heel lekker gegeten in een gezellig restaurantje. Daarna zijn we even onze eigen weg gegaan om ons op te frissen, en later op de avond troffen we elkaar weer om een feestje te bouwen. Chris was ook weer van de partij, en een aantal drankjes, buckets en domme spelletjes later waren we in de stemming om te stappen. We gingen naar de discotheek lava. Hier was het leuk, maar rond 3 uur gingen ze sluiten. We wilden de avond nog niet beeindigen, dus gingen we op zoek naar een nieuwe feest bestemming. We troffen een sjiek Thais mannetje dat in lava werkt, gekleed in een fel gekleurd pakje en een enorme witte zonnebril. Hij wist wel een feestje.
Voor 10 bath per persoon zijn we met zijn allen (inclusief het sjieke mannetje) met een tuc tuc naar een grote discotheek gegaan. Je moest 300 bath entree betalen, maar kreeg dan wel een gratis drankje naar keuze. Het was een leuk feest en we hadden dan ook een gezellige avond.
Vandaag heb ik de hele dag rustig aan gedaan. Het was een late avond gister. Ik had ook nog gesproken met de manager van lava, de hiphop discotheek, en ik mag vanavond tot middernacht muziek gaan draaien. Dat is natuurlijk altijd leuk.
Nou goed, hier laat ik het voorlopig even bij. Ik hou jullie op de hoogte!
Tot snel
Joerie