Failure of leaving!

Hallo iedereen!

Hier weer eens een update vanuit het paradijs / Bali!
Het is de laatste tijd erg druk en gezellig geweest, vandaar dat er wat minder regelmatig verslagen voorbij komen. Maar ben maar niet bang, ik ben jullie niet vergeten en blijf de hoogtepunten met jullie delen!
Het Java roadtrip plan is niet door gegaan. Bjorn, de Groninger waarmee ik zou gaan, heeft op het laatste moment afgezegd aangezien hij verplichtingen voor zijn werk had. In eerste instantie vond ik het wel jammer, maar achteraf ben ik blij dat ik in Bali ben gebleven, want hierdoor zijn er een hoop mooie dingen op mijn pad gekomen!
Zondag 14 juli heb ik met mijn familie geskyped. Een groot deel van de van der Loo familie was aanwezig vanwege het afscheid van mijn nichtje Melissa, die ook de wereld is gaan verkennen. Een goede kans om haar een goede reis te wensen en veel familieleden in een keer even te spreken! Het was erg leuk om iedereen te zien en horen. Ik ben blij dat er middelen als skype zijn die het zo makkelijk maken om contact te houden.
Maandag ben ik met twee Amerikaanse jongens en een Spaanse vriend mee gegaan op een tour naar de vulkaan. We zijn ’s avonds uit Ubud vertrokken en hebben in de buurt van de vulkaan overnacht. Voor het slapen gaan hebben we nog een bezoekje gebracht aan de hot springs en lekker gegeten samen. Midden in de nacht, ik geloof rond een uur of 4, zijn we met een gids vertrokken naar de vulkaan, om die vervolgens te gaan beklimmen. Leuk feitje; ik zat achterop de scooter bij de gids die geen licht op zijn scooter bleek te hebben maar het geen probleem vond om alsnog in het donker vrachtwagens in te halen, in tegenstelling tot mijn afwijzende houding jegens deze acties.
Anyway, we kwamen aan bij de voet van de vulkaan en kregen elk een zaklamp (mijne was vrij snel leeg), om vervolgens door het pikkedonker de vulkaan op te gaan klimmen. Er was niet echt een pad, dus ik vond het vrij vermoeiend. Maar wel de moeite waard, want het uitzicht was geweldig!
Vlak voor we bij de top aan kwamen heb ik even een momentje voor mezelf genomen en ben ik ergens in m’n eentje gaan zitten om naar de zonsopgang te kijken. Het was heerlijk om geen enkel geluid te horen, behalve de wind en de vogels, terwijl de zon vanuit de bergen langzaam opstijgt.
Vervolgens ben ik weer naar de groep toe gegaan die op de top was aangekomen, waar overigens ook nog wat andere klimmers waren. De gids heeft vervolgens in de hitte van de vulkaan eten voor ons opgewarmd en na een lekker ontbijtje en wat thee zijn we nog rond de krater gelopen en via een andere weg terug naar beneden gegaan. Rond een uur of 11.00 waren we terug en zijn we nog even een uurtje in de hot springs gaan ontspannen. Daarna ben ik weer terug naar Ubud gegaan.

Een andere dag, ik weet niet meer precies wanneer, ben ik aangehouden door de politie. Het was in principe terecht, ik reed de verkeerde kant op in een eenrichtingsstraat. Maar goed, het is Bali, en dat doe ik ook alleen maar omdat iedereen het doet. Maar dit keer had ik de pech om een politie man recht voor me te hebben staan die me aanhield. Ook een local die achter mij reed werd aangehouden. Hij vroeg naar mijn rijbewijs en hield het bij zich. Hij zei dat ik moest parkeren en met hem mee moest komen. Ook het lokale slachtoffer onderging hetzelfde tafereel. Op weg naar het politie bureau stopte hij ineens en zei: “Ok, you can come with me and I will write a ticket, then you have to go to court and lose your drivers licence for one week. Or you pay me now.” Ik ben hier al een tijdje dus ik wist dat dit ging komen, en ik weet ook dat hij veel meer zou vragen dan ik eigenlijk hoef te betalen om hem af te kopen, dus ik zei ‘ok, if you give me a good price’. Net alsof je op de markt bent. Hij wilde 100.000 (8 euro) wat eigenlijk niet zoveel is, maar ik weet dat normaal 20.000 genoeg zou zijn. De local kreeg intussen zijn rijbewijs terug en een waarschuwing in het Indonesisch.
Intussen reden er andere locals voorbij met de scooter die ook aan de verkeerde kant reden, dus ik vroeg om ook weg te gaan met een waarschuwing. ‘100.000’ was het antwoord. Toen zei ik: “No it’s ok, just write me the ticket. I will go to court, that’s no problem.” Dit verwarde hem wel een beetje volgens mij. Op dat moment kwam er een andere westerling op de scooter langs die hij snel aanhield. Hij vroeg het nieuwe slachtoffer om zijn rijbewijs, maar deze was het vergeten in zijn hotel zei hij. Op dat moment gaf de agent mij mijn rijbewijs terug en zei: “You are ok, you are complete” en mocht ik gaan. Ok, dankjewel. Leuke ervaring met de reepresentatoren van het rechtssysteem.

Een zeer bijzondere ervaring die ik heb mogen mee maken, is dat ik door Kum en de band + aanhang was uitgenodigd om mee te gaan naar de Uluwatu Tempel om te bidden, voordat we een grote show op het strand zouden spelen. De Uluwatu tempel is erg groot en er zijn aardig wat toeristen. Ik ben hier ooit met mijn familie eens geweest, de allereerste keer toen ik naar Bali kwam, in 2009.
Ik trof Kum en de rest bij zijn warung in Ubud. Kum had voor mij ook een set traditionele kleren mee genomen. Made, een vriend die ik al kende van regelmatige feestjes in CP, hielp mij om de kleding op de juiste manier aan te doen. Patcha, de keyboardspeler, had een traditioneel ‘mutsje’ voor me mee genomen en zocht een mooi bloemetje voor me uit om de outfit compleet te maken. Toen ik helemaal aangekleed was, kon men me bijna niet meer van een echte Balinees onderscheiden. Toch leuk om ook hier een beetje het carnavalsgevoel te hebben. Nee, maar zonder grapjes, ik vond het heel speciaal dat ze mij hierbij betrokken en ik voel me vereerd dat ze me als zodanig gelijkwaardig / vriend respecteren dat ik hier een deel van mocht uitmaken. We gingen met twee auto’s richting Uluwatu en onderweg stopten we tweemaal om te bidden. Een keer bij een klein standje langs de weg, waar ik al eens eerder was geweest met hen toen we de grote show in Denpassar hadden, en een keer in een kleine tempel. Dit was wel fijn, want nu kon ik al een beetje oefenen wat ik precies moest doen wanneer we in de grote tempel aan kwamen. Er is namelijk een heel ritueel. Vanuit een offertje neem je als eerste een rode bloem, je vouwt je handen tegen elkaar en houd ze boven je hoofd en bid. Vervolgens mag je de bloem laten vallen, neem je verschillende kleuren bloemetjes en bid je nog een keer. Wederom mogen deze bloemen daarna weg en als laatste bloem mag je zelf een kleur kiezen en na het bidden doe je deze achter je oor. Dan komt de priester met het heilige water. Je moet dan je handen open omhoog houden en hij spettert je dan nat met een kwastje. Vervolgens leg je je handen op elkaar, rechterhand boven, en doet hij wat water in je handen, wat je dan op drinkt. Dit gebeurt drie keer, en vrij snel. Hij doet dit met twee mensen tegelijk, dus bijvoorbeeld Kum krijgt water en drinkt, ik krijg water en drink, Kum krijgt weer water, etc. Na drie keer drinken krijg je weer water en hiermee was je je gezicht. Vervolgens heeft hij een soort pot met rijst en hier mag je (met je rechterhand) wat rijst uitpakken, waar je vervolgens een beetje van op je voorhoofd en hals doet en als laatste een klein beetje van eet. Daarna wordt er nog eenmaal gebeden en dan is het gedaan. Ik vond het best spannend om hier aan deel te nemen. Ik ben niet gelovig, maar ik wilde wel graag respectvol en waardig participeren aan deze tradities dus ik wilde niets fout doen. Gelukkig bleef Kum bij mij in de buurt en fluisterde aanwijzingen (“red flower”) zodat ik wist wat ik moest doen. Zoals ik al zei was het fijn om het eerst twee keer te ‘oefenen’ in twee kleinere locaties, en vervolgens wist ik in de grote tempel bijna zelf al wat ik moest doen, maar Kum’s nabijheid en fluisterende adviezen werden wel zeer op prijs gesteld. Ik vond het een hele bijzondere ervaring en ben er trots op dat ze mij zo betrekken bij dit soort tradities die voor hen van groot belang zijn. Ik zie het als een eer dat ze mij hier een deel van laten uitmaken.
In de grote tempel mocht ik met hen mee in de delen waar geen toeristen mogen komen. Soms waren er mensen foto’s aan het maken door hekken terwijl ik tussen de locals op de grond zat. Dit was wel een bizar gevoel. Ook omdat ik merkte dat sommige toeristen natuurlijk een beetje verbaasd opkeken dat er een blanke tussen de locals zat. Maar ik vond het niet echt vervelend, ik was meer vereerd dat ik hier bij mocht zijn.
Na het bidden in de tempel hebben we gezamenlijk gegeten uit een groot pakket. Hier zaten offertjes in en onder de offers zat rijst, kip, vruchten en allerlei andere etenswaren, die we vervolgens met de hele groep hebben gedeeld en met de handen hebben opgegeten.
Een geweldige ervaring!

Maar dit was slechts het begin van een bijzondere dag, want in de avond gingen we optreden op het strand in Padang Padang: the full moon party! Het begon redelijk rustig maar eindigde bizar druk. Het hele strand was uiteindelijk gevuld met honderden mensen zover je kon kijken. Het gaf wel een kick om voor zo’n publiek op te treden en ik was erg enthousiast en had flink wat adrenaline. Het was een zeer geslaagd optreden. Na de show ging de band terug naar Ubud. Ik had het echter nog erg naar mijn zin en er ging nog een andere band spelen, en dit waren ook vrienden van Kum. De zanger, Armi, had ik al eerder ontmoet en is een vriendelijke kerel. Hij had me aangeboden om bij hem te blijven logeren als ik in Uluwatu zou willen blijven. Kum en de anderen vonden dit allemaal prima, dus heb ik dit gedaan. Het was een zeer geslaagde, gezellige avond!
Armi heeft me erg goed verzorgd als zijn gast. Hij stond erop dat ik in zijn grote bed sliep en hij zelf op de logeerkamer ging slapen. Ik vond het een beetje lullig om dit aan te nemen, maar hij bleef aan dringen en liet me eigenlijk geen keus. Erg vriendelijk van hem. De volgende dag gaf hij me fruit en koffie. Zeer gastvrij! We hebben gezellig gekletst en zijn vervolgens naar zijn vrienden gegaan. Er waren gitaars en andere instrumenten beschikbaar dus al gauw ontstond te drang om wat te jammen en van daaruit een liedje te schrijven. Binnen een uur had ik de tekst klaar voor twee coupletten en het refrein. Helaas hebben we het nog niet kunnen opnemen, maar dat komt nog wel!
Kum en de band kwamen me op pikken, want we hadden weer een show in de buurt van Uluwatu. Ik had mijn zwembroek en slippers aan en was mijn ‘goede’ kleren vergeten bij Armi. Maar goed, ik dacht dat we toch weer op het strand gingen optreden dus dat is niet zo erg. Maar het bleek helemaal geen show op het strand te zijn, maar een privé optreden in de meest ongelofelijk mooie villa ooit. Twee rijke gezinnen (een uit Zwitserland en een uit Nieuw Zeeland) hadden hier een vakantie door gebracht en voor hun laatste avond wilden ze iets bijzonders doen, dus daar kwamen wij in het plaatje. Het was een prachtig gebouw met zwembad en uitzicht op de zee. Ze hadden een groot prachtig buffet en een heel varken op het spit, en wij zouden een privé optreden geven. Toen moest ik wel even lachen, dat ik normaal de enige met dichte schoenen ben en de band op slippers, en dit de enige keer was dat het andersom was, haha. Maar ach, ik kon er niet echt mee zitten.
De muziek viel goed in de smaak en met name de kinderen (drie meisjes rond de 15 jaar en een jongetje van iets jongere leeftijd) dansten er op los en hadden een leuke tijd. Maar ook de volwassenen waagden regelmatig een dansje en ze hebben een gezellige avond gehad. Kum nodigde de kinderen uit om ook een liedje te zingen en dit vonden ze wel erg leuk. We gaven ze de gitaar en mijn pet en ze hebben veel plezier gehad. Een aparte maar leuke avond.

Ik wilde graag gaan wisselen van guesthouse. Het hotel waar ik verbleef was wel ok, het was erg goedkoop, maar verder was het niet veel. Het was erg rumoerig en je kon gesprekken van je buren in de andere kamer letterlijk volgen. Tevens had ik een huisgenootje; twee keer (met een tussenpoos van een week) zat er een muis of rat in de lade waar ik mijn paspoort bewaarde.
Op een bepaald moment kreeg ik een smsje van Emily, een aardig Engels meisje waar ik goed bevriend mee ben geraakt en samen de Indonesische cursus mee deed, of ik nog op zoek was naar een huis. Ik smste ‘ja ik wil wel eens komen kijken’. Het bleek een heel mooi huis te zijn, met woonkamer, keuken, slaapkamer en badkamer, en de prijs is nog steeds belachelijk goedkoop. Voor 3.5 miljoen roepia per maand, dus 116.000 per dag (ongeveer 9 euro) kon ik het huis hebben. Het was een mooi huis en de prijs was erg goed, dus ik heb eigenlijk meteen toegezegd en de volgende dag ben ik verhuisd en het bevalt super!

Uiteraard moest er dan ook een feestje gevierd worden, dus heb ik op zaterdag 27 juli een house warming georganiseerd. Het was heel erg gezellig en druk. Heel veel vrienden en vriendinnen zijn langs gekomen, inclusief Kum, Alit en Miyoshi die instrumenten hadden mee genomen en zo zorgden voor een gezellige sfeer en we met de hele groep hebben gezongen en gelachen. Een geweldige herinnering. Er is ook weer veel gefilmd en ik heb uit de 2.5 uur video de beste 15 minuten geselecteerd die hier te zien zijn:
http://www.youtube.com/watch?v=SbHggk-Zj8g&feature=youtu.be

Een paar weken geleden heb ik Yaiza leren kennen, een heel leuke meid / vrouw, uit Puerto Rico. Ik heb veel tijd met haar door gebracht en dat was erg gezellig. Zij heeft een heel interessant project op gezet: The One Chance Project. Ze is net als ik voor onbepaalde tijd aan het reizen, maar naast het verkennen en plezier maken is dit project een van haar hoofd redenen. Ze gaat naar verschillende instanties in Azië en probeert deze te helpen door vrijwilligerswerk, blogs te schrijven en donaties te verwerven. Jullie kunnen eens een kijkje nemen op haar website als jullie het interessant vinden, persoonlijk vind ik het een heel bijzonder en mooi initiatief en ik overweeg om na Bali een stukje met haar mee te gaan reizen en ook mee te helpen aan dit project. Dit is haar website: http://theonechanceproject.org

Een andere zeer geweldige ontwikkeling is dat ik mijn CD af heb gemaakt!
Ik heb met Dewa gesproken, de eigenaar van CP Lounge, de bar waar we altijd naar toe gaan, en hij vond het goed als ik mijn CD presentatie geef in CP. We hebben vrijdag 16 augustus als datum gesteld. Momenteel ben ik erg druk bezig met alles af te ronden. Er komt toch een hoop bij kijken!
Miyoshi, een Multi talent uit Java (die ook in Ubud woont) heeft me enorm geholpen. Hij heeft o.a. de cover ontworpen. We hebben twee foto shoots gedaan en hiervan heeft hij in overleg met mij een cd hoes gemaakt. Ook heeft hij posters ontworpen. Daarnaast hebben we ook nog een t-shirt ontworpen dat ook heel erg cool is geworden!
Ik heb nog liedjes opgenomen met Nikita, een Russische zangeres, Javed, de Engelse poëet, en een super nummer met DeeDice, een geweldige zangeres uit Java. Ik ben zeer blij met het resultaat en het is heel bizar hoe goed alles loopt! Ik heb een promo video gemaakt, hier zie je een soort voorproefje van de show en het album:
http://www.youtube.com/watch?v=75PzU0tge6E

En alsof dat alles nog niet genoeg is, komt dinsdag mijn beste vriend Joey naar Bali om me op te zoeken! Dus eigenlijk heb ik alleen maar super leuke dingen mee gemaakt en nog veel meer leuke dingen op de planning! Wat een leven. Op momenten als dit, wanneer ik alles in een verslag onder woorden breng, realiseer ik me des te meer hoe gelukkig ik ben met al deze ervaringen en wat voor een geweldige tijd ik hier heb. Ik waardeer het enorm en geniet elke dag met volle teugen!

Zaterdag speelde ik met de band in een andere bar, Laughing Buddha, die ook erg leuk is. Het was een goede avond en daarna heb ik nog even gejamd in CP Lounge. Tot mijn verassing was er ook een andere rapper en hebben we samen mee gedaan.
Verder ben ik nog bezig met de laatste voorbereidingen (teksten uit typen / printen, mensen benaderen, liedjes oefenen) voor volgende week en ik probeer de video clip van de backpackers anthem “Traveller” zo snel mogelijk af te maken.

Als laatste wil ik wederom iedereen bedanken voor alle leuke berichtjes. Ze worden nog steeds enorm gewaardeerd! Leuk dat jullie me nog steeds volgen.

Tot de volgende!
Joerie