Xin Chao Vietnam!

Xin Chao! Oftwel, hallo.

Hier weer een nieuwe editie met verhalen tijdens mijn avontuur in Zuid Oost Azië. Dit keer vanuit Vietnam!

Donderdag 5 september hebben Yaiza en ik een vlucht genomen vanuit Denpassar, de hoofdstad van Bali. Kum heeft ons naar het vliegveld gebracht, dus het was een gezellige rit. De vlucht verliep prima. We hadden een stop in Singapore en zijn vervolgens door gevlogen naar Ho Chi Minh stad in Vietnam. Hier hebben we een taxi genomen naar ons hotel. Toen we afgezet waren bij het hotel en de taxi al weg reed, bleek dat er nog een tas van Yaiza in de kofferbak zat. We renden naar de straat maar de taxi was al weg gereden. Twee jongens zijn toen op hun scooter gesprongen en er achter aan gereden, om even later met de tas van Yaiza terug te keren. Dat was wel een opluchting!
We zijn vervolgens naar de kamer gegaan en waren enigszins teleurgesteld. We dachten dat het een iets chiquere kamer zou zijn, ook al was hij niet verkeerd. We waren in de veronderstelling dat we 40 euro hadden betaald voor een avond en hadden er iets meer van verwacht. We hadden andere hotels gezien voor deze prijs die er een stuk mooier uit bleken te zien. Daarom gingen we in gesprek met de receptie. Hier kwamen we erachter dat de prijs van 40 euro, voor drie nachten was, en niet voor een nacht! We schaamden ons een beetje dat we moeilijk hadden gedaan over de kamer vanwege dit misverstand en besloten de huidige, blijkbaar toch goedkope kamer, te behouden.
We hebben op straat gegeten bij een klein lokaal restaurantje. Hier heb ik een ‘hot pot’ besteld, een van de lokale specialiteiten. Dit is een soort ketel met vlees en groenten in een soort soep, geserveerd met een brandende vlam eronder om het warm te houden. Het was goed te eten, maar persoonlijk vond ik het niet heel bijzonder.
Vrijdag hebben we een ander lokale specialiteit uitgeprobeerd waar we veel over hadden gehoord: Pho. Dit is een soort noodle soep met vlees en verschillende groenten. Dit gerecht vond ik lekkerder dan de hot pot voorganger en we hadden goed gegeten. Op de terugweg hebben we bij een bakkerijtje wat lekkers gekocht als toetje. Toen we vertrokkenen en al in een andere winkel waren, kwam een personeelslid ons achterna gesneld om Yaiza’s paraplu te brengen, die we blijkbaar vergeten waren. Erg vriendelijk! We realiseerden ons dat we toch wat beter op onze spullen moesten gaan passen, aangezien dit al het tweede vergeten artikel in twee dagen was…
Op zaterdag hadden we een tour geboekt, maar dit verliep heel anders dan verwacht. We zouden om half 8 opgehaald worden en waren ruim voor deze tijd aanbrak aanwezig. Toen bleek dat er al eerder iemand was langs gekomen en moesten we een taxi nemen naar het reisbureau. Deze bracht ons vervolgens naar het verkeerde tour kantoor, waar we te horen kregen dat we te laat waren en de bus als was vertrokken. Volgens hen moesten we dan een taxi nemen (op eigen kosten) om nog deel te nemen aan de tour. Dit vonden we niet eerlijk, aangezien we op tijd waren en het hotel ons niet goed heeft geïnformeerd. Het personeelslid reageerde erg onvriendelijk dus besloten we te vertrekken. Op de terugweg naar het hotel om ons beklag te doen, kwamen we Tim tegen, een Vietnamees die Engels wilde leren op eigen houtje. Hij had via internet het een en ander opgezocht en wilde ons vragen of wij hem konden helpen. Dit hebben we gedaan en het was erg grappig. Toen we terug kwamen in het hotel en ons verhaal van de mislukte tour deden, gaven ze ons gelijk en na wat onderhandelen kregen we het aanbod dat we de volgende dag gratis met de tour mee mochten. Daar waren we erg blij mee.
Als alternatief gingen we zelf op verkenning door Ho Chi Minh stad. We waren nog geen 100 meter van het hotel gelopen of we werden al aangesproken door twee mannen in ‘cyclo’s’; een fiets met een zitplaats voorop. Ze lieten ons een boekje lezen met referenties van verschillende referenties uit Europese landen, waaronder in het Nederlands geschreven commentaar, dat erg positief was over de tour. De mannen waren erg vriendelijk en haalden ons over om het in eerste instantie geweigerde cyclo tourtje toch te laten plaats vinden. Eenmaal in de cyclo vroeg ik hoeveel het kostte (veel te laat natuurlijk). “No problem, up to you! Just write in my book” was het antwoord. Ach, alles is hier goedkoop dus ik maakte me niet zoveel zorgen. Helaas was dit een verkeerde gedachte.
De tour was erg leuk. We bezochten verschillende tempels, een Chinese markt en het China town gedeelte. We hadden veel leuke dingen gezien en na een kleine drie uur was de tour ten einde en stopten we in een cafeetje waar we een drankje kregen en ze ons vroegen om in hun boekje te schrijven. Yaiza wilde al beginnen maar ik stelde voor om eerst te betalen, wat een goed idee bleek te zijn. De fietsers vroegen ons maar liefst 150 euro! Wat natuurlijk belachelijk veel is, aangezien we maar een paar euro hadden betaald voor een taxi rit van een halfuur. Na een lange, irritante discussie en in stilte boos sigaretten rokende wachttijd zijn ze teleurgesteld vertrokken met 35 euro.
Achtergelaten in de middle of nowhere hebben we toen een taxi genomen naar het Ho Chi Minh museum. Hier was ik erg benieuwd naar, maar het viel me een beetje tegen. Er waren voornamelijk foto’s met bijschriften te zien en ik had er iets meer van verwacht.
’s Avonds zijn we gaan uit eten in een chic restaurantje, dat straatkinderen helpt door hen daar werk aan te bieden. Hier hebben we lekker gegeten en het was een geslaagde avond.
Zondag hadden we dan eindelijk ons dagtour. We zijn allereerst gestopt bij de indrukwekkende Cao Dai tempel. Dit is een relatief nieuwe religie die een mengelmoes van Boeddhisme, Islam, Christendom en andere religies bevat. Op het moment van bezoek was er een ceremonie gaande en het was erg indrukwekkend om dit te mogen mee maken.
Vervolgens zijn we naar de Cu Chi tunnels gereden. Een ondergronds netwerk van tunnels dat in de Vietnam oorlog werd gebruikt om onder te duiken en de Amerikanen aan te vallen. Het was ongelofelijk om te zien in wat voor kleine gaten en tunnels de soldaten leefden en hun aanval planden. We zijn zelf ook door een tunnel gelopen en op een bepaald punt moest ik zelfs op m’n knieën kruipen, zo nauw was het. Tevens was het benauwd, en na een tijdje ook wel een tikkeltje eng om in zo’n warm claustrofobisch klein tunneltje te kruipen zonder een echte uitgang te zien. De gids liet ons de ingang van een tunnel zien die je nooit herkend zou hebben als hij ons er niet op had gewezen, zo goed was het gecamoufleerd. Ook demonstreerde hij enkele afschuwelijke vallen die voorzien waren van stekels en andere pijnlijke voorwerpen. Ik kreeg er al kriebels van om het te zien en er bij stil te staan dat dergelijke vallen werkelijk velen slachtoffers hebben gemaakt tijdens de Vietnam oorlog.

Maandag zijn we vertrokken uit Ho Chi Minh stad. Na een taxi ritje van een erg onbeleefde chauffeur zijn we afgezet bij de busstop, waar we een zogenaamde ‘sleeping bus’ naar het plaatsje Da Lat hebben genomen. De zitplaatsen waren in deze bus een soort bedden, maar helaas waren ze voor mij wat te krap. Gelukkig konden we uiteindelijk van plaats wisselen, want achterin waren een paar plaatsen met veel meer been ruimte. Dit was wel een opluchting, want het was een lange rit!
In Da Lat hadden we het geluk dat we tegen dezelfde prijs als dat we betaald hadden een ruimere, mooiere kamer met bad aangeboden kregen. Dat was een mooie meevaller! We hebben gegeten in een klein lokaal restaurantje en hier heb ik struisvogel geprobeerd. Het leek een beetje op kip en was niet heel bijzonder.
Dinsdag hebben we het rustig aan gedaan en wat dingetjes geregeld die nog moesten gebeuren.
Woensdag hebben we een scooter gehuurd (die we nog eens moesten omruilen omdat de lichten het niet deden) en zijn we wat gaan rond cruizen door Da Lat. Het was een mooie omgeving, maar wel een heel stuk koeler dan de rest van Vietnam! Maar dit was best een prettige bijkomstigheid. We zijn naar een mooie waterval gaan kijken, waar je via een soort achtbaantje naar onder kon gaan of een aardige klim via de trap. Wij kozen voor het gemak en zijn met een karretje naar onder gesjeesd. Het karretje moest je zelf af laten remmen, wat best nog een opgave was. Na een amusante en avontuurlijk rit kwamen we bij de waterval aan. Er was nog een tweede waterval te zien die we met een soort karretje dat aan kabels door de lucht werd vervoerd konden bereiken. Het waren beiden best mooie watervallen maar op het einde was het helaas niet meer zo’n lekker weer.
Donderdag zijn we weer verder gaan reizen, dit keer naar Nha Trang. We hadden leuke dingen over dit plaatsje gehoord maar het viel enigszins tegen. Het was erg druk en toeristisch en het was niet zo’n lekker weer.
Vrijdag zijn we naar het strand gelopen. Het was redelijk maar stelde niet zoveel voor. Gelukkig hadden we het wel erg gezellig met zijn tweeën. We hebben lekker geluncht en toen een taxi genomen naar een foto galerij dit Yaiza graag wilde bezoeken van een Vietnamese fotograaf. De taxi rit was hels. De chauffeur wist blijkbaar niet waar hij moest zijn want we reden rondjes (terwijl de meter door tikte) en bij iedere bocht maakte de auto een vreemd, hoog en irritant piepend geluid. Tussendoor kwamen er keihard krakende meldingen uit de radio van de taxi. Op een bepaald moment wilden we uitstappen en te voet verder gaan, maar met behulp van een voorbijganger werd ons de weg gewezen. We kwamen eindelijk aan bij de foto galerij om erachter te komen dat hij gesloten was. We moesten erg lachen en zelfs de taxi chauffeur lachte mee.
We zijn uitgestapt en hebben wat bier gedronken. Vervolgens zijn we met een andere taxi terug gereden. In de straat van ons hotel vonden we een leuk Italiaans restaurantje, waar we een van de lekkerste pizza’s ooit hebben gegeten. Weer eens wat anders dat het lokale Aziatische eten deed toch wel goed!

Zaterdag hebben we de trein genomen naar een nieuwe bestemming. Het was best een prettige rit, totdat ik even ging roken. In de Vietnamese trein mag je roken in de tussenstukken van de trein.
Hier kwam een klein Vietnamees mannetje naar me toe. Hij zag er een beetje gek uit maar ik had hem al een paar keer gezien in de trein en hij oogde vriendelijk. Hij sprak me aan en vroeg waar ik vandaan kwam en of ik Vietnamees sprak. Na een kort onschuldig gesprekje, kneep hij ineens in mijn penis. Ik liet hem merken dat ik hier niet van gediend was, en met een glimlach zei hij sorry, en deed het nog een keer! Ik reageerde dit keer wat sterker en hij stapte vervolgens achteruit met verontschuldigingen en ik ben vertrokken. Vreemde ervaring.
Na een rit van 10 uur kwamen we rond 23.00u aan in Danang. Hier moesten we een taxi nemen naar ons hotel in Hoi An en kwamen we rond middernacht aan. De hekken van het hotel waren al gesloten, maar er was een bel en we konden het personeel hiermee wekken om gelukkig toch binnen te komen.
Zondag zijn we Hoi An gaan verkennen. We liepen rond door het stadje en het beviel ons hier erg goed. We ontdekten de lokale markt en het was leuk om hier wat rond te kijken. Er was ook een festival gaande rond deze dagen. Overal liepen kinderen verkleed als draken, met trommels en maskers. De verklede groepjes gingen winkels binnen en gaven op deze manier met hun dans en muziek geluk aan de verkopers, die op hun beurt wat kleingeld aan de kinderen gaven. Ook zagen we een paar keer een groep met een hele grote paal, die ze midden op de straat zetten en de ‘draak’ klom hier dan in omhoog, om aan de top te gaan dansen. Later op de avond kwamen we erachter dat het geen draak maar een eenhoorn moest voorstellen.
Maandag en dinsdag hebben we Hoi An nog wat meer verkend. We hadden begrepen dat Hoi An de meest geschikte plek was als je kleding om maat wilde laten maken, dus zijn we hier een kleermaker binnen gestapt. Het leek ons wel cool om iets te laten maken en na wat onderhandelen kregen we ook een goede prijs. Ik heb uiteindelijk twee shirts en een broek op maat laten ontwerpen voor 60 euro. Niet super goedkoop, maar het zijn mooie kleren en het was grappig om het zo te verkrijgen. Yaiza had twee jurken laten maken. We ontdekten in Hoi An ook verschillende leuke restaurantjes waar we heerlijk lokaal konden eten. Ik denk dat we in Hoi An misschien wel het lekkerst hebben gegeten van heel Vietnam.
Woensdag hebben we het rustig aan gedaan, het was slecht weer. Donderdag hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar het strand gereden. Het was helaas geen top weer, maar het was nog steeds gezellig en een geslaagd tripje. Vrijdag hadden we een tour geboekt naar Mi Son. Hier zijn oude ruines te zien. De gebouwen en de omgeving waren wel indrukwekkend, maar we hadden een gids met een hele irritante stem en de informatie die hij gaf was saai, dus het was niet de meest bijzondere excursie die we ooit hadden mee gemaakt. Zaterdag hebben we onze outfits op gehaald. Ze zagen er goed uit. Daarna zijn we nog eens wat gaan rond fietsen door het stadje.
Zondag 22 september hadden we een vlucht naar Hanoi. Op het laatste moment kwamen we erachter dat we de vlucht in Hue hadden, in plaats van het door ons veronderstelde Danang. Dit was een stuk verder dus het was nog een beetje gehaast en gestress op het einde. In plaats van een middagje relaxen moesten we snel inpakken en een taxi nemen. We waren gelukkig wel alles ruim op tijd en hadden onze vlucht gewoon gehaald. Zondag avond kwamen we aan in Hanoi, de drukke, grote hoofdstad van Vietnam.

Maandag hadden we vanuit Yaiza’s One Chance Project initatief een interview gepland bij VAVA, een organisatie die opkomt voor de belangen van de mensen die slachtoffer zijn geworden van Agent Orange, een gas dat tijdens de Vietnam oorlog is verspreid en waar mensen tot op de dag van vandaag nog onder lijden. Yaiza had de vragen voorbereid en nam het interview af en ik heb gefotografeerd en gefilmd. Het was een interessant interview en Yaiza was erg blij met de uitkomst. Helaas voelde Yaiza zich de laatste dagen niet zo lekker en had ze veel last van haar buik. Dit komt en gaat al sinds we in Bali waren, dus besloten we dat het tijd werd om naar de doktor te gaan. We hadden op internet een professioneel ogend ziekenhuis gevonden en hebben een taxi hier naar toe genomen. Het was een erg net ziekenhuis en we kregen een doktor die Spaans sprak, Yaiza’s moedertaal, dus dat was fijn voor haar. Ze legde het probleem voor en hij heeft haar behandeld.
Dinsdag hadden we nog een dag voor the One Chance Project voor de boeg in ‘the Friendship Village’. Dit is een organisatie die nauw samenwerkt met VAVA en die kinderen en veteranen opvangt die lijden onder de effecten van Agent Orange. We zijn hier al vroeg in de ochtend naar vertrokken en ontmoetten de directeur. Er was ook een vertaalster aanwezig, mevrouw Ho, aangezien vrijwel niemand buiten haar goed Engels sprak. Dat was wel een aparte ervaring. Yaiza stelde vragen en Ho vertaalde deze naar de directeur, en zijn Vietnamese antwoord werd op zijn beurt weer vertaald naar het Engels. We vertrokken met de ambulance van de organisatie en de doktor naar een groot complex van apotheken, waar we met de binnen gekregen donaties een hele doos vol van medische producten hebben kunnen kopen. Verband, scharen, thermometers, astma pompjes, noem maar op. Hier waren ze heel erg blij mee.
Toen we terug kwamen in the Friendship village werden we uitgenodigd om mee te lunchen met het personeel. Nadat we dit hadden gedaan, zei de doktor ineens met een vriendelijke lach; ‘now you wait until three, long time. You can take rest’. We dachten dat we het verkeerd begrepen hadden, want het was nog niet eens twaalf uur, maar helaas hebben we inderdaad tot 3 uur moeten wachten in de ontvangstruimte voordat iemand ons weer kwam ophalen. Dit vond ik wel erg bizar. Het bleek dat hier tussen de middag niet gewerkt werd en dat men dan op pauze ging, maar persoonlijk vond ik dat we dit dan wel wat anders hadden kunnen plannen. Maar goed, niets aan te doen. Ik kon de ergernis gelukkig vrij snel van me af zetten en we gingen verder met de interviews. Yaiza interviewde de directeur en vervolgens kregen we een rondleiding door ‘the village’. Dit vond ik het leukste gedeelte. Het was echt een mini dorpje met verschillende gebouwen. Elk gebouw had een ander klas lokaal waar verschillende groepen kinderen les kregen in allerlei verscheidene dingen. Knutselen, naaien, kaarten maken, computers, enzovoorts. Het was leuk om de kinderen te zien en ze waren erg enthousiast met onze komst, al was deze maar van korte duur. Als laatste stop gingen we nog naar een rehabilitatie ruimte waar veteranen en kinderen massages en oefeningen kregen. Yaiza interviewde ook nog een veteraan, wederom met vertaalster, en een paar vrijwilligers. Als laatste was de huisvrouw aan de beurt, die voor het eten en het schoonmaken zorgde. Een soort moederfiguur voor de kinderen. Telkens als we buiten rondliepen werden we achtervolgt door vrolijke, nieuwsgierige kinderen. Velen die ons eerder hadden ontmoet kwamen nu enthousiast aan gerend. Dit was wel erg leuk om te zien. Kortom, een lange maar geslaagde dag in The Friendship Village! Yaiza is momenteel bezig met alles te verwerken in een artikel en ik zal een filmpje monteren zodat jullie alles uitgebreid mee krijgen. We willen nogmaals iedereen bedanken voor alle donaties die zijn gedaan voor het goede doel! Het grootste deel van deze inkomsten zullen we gebruiken om in december een evenement in Bali op te zetten voor de kinderen daar die Kum, de reggaezanger, sponsort en helpt..

Woensdag hadden we weer een lange treinreis voor de boeg, dit keer richting Sa Pa. De rit duurde maar liefst tien uur. Maar, het resultaat was het absoluut waard: Wat een prachtige omgeving! We kwamen in de ochtend aan en hebben het dorpje verkend en ’s avonds bij een lekker Italiaans restaurant gegeten.
Vrijdag hebben we een trektocht gedaan. Hier in Sa Pa leeft een stam, genaamd de Hmon’g. Deze hebben een kleurrijke klederdracht en leven in dorpen in de prachtige natuurlijke omgeving van Sa Pa. Een van deze stamleden was onze gids. We werden vergezeld door een hele groep vrouwelijke Hmong’s. Dit was wel een bijzondere ervaring! De natuur en het uitzicht waren echt prachtig. We zagen hele mooie, groene rijstvelden waar geen eind aan leek te komen. Zeer indrukwekkend! De tocht was wel een tikkeltje vermoeiend, vooral omdat het behoorlijk glad was vanwege de regen die pas had plaats gevonden. Ik had geen ideale schoenen voor een trektocht en gleed zodoende telkens weg in de modder. Gelukkig waren de Hmon’g vrouwtjes verbazingwekkend stabiel en hebben ze me een aantal keren van een lelijke val kunnen behoeden.
Zaterdag hebben Yaiza en ik een scooter gehuurd en hebben we de omgeving nog verder verkend. Dit was ook erg leuk. Het was cool om door deze prachtige omgeving rond te rijden en af en toe te stoppen wanneer het uitzicht mooi was (en dat was het vaak!). We zagen regelmatig adembenemend mooie omgevingen onderweg en zijn regelmatig gestopt voor een pauze en wat foto’s. Sa Pa was absoluut een hoogtepunt voor ons in Vietnam, veruit het mooiste wat we hebben gezien qua natuur in Vietnam. En misschien wel een van de mooiste plekken die ik tot dusver heb gezien tijdens mijn reis!

Zondagavond zijn we om 17.00 weer vertrokken uit Sa Pa, omdat we ook Halong Bay nog wilde mee pikken voordat ons verblijf in Vietnam er op zat. We werden op gehaald door een shuttle bus die ons naar een groter stadje bracht, waar we de slaapbus namen. Deze bus was niet zo comfortabel, aangezien ik te groot was voor het ‘bed’. Ze hadden ons de achterste bedden in het midden beloofd, die geen bed voor zich hadden, en dus meer ruimte, maar helaas werd dit verzoek niet ingewilligd in de bus. We probeerden alsnog de beloofde plaats te verkrijgen, maar zonder succes. Resultaat; een lange oncomfortabele rit! We kwamen rond 8 uur ’s ochtends aan in Halong Bay. Hier hadden we een hotel geboekt en zijn we wat gaan bij slapen. In het stadje Halong Bay zelf was helemaal niks te doen. We zochten de hoogtepunten op via internet en kwamen tot de conclusie dat het waarschijnlijk het leukste zou zijn om een boot tour te doen met een overnachting op de boot. We lazen verschillende reviews en hieruit bleek dat het belangrijk was om een goede maatschappij te kiezen, want een slechte boot kon een helse trip betekenen. Daarom besloten we om een ietsjes prijzigere tour te boeken voor ongeveer 100 euro. Dit was dan een trip van twee dagen, met een overnachting, eten en tours, en vervoer naar Hanoi. Opzich nog wel te doen, vonden we. Het was echter een beetje vreemd geregeld hoe we aan de boottickets konden komen. We belden naar de organisatie en de telefoniste stelde voor om naar ons hotel te komen. Wij boden aan om naar het reisbureau te komen, maar dat hoefde niet. Dit vonden we toch een beetje vreemd dus zijn we alsnog naar het reisbureau gegaan. Dit was echter gesloten, vreemd genoeg. Net toen we wilden gaan kwam er een man langs met een map van deze organisatie, een personeelslid, en deze bood aan dat we het via hem zouden boeken. Toen het bijna rond was, zei hij dat we met hem mee moesten naar het kantoor. We namen een taxi en kwamen bij een groot woonhuis aan. Hier hebben we minstens een kwartier gewacht totdat de moeder van de man hem de sleutel van de voordeur gaf, om vervolgens binnen ook nog te wachten. Om het nog vreemder te maken, kwam vervolgens de vrouw die we in eerste instantie aan de telefoon hadden gehad binnen om de trip te boeken! Erg gek hoe dit allemaal was gelopen, hadden we haar toch beter naar ons hotel kunnen laten komen, haha. Maar goed, het is uiteindelijk allemaal goed gekomen en de volgende dag werden we opgehaald door een busje dat ons naar de haven bracht, waar we al gauw met een klein bootje naar het cruise schip werden gebracht. Dit was een prachtige boot en we werden met muziek en een drankje door de hele bemanning verwelkomt. De cabines waren ook super mooi en goed geregeld. We waren erg onder de indruk van de luxe en waren blij met onze beslissing. We kregen een heerlijke lunch van 5 gangen en de boot bracht ons nog naar een grot waar we met een gids door heen gingen. Ook gingen we nog naar een strandje maar dit stelde niet zoveel voor. We zijn naar de top van het eiland geklommen, dat was wel mooi, omdat je daar een heel goed uitzicht had. Vervolgens gingen we weer terug naar de boot en na ons op te kunnen frissen kregen we een demonstratie van een kok hoe we Vietnamese loempia’s moesten maken. Na de instructies mochten we er zelf een in elkaar flansen. Dat was wel grappig om te doen. Het was ons nog gelukt ook. Vervolgens kregen we het diner; 8 verschillende gangen van stuk voor stuk heerlijke gerechten. We hadden behoorlijk gesmuld en zijn na het eten terug naar onze cabine gegaan om een film te kijken.
Woensdag ochtend hadden we al vroeg ontbeten. Er was ook de mogelijkheid om voor het ontbijt aan een Tai Chi les deel te nemen. Yaiza heeft dit gedaan, maar ik vond het bed toch te verleidelijk.
Na het lekkere ontbijt had je de mogelijkheid om te kajakken. Dit hebben we gedaan en was erg leuk. Een van de hoogtepunten van de trip! Het was een hele mooie omgeving, in het blauwe water omringd door de grote rotsen. Na de kayak trip was het helaas gedaan met de pret en moesten we onze tassen gaan inpakken. We kregen nog een koningsmaal en vervolgens was de tour gedaan. Het was jammer dat het zo snel voorbij was gegaan, maar een zeer geslaagde trip! Een van de hoogtepunten.

We gingen met een busje terug naar Hanoi, de hoofdstad. Hier hadden we al een hotel geboekt en nadat we hadden ingecheckt zijn we de omgeving nog wat gaan verkennen. We wilden een waterpoppen show gaan bekijken, maar die was helaas uitverkocht. In plaats daarvan zijn we wat gaan rondlopen en hebben we wat gedronken in een lokaal barretje. Hier ontmoetten we een Nederlander die hier jaarlijks kwam vanwege zijn werk. Hij adviseerde ons een restaurant om te eten dus deze suggestie hebben we opgevolgd. Het was inderdaad lekker, maar veel te veel. Moe en voldaan zijn we toen terug gegaan naar het hotel en hebben we het niet al te laat gemaakt, want de volgende dag moesten we alweer vroeg op!

Donderdag was het helaas tijd om te vertrekken uit Vietnam. We hadden al vroeg in de ochtend een taxi die ons naar het vliegveld bracht. Yaiza voelde zich helaas weer niet zo lekker. Erg vervelend dat dit probleem met haar buik zo blijft hangen. We kwamen aan op het vliegveld en na een hoop gedoe (we hadden een tas teveel) zaten we in het vliegtuig, op weg naar Maleisië. We kwamen aan in Kuala Lumpur en zijn met een taxi naar ons hotel gebracht. Yaiza was nog altijd niet helemaal lekker dus we hadden niet veel meer ondernomen en zijn voornamelijk in de hotelkamer gebleven.
Vrijdag was het helaas tijd om afscheid te nemen. We zijn gaan ontbijten en vervolgens was het moment daar om te vertrekken. Ik vond het heel vervelend en Yaiza natuurlijk ook. Ik zou nu naar Bali gaan, met een goed doel, want hier is mijn Nederlandse vriend Richard inmiddels aan gekomen om mij op te zoeken. Yaiza gaat op haar beurt naar Nepal, om te mediteren en ergens anders vrijwilligerswerk te doen. Wanneer Richard terug naar Nederland gaat, ga ik ook naar Nepal om haar daar op te zoeken. Het is dus maar een afscheid voor korte duur, maar desalniettemin erg vervelend. Vooral omdat ze nog steeds niet helemaal er boven op is met haar gezondheid, vind ik het naar om haar alleen te laten. Maar goed, het zal allemaal wel goed komen.

Op dit moment zit ik in het vliegtuig richting Denpasar, Bali, op weg om me te verenigen mijn vriend Richard, dus dat is wel een mooi vooruitzicht. En over drie weekjes zie ik Yaiza ook alweer in Nepal, dus eigenlijk heb ik niet te klagen.

Nou, het was weer een behoorlijke lap tekst, maar er was ook veel te vertellen! Een hele maand Vietnam in een verslag.

Ik hoop dat jullie het weer leuk vonden om te lezen. Ik zal jullie op de hoogte blijven houden!

En als laatste wil ik nogmaals iedereen bedanken die mijn cd en/of t-shirt heeft gekocht en ook iedereen die een donatie heeft gedaan voor het goede doel van The One Chance Project! Het wordt zeer gewaardeerd, bedankt! Ik zal Richard weer een nieuwe lichting CD’s en shirts mee geven, dus mochten er nog meer liefhebbers zijn, de voorraad is nog niet op! Hartstikke bedankt.

Het ga jullie goed allemaal!

Tot de volgende keer!
Joerie