Welcome to Thailand, my friend!

Woensdag 19 januari was het zo ver. Nadat we alles dubbel hadden gecheckt (‘Heb ik wel echt genoeg snoep mee voor onderweg?’ En andere triviale zaken voor m’n reis) en dat ik afscheid had genomen van Rocky, die me met een blik vol onbegrip na keek toen ik met mijn spullen weg ging, was het tijd om samen met mijn ouders naar het vliegveld te gaan. We waren ruim op tijd en hadden dus nog genoeg tijd om afscheid te nemen. Hier zag ik erg tegenop. Op een bepaald moment besloten we dat het beter was om gewoon gedag te zeggen en door de douane te gaan. Ik vond het maar niks om afscheid te nemen, maar het moest er toch van komen. Na een groepsknuffel ben ik door het poortje gegaan. Nu stond ik er alleen voor.
Ik hoefde niet lang te wachten en kon al vrij snel in het vliegveld stappen. Ik had me al via internet ingecheckt, en dan kun je ook zelf een stoel kiezen. Ik had een stoel aan het gangpad gekozen en daar ging ik nu naar op zoek. Ik bleek naast een Thais meisje te zitten; Dtai. Aan m’n andere kant (in het midden van het vliegtuig) zat een Nederlander van rond de 40. Hij beweerde al 30 keer in Thailand geweest te zijn en in het begin was ik bang dat er een vlucht vol geklets zou volgen, maar dat viel gelukkig reuze mee. Hij deed me een beetje denken aan Jim Carrey.
Dtai, het Thaise meisje naast me, was erg aardig. Ze had drie jaar gereisd en ging nu terug naar huis. De vlucht ging redelijk goed om. Er waren helaas geen televisies aanwezig waardoor de tijd soms wat moeilijker te doden was. Ik heb pogingen gedaan om te slapen, maar helaas zonder succes, aangezien m’n knieën constant tegen de stoel voor me aankwamen.
Na een vlucht van een uur of 11 landen we in Thailand. Jim Carrey had verteld dat hij opgehaald zou worden door een vriend en dat het geen probleem was om gratis mee te rijden. Dat vond ik natuurlijk wel prima. Toen we echter in de rij stonden bij het loket om je paspoort te controleren opende er nog een nieuw loket. Mensen wilden hier aansluiten maar Jim Carrey sprong meteen over het lint, hem zelf vooraan in de nieuwe rij plaatsend. Hij gebaarde naar mij om hetzelfde te doen, maar ik zag het niet zo zitten om op zo’n manier voor te kruipen. Zeker niet aangezien er nog maar 3 mensen voor ons waren geweest. Zonder verder woord is Jim Carrey toen verdwenen.
Ik had niet veel zin om al te veel moeite te doen om hem te vinden, dus besloot ik liever op zoek te gaan naar een taxi. Allereerst had ik zonder problemen mijn koffer opgehaald en vervolgens ben ik naar buiten gelopen. Op weg naar buiten kwam ik Dtai nog eens tegen, die me een beetje wegwijs had gemaakt voordat we weer afscheid namen. Met niet al te veel moeite vond ik een taxi, die me voor 400 bath (10 euro) naar m’n hotel heeft gebracht. Hij zei dat het een rit van een uur was, maar het was iets korter. Onderweg zag ik Bangkok; een drukke stad die me enigszins deed denken aan Denpassar in Bali.
In de 100 meter die ik moest lopen van de taxi naar het hotel heb ik al 5 vrienden gemaakt. “Welcome to Thailand my friend” gevolgd door een promotie van een of andere winkel. En ik maakte me zorgen of ik wel genoeg contact zou maken. Eenmaal aangekomen in het hotel liet ik mijn geboekte eticket zien. Het hotel was echter nog vol dus moest ik een uur later nog eens komen vragen of er een kamer vrij was. Ik mocht wel m’n koffer achterlaten, zonder verder bewijs. Met een dubbel gevoel heb ik mijn koffer onder het waakzame oog van de security achter gelaten, aangezien ik ook niet met een zware koffer door de straat wilde trekken. Ik ben wat gaan drinken in een cafeetje. Een tuc tuc chauffeur bood me aan om voor 20 baht door Thailand rond te rijden. Dit leek me wel wat. Op de terugweg naar het hotel raakte ik in de praat met Raj, een jongen met een eigen kledingzaak. Toen ik op een bepaald moment vertelde dat ik zo met de tuc tuc erop uit zou gaan zeri hij: “ No no! They always say it is cheap, but then they let you pay way more! You don’t want that, you better take a taxi with meter.” Ik heb dit advies toch maar opgevolgd en het tuc tuc reisje gelaten voor wat het was. Na een tijdje kletsen (zonder opdringerigheid) ben ik terug gegaan naar het hotel. Dit keer moest ik nog een half uur wachten totdat de kamer was schoon gemaakt. Ik ben terug gegaan naar Raj en heb nog even met hem gekletst.
Toen kon ik eindelijk mijn kamer op. Ik moest zelf mijn koffer de trappen op tillen (ik had een kamer op de bovenste verdieping). Na al dit gedoe kwam ik op de kamer. Die was wel heel mooi en netjes. Ik ben op bed gaan liggen en heb twee uurtjes geslapen. Toen werd ik weer gewekt door de hitte. Ik besloot er nog even op uit te gaan. Ik kletste weer even met Raj, en ik vroeg hem waar ik een Thais simkaartje kon kopen. Hij bracht me naar een soort supermarkt en hielp me er een te krijgen. Daarna hebben we hem samen in de telefoon uitgeprobeerd. Hij werkte.
Toen ging ik wat rondlopen. Drie keer raden wie ik vrijwel meteen tegenkwam; de tuc tuc chauffeur. Ik vond het een beetje lullig, maar heb toch gezegd dat ik moest afzien van het reisje. Na lang aandringen heeft hij me toch laten gaan. Ik ben naar een toeristen info punt gelopen. Onderweg zag ik in wat voor andere wereld ik was beland. Het deed me erg denken aan Bali, maar dan armoediger. Veel plekken zagen er wat viezer uit en hier en daar lag zelfs een man op de grond.
Onderweg begon een vriendelijke Thaise man tegen me te praten. Hij moest ook richting het toeristen bureau en heeft vrijblijvend met me gekletst. In het toeristenbureau werd ik vol enthousiasme ontvangen. Toen bleek dat ik nog niet direct een tour wilde boeken nam dit echter af. De man die me hielp ging gewoon in het Thais met andere praten en zei dingen als “if you don’t want to save money it is ok”. Op dat moment besloot ik nog even verder te kijken. Ik zei dat ik nog even erover wilde na denken. Ik had de zin nog niet afgemaakt of hij zei al bye bye. Oke, bye bye it is.
Ik had ondertussen een beetje honger gekregen dus besloot ik een restaurantje met wifi te zoeken. Dit was niet moeilijk te vinden. Het lot wilde dat ik een tafeltje naast een Nederlandse jongen en een Nederlands meisje kreeg, waar ik dan ook snel mee aan de praat raakten. Ze heetten Joris en Sanne, en waren broer en zus. Ze waren ook vandaag aangekomen. Het was leuk om met ze te kletsen. Ondertussen heb ik nog even kunnen chatten met Marion, dit was ook fijn. Het eten was redelijk. De groenten waren lekker, maar het vlees was taai.
Ondertussen gingen de tijd en de drankjes voorbij. Het klikte wel met de Nederlanders dus besloten we om samen nog de stad in te gaan. We hebben een tijdje gelopen op straat, wat ook al een hele leuke ervaring was. Overal waren kraampjes, verkopers van vanalles en nog wat, mensen die met kunstjes hun geld proberen te verdienen en ontzettend veel verschillende toeristen. Er hing een leuke sfeer. Ik had m’n laptop terug gebracht naar het hotel en vervolgens zijn we het nachtleven van Bangkok gaan verkennen. Joris trof een oude bekende (hij is al eens in Thailand geweest) dus gingen we even zitten bij zijn tentje. Hier was het erg gezellig. We bestelden een ‘ bukket’ , een soort emmertje vol drank en een waterpijp. Vervolgens zijn we naar een discotheek gegaan. Hier was het ook leuk, tot we op een bepaald moment Joris kwijt waren. Na lang zoeken hebben we hem uiteindelijk getroffen in het hotel. Hij was ons kwijt en kon ons niet bereiken (hij was zijn telefoon vergeten). Het was natuurlijk wel een geruststelling dat we hem weer hadden gevonden, dus konden we nu met een gerust hart gaan slapen.
De volgende dag werd ik rond half 11 wakker. Tot mijn verrassing zonder kater. Ik ben even met Sanne gaan ontbijten (Joris lag nog knock out op de kamer) en vervolgens zijn we gaan zwemmen in het zwembad op het dak van mijn hotel. Welcome to the good life!
Op dit moment zit ik bij een restaurantje met wifi. Net heb ik even met Lambert en Marion kunnen praten via msn, dus dat was wel fijn.
Maar goed, hier laat ik het even bij. Een nieuwe avond is op komst in het levendige Bangkok!


Ik hou jullie op de hoogte!
Joerie