Peru

Woensdag 4 oktober kwamen we aan in Peru. We namen dinsdag avond een nachtbus vanuit Ecuador en dit verliep soepel. Midden in de nacht stopten we aan de grens. Hier moesten we uitstappen en naar een klein loketje lopen om een formuliertje in te vullen en ons paspoort te laten stempelen. Vervolgens moesten we te voet een brug oversteken naar een volgend loket. Daarna werden we weer opgehaald door de bus en zette de reis zich voort. In de vroege ochtend kwamen we aan in Piura, Peru. Dit stadje stelde niet veel voor, we verbleven een stuk uit het centrum en er was niets te doen in de buurt, behalve een soort overdekt winkel centrum, waar we dan ook de middag hebben doorgebracht met wat winkels bekijken, eten en een lekkere massage. Er was ook een bioscoop, maar de films waren helaas allemaal ‘gedubbed’ in het Spaans.

De volgende dag namen we de bus naar Zorritos, een rustig strand plekje. Hier was ook niet heel veel te doen, maar het was nog steeds een relaxed plekje. We hadden twee nachten geboekt en de tweede dag zijn we naar een ‘mud pool’ gegaan. Dat was heel cool. Er waren drie modder baden en alle drie hadden een andere functie. Het was een heel grappig en apart gevoel om tot je middel in de modder te zinken. We voelden ons weer een beetje kind en hadden veel lol.

Vanuit Zorritos namen we een bus naar Mancora, een ander relaxed strand stadje. Hier was het echt heel erg chill. Het schijnt dat hier altijd de zon schijnt en in de tijd dat wij hier waren klopte dit ook. Er waren een hoop lekkere restaurantjes en barretjes, dus genoeg te doen. We verbleven in een heel fijn en vrij goedkoop hostel, Casa Naranja. De eigenaar, Eduardo, was ook heel vriendelijk. We hadden oorspronkelijk vier nachten geboekt maar besloten al snel om er een week van te maken. We hadden het goed naar onze zin, maar toen stootte Yaiza haar teen aan een strandbedje. Ze kon de eerste dagen alleen hinkelen en hoewel ze na een tijdje weer vrij goed kon lopen, een schoen aantrekken zat er nog niet in. We besloten langer te blijven zodat ze kon herstellen. Na een tijdje zijn we naar het ziekenhuis gegaan. We moesten met de bus naar Tumbes, een andere stad twee uur verderop, omdat ze geen röntgen apparaten hebben in Mancora. Eenmaal in het ziekenhuis ging het vrij vlot. Een verpleger dacht dat hij de teen weer op zijn plaats kon trekken, maar Yaiza had hier niet veel vertrouwen in en wilde de röntgen foto’s liever afwachten. Maar goed ook, want er bleek een kleine breuk in de teen te zitten. Er aan trekken had dus niet veel goeds gedaan. Uiteindelijk betekende dit dat we wat langer vast zaten in Mancora zodat Yaiza goed kon herstellen. Hoewel we liever verder wilden gaan, was Mancora de perfecte plek om vast te zitten. Het was zonnig, lekker weer, er waren genoeg leuke plekjes om te eten (La Mosca en la Sopa was ons favoriete restaurant, met heerlijke chocolade taart als dessert), leuke tentjes om wat te drinken en het strand was dichtbij. Yaiza heeft alvast wat sollicitaties verstuurd voor Hong Kong (veel scholen hebben nu al vacatures voor volgend jaar) en ik heb me aangemeld voor mijn studie. We hebben het rustig aan gedaan in deze weken en er gebeurde niet veel bijzonders. Op een middag na. We lagen op bed en ik pakte mijn e-reader uit mijn tas. Opeens viel er iets uit het tasje op mijn buik. Ik dacht dat het een grote, gelige spin was en schrok me een hoedje. Ik sloeg het beest met een brul van mijn buik en sprong uit het bed, gevolgd door Yaiza. Yaiza zag toen dat het geen spin was, maar een schorpioen! Hij was gelig en zo groot als mijn wijsvinger. Hoewel we hem liever niet dood wilden maken, maar ook niet met een schorpioen in ons bed wilden slapen, hebben we hem met een boek onschadelijk gemaakt en buiten het hotel met een kopje weg gegooid. Dat was schrikken!

Na een maand uitrusten konden we dan eindelijk toch vertrekken uit Mancora. We gingen met de nachtbus van 14 uur naar Lima, de hoofdstad. Lima was een leuke stad met heerlijk eten. We verkenden de stad en probeerde alle plekjes uit die ons waren aangeraden door een Peruviaanse vriend in Mancora; het smaakte allemaal heerlijk! We zijn ook een avondje naar de bioscoop gegaan, dat was ook weer eens leuk om te doen.

Vanuit Lima vertrokken we naar Paracas. Hier gingen we vroeg in de ochtend met een boot naar de Islas Ballestas, ‘the poor man’s Galapagos’ van Peru. Hier zagen we een oud mysterieus symbool in het zand, heel veel vogels, zeeleeuwen en pinguïns. Een hele coole tour!

Na de tour rustten we een beetje uit in het hotel en hebben we geluncht. Vervolgens hebben we de bus genomen naar de volgende bestemming: Huacachina. Dit is een heel mooi plekje, een soort oase midden in de woestijn. Hier aangekomen bleek dat we per ongeluk de verkeerde datum hadden geboekt (een dag later), maar gelukkig konden we uiteindelijk wat regelen met het hotel en de boeking wijzigen (1 nacht bij de buren, en 1 nacht bij hen). We zijn het mooie stadje gaan verkennen hebben wat gegeten en boekten de tour voor de volgende dag.. Sandboarden!

In de middag werden we opgehaald door een “dune buggy”, een soort open auto die door de woestijn kon crossen. De rit was een ervaring op zich, net een achtbaan die door de zandbergen racete, omhoog en dan super steil weer omlaag waardoor de hele groep het uitschreeuwde. Toen was het zo ver en kon het sandboarden beginnen. We vonden het best spannend, want we hadden best wat verhalen gehoord over gebroken ribben en littekens, en we konden geen nieuwe verwonding gebruiken na de gebroken teen van Yaiza. Allereerst namen we een klein bergje, dat was goed te doen. Je kon zitten op een soort surfbord en ging dan als een slee van de berg af. En ook al viel je, je viel niet heel hard. Dat was leuk. Het omhoog klimmen door het zand was wel best zwaar. Vervolgens kwam er een tweede, hogere berg. Die was al een stuk spannender. Yaiza hield het voor gezien, want ze wilde het niet riskeren met haar teen, en het lopen door het strand was al gevoelig. Na even twijfelen heb ik het toch geprobeerd. Je moest hier gaan liggen op het bord, met je hoofd naar voren. Dat was wel spannend. Je ging vervolgens keihard naar beneden. Best eng, maar ook erg leuk. Last but not least was er nog een derde, hele hoge berg. Ik had van te voren niet gedacht dat ik deze berg zou durven af te gaan sjeesen, liggend op een surf bord, maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan. Het was wel heel spannend, maar ook super cool. Ik was blij dat ik het had gedaan. Vervolgens bekeken we nog de zonsondergang, en toen was de tour gedaan. Een zeer geslaagde ervaring!

De laatste dag deden we het rustig aan en lagen we vooral aan het zwembad van het hotel. ’s Avonds gingen we met een nachtbus naar de volgende bestemming. Een kleine taxi bracht ons naar de bus. Ineens vloog de achterbak open en viel mijn grote backpack uit de auto! Ik zag hem rollen over de straat en we stopten zodat we er snel naar toe konden rennen voordat er een ongeluk veroorzaakt werd. Gelukkig was hij niet erg beschadigd, een kleine scheur en wat van de tassen waar de kleren in zaten waren gescheurd, maar verder gelukkig niets ernstig kapot. Dit konden we zelf gelukkig dicht naaien. Vervolgens de bus in. Het was een hele comfortabele bus, met eigen televisietje, zoals in een vliegtuig. Helaas voelde Yaiza zich niet zo lekker, ze heeft af en toe last van wagenziekte. Gelukkig ging het na een tijdje wat beter. We vertrokken rond 20.00 en kwamen de volgende ochtend aan rond 8 uur ’s ochtends, in Arequipa.

Arequipa is de op een na grootste stad van Peru. Dat wist ik niet van te voren. Het was een mooie stad, veel kerken, musea, restaurants etc. Je kon hier ook alpaca proberen te eten. Dit hebben we gedaan, en het smaakte goed. Een beetje biefstuk achtig. Van hier uit hebben we ook een tweedaagse tour gedaan naar de Colca Canyon, dat was een hele coole ervaring. De eerste dag werden we om 8 uur in de ochtend opgehaald. We reden door een nationaal park waar we lama’s en alpaca’s konden zien. Erg leuk. We stopten ook bij verschillende mooie viewpoints waar je een heel cool uitzicht had. Het was wel erg hoog, soms zaten we rond de 5000 meter boven zee niveau. Je voelde het een beetje in je hoofd, een beetje zwaar, en je ademhaling. Na de lunch werden we opgehaald door een 18 jarige, vriendelijke gids en gingen we met zijn drieën een trektocht doen. De rest van de tour groep was wat ouder en had een ander pakket, zonder wandeling. Het was een hele mooie wandeling van zo’n 3 uur. Het uitzicht was prachtig en we zagen ook ruïnes van voor de Inca’s. We eindigden bij de hot springs, natuurlijke warme baden, waar we een klein uurtje hebben kunnen ontspannen in het lekkere, warme water. Daarna moesten we nog een hele klim omhoog om bij ons stadje terug te komen. Aan het eind voelde ik me niet zo optimaal, waarschijnlijk een combinatie van vermoeidheid en de hoogte. Na wat te eten en wat coca thee voelde ik me gelukkig wat beter.

De volgende dag moesten we weer vroeg op (5.45u) en werden we na een simpel ontbijtje opgehaald om naar de Colca Canyon te gaan. Het was hier echt prachtig en je kon hier ook condors zien vliegen. We hebben het geluk gehad om er ook een paar voorbij te zien komen, dat was heel indrukwekkend. Na een tijdje genieten en rond te kijken zijn we verder gegaan en stopten we in twee mooie viewpoints. Vervolgens hadden we een lekkere lunch in buffet vorm en daarna reden we terug naar Arequipa. We waren rond 16.00 uur terug, dropten onze bagage in het hotel en zijn wat gaan drinken in de stad. Dit keer voelde Yaiza zich wat minder, waarschijnlijk ook een combi van de vermoeidheid en de hoogte, maar gelukkig knapte zij ook snel weer op.

Inmiddels was het dinsdag 21 november, onze laatste dag in Arequipa. Van hier uit namen we een nachtbus naar Cusco. We kwamen heel vroeg in de ochtend aan en konden nog niet inchecken, dus wachtten we in de lobby, die gelukkig best comfortabel was. Na een paar uur konden we onze kamer in en zijn we, nadat we onze backpacks hadden gedropt, wat gaan ontbijten. Op Tripadvisor zag ik dat Café Del Museo het beste ontbijt had, en dat klopte! Het was een heerlijk ontbijt met vanalles wat; eieren, spek, bonen, etc. De koffie was ook erg lekker (en dat is best zeldzaam). Na dit geslaagde ontbijt hebben we even uitgerust. Maar er moest ook veel geregeld worden, want vanuit Cusco gingen we een hoop tours doen en die moesten we nog boeken.

Allereerst zijn we naar de Rainbow mountains. We moesten al vroeg op staan en werden rond 4 uur in de ochtend opgehaald. Na een paar uur rijden kwamen we aan en begon de wandeling. Het was een zware tocht berg op, de top is 5100 meter boven zee niveau, dus dit merk je in je ademhaling en op het eind hadden we allebei hoofdpijn. Maar, het was een prachtige omgeving en aan de top hadden we een geweldig uitzicht, dus dat was het waard! Kleurrijke bergen, wellicht niet zo fel gekleurd als op sommige foto’s, maar nog steeds erg mooi. Ook waren er besneeuwde bergtoppen te zien. Op de top was het wel erg fris. Maar echt een prachtig uitzicht. Vervolgens weer terug naar beneden, de bus in, en lunchen. Hier voelden Yaiza en ik allebei de effecten van de hoogte en hadden we hoofdpijn. Gelukkig konden we de rest van de bus rit wat slapen en voelden we ons weer een stuk beter tegen de tijd dat we in Cusco aan kwamen.

Na Rainbow mountains rustten we een dagje uit en vervolgens gingen we naar Machu Picchu!
Je kon met het openbaar vervoer niet helemaal tot bij Machu Picchu komen. Een bus bracht je naar het dichtstbijzijnde stadje, Hidroelectrica, en van hier uit moest je drie uur lopen naar Aguas caliente. Het was best een mooie wandeling, maar ook wel een beetje zwaar, want het pad bestond uit kiezel stenen naast het trein spoor en we hadden onze kleine rugzakken bij ons. ’s Avonds zijn we wat gaan eten en drinken met een paar andere reizigers. Een aantal van hen, een homoseksueel koppel genaamd Nick & Tony, kenden we van het hostel in Mancora en we troffen hen toevallig, ze verbleven hier zelfs ook in hetzelfde hotel als ons. Erg toevallig.
De volgende dag was het zo ver: Machu Picchu! Je kon naar boven lopen, dit duurde zo’n anderhalf uur, of met de bus. Aangezien we al vrij veel hadden gewandeld en we al om 6 uur bij de ingang moesten zijn, besloten we voor de ‘luie’ versie te gaan en om de bus te nemen. Het eerste gedeelte gingen we samen met een gids door de oude Inca stad, die allerlei informatie en uitleg gaf. Machu Picchu was echt heel mooi. Zeer indrukwekkend. Nadat de tour met de gids afgelopen was, liepen we zelf nog een aantal uren rond. In totaal zijn we zo’n 6 uur in Machu Picchu geweest en we vonden het geweldig. Heel cool om deze stad met eigen ogen te zien.

In de avond hebben we het rustig aan gedaan. De volgende dag gingen we naar Santa Teresa, een stadje op de terugweg naar Cusco, waar we ook een nacht zouden verblijven. We wilden eigenlijk weer lopen naar Hidro electrica, omdat de trein vrij duur was (30 dollar voor 45 min), maar in de ochtend bleek het hard te regenen, en besloten we om toch maar (weer) voor de ‘luiere’ variant te gaan en kochten trein kaartjes. Van het station werden we opgehaald door een auto die ons naar Santa Teresa bracht. Het stadje zelf stelde niet heel veel voor, maar er waren hot springs die wel heel relaxed en mooi waren. En na ons drukke programma was het heerlijk om in de warme baden te dobberen.

De volgende dag werden we in de namiddag opgehaald en hadden we dus nog tijd over. Een andere activiteit waar Santa Teresa om bekend staat is het ziplinen, dus we besloten om een poging te wagen. We vonden het best spannend, maar uiteindelijk was het erg leuk. We moesten een aardige klim maken en van daaruit namen we vier zipline banen. Het was een mooie omgeving en het was leuk om daar door heen te vliegen! We deden het zittend, samen met een gids. De laatste baan kon je als superman doen, dus dan hing je aan je rug, in plaats van zittend. Ik heb dit geprobeerd, en het was leuk. Last but not least was er nog een hele hoge, vrij enge schommelbrug. Yaiza probeerde het, maar vond het toch wat te eng en keerde om. Ik heb hem wel overgestoken, maar het was inderdaad erg spannend, zo hoog met alleen een klein touwtje ter beveiliging, terwijl de brug constant wiebelt en op en neer zwiept bij elke stap.

We kwamen ’s avonds laat in Cusco aan en gingen terug naar hetzelfde hotel. Hier sliepen we heerlijk. De volgende dag hebben we wat door Cusco gewandeld, wat kleine souvenirtjes gekocht en lekker gegeten. En toen was het tijd voor het volgende avontuur… De amazone!

We namen een nachtbus van Cusco naar Puerto Maldonado. We vertrokken om 9 uur ’s avonds en kwamen rond 8 uur in de ochtend aan. Hier werden we opgehaald door een jeep en ontmoetten we onze gids, Efrain. Een vriendelijke man met veel kennis. We werden afgezet bij de rivier en namen hier een boot naar onze lodge. Na de lunch gingen we even rusten en daarna zouden we gaan wandelen door de jungle, maar helaas regende het heel hard en werd het avond programma daardoor afgelost. Hier baalde ik wel om, want ik had me heel erg verheugd op de amazone en ik wilde het plan niet ‘in het water zien vallen’.

De volgende ochtend stonden we vroeg op, rond 4 uur, om naar de clay lick te gaan kijken. Hier komen allerlei papegaaien (macaws / ara’s) naar toe om een bepaalde modder te eten, die een medicinale werking voor ze heeft. Er zitten bepaalde mineralen in de modder die hen helpt vruchten te verteren die ze aten terwijl ze nog niet rijp waren. Een boot bracht ons het eerste gedeelte, en toen moesten we een stukje lopen naar de clay lick. Dit was geweldig om te zien. Er waren super veel verschillende papegaaien met verschillende kleuren, rood/geel/groene, blauw/gele, groene, heel erg cool. We zijn hier een paar uur blijven kijken. Gelukkig was het goed weer. Heel sjiek.

Na het ontbijt gingen we terug naar de lodge en rustten we even uit. Vervolgens zijn we een twee uur lange wandeling gaan maken door de jungle. Dit was ook heel cool. We zagen bijzondere apen en veel planten en insecten. ’s Avonds zijn we weer met de boot op pad gegaan, om kaaimannen te vinden. We vonden er een paar en dat was ook heel cool. We zagen ook een soort uil achtige vogel.
Heel bijzonder!

De laatste dag stond er niet heel veel op het programma. We gingen vissen en als je wilde, kon je ook kayakken. Yaiza vond dit echter wat te spannend, aangezien we net hadden gezien dat er kaaimannen in dezelfde rivier zwemmen. We hadden ook al verhalen over zwemmende puma’s en anaconda’s gehoord, dus uiteindelijk zijn we alleen gaan vissen. Dit was ook best leuk, en er werden zelfs piranha’s gevangen. Daarna gingen we lunchen en was de tour alweer voorbij, helaas. De tijd vliegt! Maar het was een hele coole ervaring. Het enige nadeel was, dat we er achter kwamen dat het bedrijf waar we de tour bij hadden geboekt, ons niet juist had geïnformeerd. Ze hadden ons een ander, voller programma aangeboden en daarom hadden we ook meer betaald. Uiteindelijk bleken de activiteiten die ze hadden omschreven niet te kloppen. De gids zei dat het niet mogelijk was om al deze dingen te doen in zo’n korte tijd, omdat het allemaal heel ver uit elkaar lag. Daarom probeerden we contact op te nemen met het reisbureau om een gedeelte van ons geld terug te krijgen, want de tour die we hadden geboekt bestond dus helemaal niet. Dit was een hoop gedoe. Ten eerste was er alleen stroom in onze lodge van half 6 tot 10, dus dat was de tijd om te bellen. Na het eerste gesprek leek het vrij goed op te lossen, maar telkens kregen we een nieuw iemand aan de lijn, die het niet begreep. Na een heel hoop gedoe werd ons verteld dat onze bus tickets naar Puno in het hotel waar we terug gebracht werden klaar zouden liggen en dat we dan ook de rest konden oplossen daar. Toen we eenmaal daar aankwamen, stond er een meisje achter de balie die van niks wist en geen kaartjes voor de bus had. Ze kreeg de mensen niet te pakken die er meer van wisten en we waren in de veronderstelling dat onze bus in een half uur zou vertrekken. Frustrerend! Uiteindelijk kwam er een andere vrouw binnen die meer wist van de bus tickets en toen bleek de bus pas later te gaan. Dat was fijn en gaf ons wat meer tijd om de rest te regelen. Uiteindelijk duurde het helaas nog tot de laatste minuut om dit alles op te lossen. Pas toen de taxi kwam om ons op te halen, kwam ook de man die we aan de telefoon hadden gehad met geld om terug te geven, maar minder dan we hadden afgesproken. We moesten weer telefoontjes plegen en na een hoop geregel kregen we dan eindelijk het eerlijke bedrag terug. Wat een gedoe! Maar gelukkig is het uiteindelijk goed opgelost.

De nachtbus was redelijk, en in de ochtend kwamen we aan in Puno. De stad zelf zag er niet prachtig uit en had een wat armere indruk dan de andere steden die we bezochten. We konden gelukkig wat vroeger inchecken in het hotel en zijn gaan ontbijten. Vervolgens terug gekomen om een dutje te doen. We verkenden de stad en boekten een tour voor de volgende dag. We sloten de dag af met het eten van lekkere pizza in Machu Pizza.

De volgende ochtend vertrokken we met de boot naar Islas Uros, de drijvende eilanden van Peru. Dit zijn kunstmatige eilanden in het Titicacameer. Er wonen ook mensen en die lieten ons zien hoe ze hier leven en wonen. Interessant. Vervolgens bracht de boot ons naar een ander mooi, rustig eiland genaamd Taquile. Hier liepen we een tijdje rond, lunchten we en kregen we weer een paar demonstraties van de locals. Het was leuk om te zien. Rond een uur of 15:00 bracht de boot ons weer terug naar Puno. In de avond aten we “cui” (cavia), een typische delicatesse in Peru. Het was best aardig. Iets te veel vet naar mijn smaak, maar het vlees zelf was best lekker.

En dat was dan alweer onze laatste dag in Peru…
De tijd vliegt! De volgende ochtend vertrokken we met de bus naar het volgende land op de lijst: Bolivia! Maar daarover meer, de volgende keer.

We vonden Peru een super gaaf land om doorheen te reizen. Heel divers; prachtige natuur, amazone, woestijnen, indrukwekkende bergen, stranden, mooie steden, heerlijk eten, vriendelijke mensen, lekker weer, noem het maar op! Een van de leukere landen die we hebben bezocht, dus absoluut een aanrader.

Nou mensen, dit was het weer voor nu. Ik hoop dat het verslag niet al te lang is om doorheen te ploeteren, aangezien het twee maanden reizen beschrijft. Ik hou jullie op de hoogte!

Groetjes en tot de volgende keer!
Joerie