Flores

Flores

‘s Ochtends vroeg vertrokken we uit Uluwatu. We zouden om half 7 op gehaald worden door de taxi, maar hij was er niet. We belden hem en hij had zich verslapen. Hij bood zijn excuses aan en kwam er alsnog aan. Hij reed als een gek om de gemiste tijd in te halen. Ik verzekerde hem meermaals dat dat niet nodig was. We kwamen mooi op tijd aan op het vliegveld. Alles verliep prima en ik kocht eindelijk een heerlijk kussen voor mn nek. Had ik eerder moeten doen! Yaiza was jaloers op mijn aankoop, want het is een extreem comfortabel kussentje.

De vlucht verliep prima. Het was zo’n twee uur vliegen en bij aankomst werden we ontvangen met taxi aanbiedingen. We ontmoetten een aardig Belgisch koppel en besloten samen een auto te delen. Voor 400.000 rp bracht hij ons naar Moni. Na een paar minuten rijden moesten we van auto ruilen, iemand anders bracht ons. Hij zelf ging weer terug naar het vliegveld om nieuwe mensen binnen te halen, de slimmerik. Het alternatieve voertuig was minder comfortabel dan de voorganger, maar acceptabel. We kregen er nog twee lokale bij in de auto en toen konden we vertrekken. De rit was prachtig. Veel mooie groene natuur. Het was soms net als het bos van de droomvlucht in de Efteling.

We kwamen aan in het hotel in Moni. Het stelde niet zoveel voor, maar het was prima om te overnachten. We rustten wat uit en lazen wat, vervolgens gingen we naar Mopi’s, een leuk reggae barretje, niet al te ver van het hotel. Het leek ‘the place to be’ te zijn. Waarschijnlijk was het ook de enige plek, want de rest van de omgeving was geheel verlaten. We aten wat en dronken een biertje. We begonnen een beetje moe te worden maar toen leerden we een Zwitsers koppel kennen. Zij hadden dezelfde route gedaan als wij van plan waren, maar dan andersom. Het was fijn om wat advies te krijgen want we hadden nog niet echt ontdekt hoe alles werkt hier. Omdat Flores nog niet echt toeristisch is, is het vinden van informatie ietsjes lastiger dan bijvoorbeeld in Bali. En er was geen internet in Moni, dus je kon niets op zoeken. Maar dit heeft ook wel zijn charme, vind ik!
Uiteindelijk bleven we toch wat langer en werd ik nog uitgenodigd door de reggae band om een rapje mee te doen, toen ze hadden ontdekt dat ik rapte. Het was gezellig!
Toen we terug kwamen viel de stroom uit. Gelukkig was het niet ontzettend warm hier dus we konden overleven zonder de ventilator.

Dé activiteit van Moni is Kelimutu; mooie gekleurde kratermeren. In principe is het aanbod er voornamelijk op gericht om hier de sunrise te gaan bekijken. Maar omdat het veel had geregend en mistig was werd ons verteld dat het misschien beter was om het de volgende ochtend te gaan.
In de middag klaarde het weer op dus rond 2 uur zijn we toch gegaan. We wilden de gok wel nemen. Het was nog een heel gedoe. We hadden hier en daar wat navraag gedaan hoeveel het kostte en hoe we er konden komen. We hadden besloten om het via ons hotel te doen. Vlak voordat we in het hotel kwamen kwam iemand naar ons toe en die bood ons aan om ‘s avonds ‘typisch Flores’ te koken voor ons. We vonden het wel interessant maar wilde er nog even over nadenken. Hij kon ons ook helpen met vervoer, zei hij. Toen werd het een beetje apart want hij wilde ergens anders met ons praten en dat we vooraf betaalden. Dat vonden we niet zo’n goed idee dus we zeiden ‘een moment’ en gingen naar onze kamer, want Yaiza moest naar de wc. Eenmaal in het hotel kwam de eigenaar en gebaarde in de richting van de andere man ‘no good, no good’. Nu dachten we dat het misschien beter was om maar niet met hem iets te regelen. We spraken af met Oscar dat hij ons vervoer naar Kelimutu zou regelen. Iets later wilde ik de ander inlichten dat we besloten hadden niet met hem te gaan eten. Oscar en hij zaten bieden naast elkaar en ik zag dat er geen prettig sfeertje was. De andere man was boos dat we nu met hem mee gingen. Ik probeerde uit te leggen dat we informatie vroegen aan verschillende personen en nu voor ons hotel hadden gekozen. Toen ik vermeldde dat het etentje ook niet door ging was hij helemaal niet meer te pruimen. Ik begreep hem wel maar na al dit gedoe hadden we ook geen zin meer om wel nog iets te regelen met hem. Ik bood mijn excuses aan voor het ongemak. Ineens kwam er een auto langs en deze werd aangehouden om ons te vervoeren. Het bleek dezelfde jongen te zijn die gisteren in ons busje had gezeten. Toevallig. Hij bracht ons toen naar Kelimutu. Hij zei toen dat beide mannen ‘no good’ waren.

De rit naar het park was prachtig en we genoten enorm van het groene uitzicht. We gingen het park in en liepen door een jungle pad richting het viewpoint. Overal hoorde je vogeltjes fluiten. Het was heel rustig en er waren vrijwel geen andere mensen te zien. Eenmaal aan de top zagen we de gekeurde meren, die waren echt ongelofelijk mooi. Echt geweldig. Het water had prachtige kleuren en de bergen er om heen waren ook indrukwekkend. Volgens de lokale legende gaan de zielen van overledenen naar deze meren en hebben ze daarom verschillende kleuren. We hadden ontzettend geluk met het weer, er was bijna geen wolkje aan de lucht! Terwijl we op de heenweg een beetje vreesde niks te kunnen zien, want er waren momenten dat het erg mistig was op de weg.
Vervolgens liepen we terug en zagen we nog een paar apen. Op de terug rit was het super mistig, net alsof je door een jungle spookslot rijdt.

Donderdag vertrokken we naar Bajawa. We hadden gehoord dat ‘Gunung mas’ een goed bedrijf was waar je een plek in hun busje kon reserveren. De afgelopen avond hadden we geprobeerd een plek te boeken, maar het was een hele moeilijke opgave. Ons hotel had geen internet en wist niet hoe we ze konden bereiken. Uiteindelijk is iemand credit gaan kopen voor de telefoon en konden we via de hotspot van hun telefoon het nummer op zoeken en bellen via Skype. De eigenaar hielp ons met uitleggen. We werden echter telkens door verwezen naar andere nummers en uiteindelijk gaf hij aan dat we beter de volgende ochtend op straat zouden wachten, de bus aan houden zodra hij langs komt en hopen dat we nog plek was. Zo gezegd zo gedaan. Om half 9 stonden we samen met Oscar, de eigenaar, aan de kant van de straat. De gewenste bus kwam maar niet, maar uiteindelijk kwam er n ander busje dat dezelfde kant op ging en dezelfde prijs rekende. Oké, dan die maar. Er was weinig plek en mijn knieën knelden tegen de stoel voor mij. De chauffeur reed erg hard en de weg zat vol bochten. Er was wel een mooi uitzicht te zien. Na twee uur stapte de persoon naast mij uit dus dat kwam goed uit, nu hadden Yaiza en ik wat meer plaats. We stopten in een kleine Warung en hier aten we wat lokale dingetjes die goed smaakten. Toen weer terug in de bus. Het was een lange rit. 14.15 uur kwamen we aan.
We rusten wat uit en later zijn we een rondje gaan wandelen door de stad, die verder niet heel indrukwekkend is. De lokale bevolking is wel erg leuk, je merkt dat ze nog niet zo gewend zijn aan toeristen en zijn vaak positief verrast om je te zien.

De volgende dag huurden we een scooter en gingen we op pad. We wilden twee traditionele dorpjes gaan bezoeken. Je kon ook een tour boeken maar we vonden het leuker om zelf met de scooter te gaan. Het was een hele mooie rit. We reden ongeveer een uurtje en toen zagen we een restaurant, midden in de jungle-achtige omgeving. We hadden de naam al voorbij horen komen (Manulalu) en hadden wel trek in een hapje en een koffie, dus besloten we hier even te stoppen. Het was een hele mooie plek. Het was omringd door natuur en heel rustig. Je hoorde heel veel vogeltjes fluiten. Dit was echt de definitie van “zen”. Naast een restaurant was het ook een hotel en we konden het ons goed voorstellen dat het fijn zou zijn om hier te verblijven. Ik moest aan mijn ouders denken, ik denk dat zij het daar ook wel heel fijn zouden vinden. We dronken een cappuccino en aten een lekkere nasi campur. Het duurde super lang, ook al waren we de enige klanten in het verder verlaten gebouw, maar het was wel de lekkerste lunch die we in Flores hebben gehad. Het was erg mistig dus je kon niet het hele uitzicht zien, maar tegen de tijd dat we gegeten hadden was de mist een beetje weg getrokken en zagen we weer wat meer. Prachtig plekje!
Vervolgens reden we verder naar Bena, een van de traditionele dorpjes. We hadden hier en daar gehoord dat Bena het populairste is en dat het nu meer een toeristische attractie is geworden waar mensen je vanalles willen verkopen. Als je verder reed, waren er echter nog twee andere dorpjes die wel heel sjiek zouden moeten zijn. We stopten en maakten een foto van Bena op afstand en besloten verder te gaan naar de andere dorpen. Het eerste dorp dat we bezochten was Gurusina. We parkeerden de scooter en gingen naar binnen. Je moest een donatie geven om het dorp te betreden. Het was heel erg mooi om te zien. Dit was waarschijnlijk een van de meest authentieke dorpen die we ooit bezochten; mensen leefden hier en deden gewoon hun ding. Niemand wilde ons iets aansmeren. Ze begroetten ons, maar gingen dan ook weer verder met hun eigen dingen. Huizen, een soort hutjes, waren versierd met gebeenten; schedels en kaken van buffalo’s. Een vrouw was op traditionele wijze een sjaal aan het maken, een ander een soort pitten aan het sorteren. Kinderen speelden voetbal en zongen liedjes.
Het was een unieke ervaring en heel cool om zo iets mee te krijgen van het echte leven van deze mensen. Toen we op het punt stonden te vertrekken zagen we drie sjaals hangen. We waren wel geïnteresseerd om er een te kopen voor Yaiza. Een vriendelijke man kwam naar ons toe en in ons gebrekkig Indonesisch onderhandelden we over de prijs. Er kwam ook een heel grappig oud mannetje zonder tanden en met een grote bril tegenover ons zitten die zich lachend in het gesprek probeerde te mengen. We verstonden hem niet maar moesten telkens lachen, hij was heel schattig. We vroegen of we met hem op de foto mochten, dat mocht wel van hem. Hij moest heel hard lachen toen ik hem de foto liet zien.
Vervolgens gingen we naar het tweede dorpje, Tololela. We reden een stukje met de scooter maar de weg was erg slecht, dus parkeerden we de scooter en gingen we lopen. Het was een mooie route, heel rustig en omringd door groen. Ns a ongeveer een halfuurtje berg op wandelen kwamen we aan in Tololela. Het tweede dorpje was net als het eerste heel erg mooi en authentiek. We werden begroet door een groep enthousiaste kinderen die het heel interessant vonden om toeristen te zien. Yaiza speelde wat leuke spelletjes met ze. We liepen wat door het dorpje en ook hier deden we een kleine donatie. Het was vergelijkbaar met het vorige dorp maar ook heel mooi om te zien. De ligging was prachtig, tussen mooie groene bergen. Het was inmiddels ongeveer half 5 dus we besloten dat het tijd was om langzaam terug te gaan, ik wilde liever niet (teveel) door het donker rijden. De terugweg ging prima. Er was wel een gedeelte dat we door het donker reden, dat was een beetje spannend omdat er soms wat gaten in de weg zitten die je in het donker pas wat laat ziet, maar ik reed rustig, dus het was wel te doen. We gingen naar een restaurantje en bestelden hier wat te eten. De gastheer was een erg drukke local, vriendelijk maar ook een beetje veel van het goede. Misschien waren we wat moe van de drukke dag. Het duurde bijna anderhalf uur om het eten te bereiden, maar er was live muziek en bier dus het was wel uit te houden.
De derde en laatste dag gingen we met de scooter naar een marktje en een waterval. Het was niet zo’n lekker weer dus zijn we in de vroege middag al terug gegaan naar het hotel. Er waren ook hot springs, die zouden sjiek moeten zijn, maar we waren een beetje moe en het was nog best ver rijden om daar te komen. Je kunt niet alles hebben!
We ontmoetten ook een vriendelijk koppel uit Noorwegen en een Nederlander in ons hotel. Jeremy, een local van het hotel, volgens mij de host, vertelde ons nog verhalen over de gebruiken in Bajawa. Zo vertelde hij dat wanneer men trouwt, de man en zijn familie onderhandelen met de familie van de vrouw en dan een aantal dieren geven aan de familie van de vrouw, zoals koeien en varkens. En onder andere bij het bouwen van een huis worden er varkens geofferd. Een andere man had een filmpje op zijn telefoon waar een aantal varkens op de grond vast gebonden liggen en met een soort machete hakt iemand met een harde klap in hun hoofd. Ik vond het sneu om te zien, maar de twee locals konden wel om lachen. Het liet me wel nadenken over de manier waarop wij mensen dieren behandelen. Ik zie hier ook regelmatig auto’s volgepropt met dieren, varkens in kleine hokken, koeien met touwen door hun neus en ik moet zeggen dat het me wel raakt. Eiving, de Noorse jongen, vertelde dat hij gehoord had dat wanneer er in Kelimutu iemand overlijd men ook zijn hond, of een andere hond als hij er zelf geen heeft, offert om de overledene te begeleiden in het hiernamaals. Het wordt gezien als een eer voor de hond.

De volgende dag haalde een auto ons op en reden we naar Ruteng. Het koppel uit Noorwegen ging ook mee. Later stapten er ook nog twee lokale vrouwen in. Het was een vrij krappe bedoening voor een rit van zo’n vijf uur, maar we hebben al voor hetere vuren gestaan. De weg was wederom voorzien van een hoop bochten, maar ook weer mooi uitzicht. Vrijwel iedereen was een beetje wagen ziek. Yaiza had gelukkig een voorraadje pillen tegen wagen ziekte en iedereen, op mij na, heeft er een genomen.

We werden afgezet bij ons hotel dat we via airbnb geboekt hadden. Accommodatie in Flores vinden is net iets lastiger dan de gebruikelijke bestemmingen, er is wat minder aanbod op internet. We hadden een mooi plekje geboekt, maar het was wat ver van het centrum. We werden vriendelijk ontvangen door het personeel, een groep jongetjes van een jaar of zestien, die nauwelijks Engels spraken. Ze deden erg hun best om het goed te doen, maar er waren een aantal miscommunicaties. Er bleek geen WiFi te zijn, dit was al een tijdje kapot. Er zou ook een wasmachine en droger zijn. Ik vroeg of dit klopte en of ik het kon zien, omdat ik al een misverstand voelde aankomen.
We wilden de kleren namelijk niet buiten ophangen omdat we maar kort bleven en er een beetje een vochtig, bewolkt en soms frisjes klimaat was hier. De apparaten waren er allebei, dus ik vroeg of ze het eerst wasten en daarna droogden in de droger. Yes. Even later zag ik ze de kleren aan een rek hangen om te drogen. We gaven aan dat we dat niet wilden, vanwege voorheen genoemde redenen, en samen hielp ik ze om alle was weer in de mand te doen. We hadden veel kleren gegeven omdat we er van uit gingen dat de kleren gedroogd werden in de droger. Even later werd er op de deur geklopt en kregen we onze tas terug. De kleren waren nog steeds nat. Nogmaals de droger besproken en nu zei een van de jongetjes dat hij kapot was, dus moesten we alsnog alle kleren buiten ophangen. Uiteindelijk droogden ze gelukkig wel wat beter dan we vreesden. Een van de jongetjes bracht me later die avond naar een plek om een scooter te huren. Hier werd ik aangesproken door een vriendelijke Nederlandse jongen, die vroeg of we morgen Ruteng gingen verkennen. Na mijn bevestiging zei hij dat hij van een reizende Fransman een tip had gekregen over een hele mooie onbekende plek, die normaal niet bezocht wordt. Hij liet het me zien op de kaart op de telefoon, want hij wilde dit graag met ons delen. Super aardig! Terwijl hij het me liet zien kwam de Fransman in kwestie toevallig langs! Hij gaf me nog een tweede tip voor een andere mooie plek. Super!
De volgende dag begonnen we aan onze roadtrip. Allereerst bezochten we de twee ‘geheime’ plekjes. De eerste was te bereiken via een klein ‘paadje’ door de bosjes in the middle of nowhere, dat je nooit zou vinden als je er niet van wist. Bedankt medereizigers! Na een kleine wandeling kwamen we aan bij een prachtig uitzicht, we werden omringd door hele mooie rijstvelden. Super cool. We zagen een moeder en haar kinderen lopen, de moeder en dochter hadden een heel pakket aan stokken dat ze droegen op hun hoofd. De moeder liep voor op en de dochter wilde haar volgen, maar het kleine broertje stribbelde tegen en wilde niet naar boven lopen op zijn blote voeten door het grind. Yaiza wilde ze helpen en bukte zich om de kinderen te ondersteunen. Ineens kreeg ze bijna een van de stokken in haar oog. Het was er maar een millimeter naast en ze had een klein wondje. Dat was schrikken! Na de gebroken teen en de gesneden vinger kunnen we een oog beschadiging al helemaal niet gebruiken! Gelukkig was het net naast het oog en konden we een bedankje naar het universum richten. We stapten weer op de scooter en gingen naar de volgende plek. Dit was wederom een prachtige plek. We reden door een paadje met allemaal mooie rijstvelden, zo ver als het oog reikte. Wederom waren er geen toeristen te zien en voelde het alsof we de plek voor ons zelf hadden. We werden regelmatig begroet door groepjes kinderen die het ontzettend leuk vonden om ‘hello mister’ te roepen en dan te giechelen. Na een tijdje genoten te hebben van het uitzicht wilden we verder naar de volgende bestemming. Een jongen van een jaar of 15 stopte met zijn scooter en vroeg waar we heen gingen. We wilden naar de ‘Liang Bau Hobbit Cave’ en hij bood aan om ons de weg te wijzen. Dat vonden we wel fijn want de kaart app vond geen goede route. We wisten niet zeker of hij het uit de goedheid van zijn hart deed of hoopte op een vergoeding, maar hoe langer de rit duurde hoe meer we begonnen te denken dat hij het niet voor de lol kon doen. Het was echt ver, door allerlei lokale kleine dorpjes heen waar de inwoners ons toejuichten. we voelden ons een beetje als sinterklaas of de kerstman; kinderen keken of verbaasd met open mond en grote ogen of gilden van plezier en renden op ons af om handjes te geven of te zwaaien, en ook volwassenen waren geamuseerd, meestal ietsjes gereserveerder, maar zeiden ook lachend gedag of wezen de kinderen op ons (‘bule!’ / toeristen) en sommigen waren net zo enthousiast als de kinderen. Het was een zeer vermakelijke rit, maar ook best vermoeiend, de weg was niet zo geweldig en soms waren er stukken vol stenen en modder. Af en toe is Yaiza afgestapt zodat we betere balans hadden en voorzichtig wat stukjes konden omzeilen. Na een lange rit kwamen we aan op onze eindbestemming en bedankten we de jongen enorm voor zijn hulp. Hij vroeg warempel niet om een vergoeding. We boden hem zelf aan om zijn benzine te vergoeden, dat vond hij wel fijn.
De Hobbit Cave was mooi en interessant. Hij heeft zijn naam te danken aan een bepaalde soort mens (Floresmens) die hier is ontdekt, die een stuk kleiner is. In deze grot zijn door de jaren heen acht skeletten gevonden, waarvan een met schedel. Deze mensensoort werd niet groter dan een meter, vandaar dat ze de roepnaam 'Hobbit' kregen. Een paar weken per jaar waren er ook wetenschappers hier aan het werk. We hadden geluk, want dat was blijkbaar nu! We spraken een tijdje met een vriendelijke man die nu al tien jaar onderzoek doet hier. Een aantal weken zijn ze in de grot en leggen ze alles vast. Vervolgens gaan ze terug en gaan ze alle bevindingen verder onderzoeken. Ze willen bijvoorbeeld ontdekken hoe de ‘Hobbit’ uitgestorven is geraakt en of onze voorvaderen met hen in aanraking zijn gekomen. Ze zijn uitgestorven rond de tijd dat onze soort richting Australië trok, dus ze hadden de theorie dat ze elkaar wellicht gekruist hebben, en misschien wel uitgeroeid. Heel interessant! Er lagen wat botjes op tafel en ik vroeg wat dit was. Hij zei dat het een grote rat was, die ze hadden opgegeten. We wisten niet zeker of het een grapje was of echt, maar ik dacht dat het serieus was. Naast de grot was nog een klein museum met tekeningen van de Hobbit mens en replica botten en andere informatie over ‘Flo’ en overblijfselen van bijzondere dieren die ze hier hadden gevonden. Hierna gingen we op zoek naar iets te eten want we rammelden van de honger. Ook was de tank bijna leeg, maar gelukkig vonden we onderweg een vrouwtje dat benzine in plastic flessen verkocht. Ze goot er twee in via een trechter en terwijl ze dat deed werden we omsingeld door een groep kinderen. De rest van de rit was ook leuk en vol enthousiastelingen. Nu weten we hoe het voelt om beroemd te zijn. Een jongen met twee meiden achterop kwam naast ons rijden om dingen te vragen en advies te geven, waar we allemaal heen moesten. De meisjes giechelden er op los. We hadden ook nog een andere aparte ervaring, we reden een groepje voorbij en een klein jongetje rende opeens met volle snelheid naar ons toe, sprong naar de scooter en sloeg Yaiza op haar schouder. Super raar. Waarschijnlijk bedoelde hij het als grapje, maar het was wel gevaarlijk.
Ook kocht ik onderweg nog een gefrituurde banaan voor 1000 roepia, 0,06 cent.
Na een tijde begonnen er wat druppels te vallen. Gelukkig hadden we onze jassen. We waren nog steeds op zoek naar eten maar zagen niets, alleen maar natuur en dorpjes. Het begon steeds harder te regenen en toen zagen we ineens een klein kraampje. Hier stopten we en konden we bakso eten, lekkere Indonesische soep met een soort gehaktbal, ei, noodles en groenten. Het begon keihard te regenen, maar gelukkig zaten we lekker droog. Toen we de soep op hadden stopte het met regenen. Ideaal! We stapten weer op en reden nu naar de laatste bestemming; the spiderweb fields; rijstvelden in de vorm van (jawel) een spinnenweb. Heel mooi en bijzonder, we hadden nog nooit rijstvelden in deze vorm gezien. Dit is de plek waar Ruteng om bekend staat dus ook weer een hoogtepunt. We genoten een tijdje van het mooie uitzicht en besloten toen om langzaam weer richting ons gebied te gaan. Het was een super dag! We dronken een kopje koffie in een leuk cafeetje (waar ik ook de scooter had gehuurd) en hier hadden ze ook WiFi. Hier zag Yaiza een mail van haar school, er was weer wat gedoe met het visum. Haar moeder moest toch nog wat gaan regelen voor haar in Puerto rico, terwijl we eigenlijk dachten dat alle documenten nu afgehandeld waren. Een beetje stressvol, vooral na zo’n lange leuke en vermoeiende dag, maar wel te doen. We aten wat en ik dronk nog een biertje terwijl Yaiza wat zaken afhandelde. Er kwamen regelmatig wat jongeren langs die hun Engels wilden oefenen. Vervolgens gingen we weer terug naar het hotel. We hadden het personeel gevraagd om een bus voor ons te boeken voor de volgende dag, dat zouden ze doen. Toen we terug kwamen vroegen e naar de bus. Een jongen zei ‘Yes, booked already at 7.’ We praatten nog even en toen zei een ander dat de bus nog niet geboekt was. Beetje vreemd. Hij ging toen bellen om de bus te regelen. Het was inmiddels al 22:00 uur dus ze namen niet meer op. Ze zouden het in de ochtend doen. Eigenlijk een beetje irritant, maar we konden er inmiddels om lachen dat alles verkeerd liep hier.

In de ochtend kwam er dan toch een busje van Gunung mas, een prettig bedrijf, ons ophalen. Ik denk dat dit de meest comfortabele bus (meeste ruimte) is geweest die we hebben gehad. Na ongeveer vier uur kwamen we aan in Labuan Bajo. Het hotel was niets bijzonders, maar centraal gelegen en had een mooi uitzicht. We hadden oorspronkelijk een kamer met alleen een ventilator, want alle andere plekken die we hadden bezocht in Flores waren frisjes, maar hier vergingen we van de hitte, dus deden we een upgrade naar airconditioning. Labuan Bajo zelf was een warm, druk, stoffig haven stadje. We vonden het niet echt geweldig, maar er waren wel veel restaurantjes e.d..
De tweede dag gingen we op zoek naar een boot tour en boekten we een trip voor een nacht / twee dagen met de boot naar verschillende bestemmingen. Dit was een echt geweldige reis. We lieten onze grote rugzakken achter in het hotel en gingen met de kleinere rugzak ‘s ochtends vroeg naar de boot. We raakten al snel aan de praat met een aardig koppel, een Italiaanse meid Elisabetta en een Nederlandse jongen Floris. Het gesprek breidde zich snel uit en werd versterkt door een vriendelijk Pools gezin, Tom, Mariola, Maja en Alexander, dat ook ongeveer een jaar aan het reizen was, de kinderen studeerden tijdens de reis en gingen in juli terug om hij examens te doen, een grappig Belgisch meisje Britta en haar Canadese reisgenoot Brook. Ook was er een grappige oude Tsjechische archeoloog Jura, een Engels, Javaans en Frans koppel, een Australiër die in China heeft gewoond en les gegeven en een Pools Instagram koppel. Een leuke mix! We hadden een hele leuke klik met vrijwel iedereen op de boot en het werd een soort grote internationale vriendengroep, dat was echt heel erg leuk.
De boot was groot en comfortabel. Thomas was het enige Engels sprekende bemanningslid en tevens de kok. Hij maakte veel (flauwe) grapjes en vertelde af en toe wat we gingen doen, maar vaak ook niet en dan was het een verrassing. We vaarden zo’n twee uur en zagen prachtige dingen onderweg, met name mooie eilanden met grote bergen. Ook zagen we een aantal dolfijnen zwemmen!
Als eerste stop bezochten we Rinca eiland, waar we Komodo varanen konden zien. We moesten toegang betalen tot het nationale park en kregen een groep gidsen met stokken die eindigden in een V toegewezen. Ze vertelden dat de beet van de Komodo giftig is. Zo kunnen ze bijvoorbeeld een buffel bijten en dagen achtervolgen, tot deze overlijd aan de bacterie die door de beet is over gegeven. We liepen een stukje en zagen al meteen een aantal Komodo varanen. Wat een beesten! Ze waren enorm, sommigen waren wel 2,5 meter lang. Ze konden zo’n 50 jaar oud worden en deze soort leefde al sinds de dinosaurussen. Dit zijn gewoon echte draken. Ook heel bijzonder is dat deze soort alleen maar hier in Flores in het wild woont. Op het eiland woonden ook gewoon mensen in een dorp, deze moesten oppassen voor de Komodo’s, want de gids vertelde dat ze soms de sloomste van de groep als prooi te zien. Als kind was ik gek op dino’s, draken en monsters, en ik hou nog steeds erg van hagedissen en dergelijke, dus ik vond het echt super vet om deze ‘Komodo dragons’ in levende lijve te ontmoeten. Echt indrukwekkend. Yaiza vond ze een beetje eng, maar ook heel sjiek. Je moest natuurlijk ook wel een beetje oppassen, maar ze lagen voornamelijk wat loom naast elkaar. Hoewel de gids vertelde dat ze eigenlijk ook heel snel kunnen zijn.
We begonnen aan een wandeling van ongeveer anderhalf uur en zagen een mooie natuurlijke, droge omgeving, twee grote buffalo’s, wat vogels, apen en herten. Geen varanen meer tijdens het pad, maar wel weer rondom de ingang. Misschien dat ze hier soms gevoerd worden ofzo.
Ik baalde een beetje want ik kwam er achter dat de batterij van mijn fototoestel bijna leeg was. Ik dacht dat ik hem recentelijk had opgeladen. Gelukkig heb ik wel nog wat foto’s kunnen maken van de varanen, maar niet zoveel als ik had gewild. Maar goed, het was eigenlijk ook wel sjiek om gewoon te kijken en in het moment te zijn.
Vervolgens gingen we weer de boot op. Het was weer ongeveer twee uur varen en toen kwamen we aan bij Pink Beach. Het strand zou ooit heel roze zijn geweest, nu was er nog slechts een hint van roze aanwezig. Maar het ging hier ook vooral om snorkelen. Helaas waren de maskers die ons gegeven waren niet optimaal, ik kreeg steeds water in mijn mond en Yaiza’s masker besloeg constant. Ze hadden helaas geen reserve maskers op de boot. Yaiza had er geen zin meer in en is op het strandje gaan liggen met wat andere meiden. Ik vond een manier om niet constant zeewater binnen te krijgen (de buis op een bepaalde manier vasthouden) en bleef snorkelen. Het was hier super mooi. Veel gekleurde sjieke visjes en ook mooi gekleurd koraal. En toen zag ik ineens een grote schildpad! Dit blijft toch ook een van mijn lievelingsdieren. Hij was aan het eten en ik heb hem heel lang bekeken. Ik wilde anderen op de hoogte brengen maar er was niemand in mijn buurt om me te horen, dus ik had hem voor mezelf. Dat was wel heel bijzonder. Ik zag ook nog een soort kleine rog, heel cool, en een vrij grote vis die volgens mij een stuk steen of koraal afbeet en uitspuugde in klein gruis. Daar bleef ik een beetje bij uit de buurt, want we hadden verhalen gehoord over een bepaalde vis die hier voor komt die je aanvalt en bijt als je in zijn territorium komt.
Na het snorkelen weer de boot op en op naar de volgende plek: Komodo eiland! Dit is eigenlijk de beroemdste plek van Flores, het thuis van de Komodo varanen. Het was wat vergelijkbaar met Rinca. Ook dit keer zagen we weer een aantal indrukwekkende varanen. Eerst een middel grote en vlak daarna een enorm mannetje. De gids gooide dingen in zijn buurt, dat vonden we wel heel raar. Hij vroeg of er vragen waren, dus Yaiza vroeg waarom hij dingen gooide. “To make him move”. Beetje apart... we liepen wat rond en hoorden wat geritsel in de bosjes, het was een hert. We zagen ook een groot zwijn en ‘bush turkeys’. Op het strand zagen we weer een grote varaan. Hij lag lekker maar begon te lopen toen de groep in de buurt kwam. Het was cool om hem te zien bewegen, het is echt net een dino. Helaas moesten we toen langzaam weer terug naar de boot. Op de terugweg zagen we nog een sjieke varaan lopen. We stopten om hem te bekijken. Een deel van de groep achtervolgde hem een beetje. Met name het Instagram koppel deed alles in hun macht om foto’s te maken van en met de varaan en werden regelmatig gewaarschuwd dat ze niet te dichtbij moesten komen. Yaiza en ik keken van een afstandje toe en zagen toen ineens dat er geen gidsen meer bij ons waren! Ze waren met een gedeelte van de groep doorgelopen, terwijl er nog een hoop mensen vlak bij de varaan waren. We waarschuwden de anderen en begonnen aan de terugweg. We hebben de gidsen niet meer gezien, dat vonden we wel heel apart. iemand vertelde ons ook een verhaal over een toerist uit Singapore, die volgens het verhaal blijkbaar op eigen houtje naar Komodo eiland is gekomen en vervolgens is gebeten door een varaan en aan de beet is overleden. Dat is wel eng om te horen natuurlijk, maar alleen hier op pad gaan is misschien ook niet het beste idee. Daarnaast scheen hij behandeling in Indonesië (amputatie) geweigerd te hebben. Maar goed, ik heb dit ook maar gehoord dus of dit allemaal waar is durf ik niet te bevestigen.
Komodo eiland was de laatste stop van de dag. Nu kon het bier aangebroken worden! Er werd genoeg gedronken en er heerste een zeer gezellige sfeer. Er waren heel veel leuke mensen om mee te kletsen. Later op de avond speelden we een leuk spel op verzoek van Alexander, het zoontje van het Poolse gezin. Het was een soort maffia spel met twee ‘moordenaars’ en een politie agent, ieder moest zijn ogen dicht doen en de moordenaars mochten dan iemand kiezen om te elimineren. De politie kon iemand redden. Vervolgens moest de groep raden wie de moordenaar was. Het was een heel grappig spel. Tot mijn grote verbazing was uiteindelijk Yaiza een maffia lid! Ze had zich goed verborgen gehouden, ik zag het niet aan komen. Verder werden er nog meer leuke verhalen verteld. Mijn persoonlijke favoriet was van de dag zelf; er vloog een drone en Britta zei toen ‘I fucking hate drones, they are so annoying’ tegen de Poolse vrouw. Het bleek haar drone te zijn. We bleven op tot een uur of 23:00 en toen al het bier uit de koelkast op was gingen we naar bed. Sommige mensen hadden een cabine, maar wij sliepen met de meesten op matrassen op het dek in de open lucht. Ik sliep vrij goed, maar rond 4 uur werd ik wakker. De boot begon toen weer te varen en de motor bromde er op los. Vanaf dat moment kon ik de slaap niet meer vatten. Er waren momenten dat de boot toen ook keihard schommelde, dat was wel een apart gevoel. Sommigen vonden het een beetje eng, het was inderdaad een aparte ervaring. De donkere lucht werd steeds meer gevuld met mooie stromen licht en rond een uur of 6 zag ik de zonsopgang. De meeste mensen sliepen nog maar een aantal anderen waren inmiddels ook wakker en konden de opgang mee bewonderen. Het was een mooie combinatie om te zien; prachtige enorme bergen, de eindeloze blauwe zee en de oranje zon.
Rond half 7 bracht het kleine bootje ons naar Padar eiland. Hier was het een flinke klim naar boven. Het was super warm, we waren nog moe en hadden nog niet gegeten, dus het was een uitdaging. Ik zweette me kapot en zag er uit alsof iemand een emmer water over me had heen gegoten, maar het uitzicht was geweldig en alle moeite meer dan waard. Het was super mooi en groen en je kon drie halve cirkels van stranden zien met drie verschillende kleuren; zwart, rode en wit. Wauw. Een van de mooiere viewpoints die ik ooit heb gezien. Echt geweldig. We trokken door tot de top en zagen van hier ook nog ander mooi uitzicht. Daarna gingen we weer terug naar de boot. Gelukkig was het ontbijt klaar en konden we dit lekker opsmikkelen want iedereen stierf van de honger. De volgende stop was ‘manta loont’ waar je Manta Rays zou kunnen zien. Ik kon alleen mijn slippers vinden en niet mijn masker, erg raar. Aaron, de Australiër had een reserve masker dat Yaiza mocht lenen dus ik nam haar oude. Toen we op het punt stonden het water in te gaan leek er een soort reddingsmissie aan de gang te zijn, zo zag het er in ieder geval uit. Er waren super veel golven, iedereen hield zich vast aan een bootje en de bemanning schreeuwde en gooide een tros touwen naar zwemmende mensen. Het leek me toen niet nodig om me daar nog in te gaan mengen. Achteraf bleek dat de Poolse jongen niet goed kon zwemmen en het Instagram meisje in paniek raakte. De meesten hadden niks gezien, maar het Engelse koppel had de manta gespot en gefilmd met de gopro.
Uiteindelijk bleek dat een van de Poolse kinderen mijn masker had gepakt. Ik was blij dat hij weer terecht was. Vervolgens was het een lang stuk varen en konden we weer wat luieren. Toen was het alweer tijd voor de laatste stop; Kanawa eiland. Dit wad een prachtig eilandje met mooi wit zand en prachtig helder water. Je zag de vissen gewoon overal zwemmen. We zijn hier zo’n twee uur gebleven en ik heb het leeuwendeel van de tijd gesnorkeld. Er was zoveel te zien! Overal lagen enorme zeesterren met een soort stekeltjes, ik zag fel blauwe visjes, zwarte visjes met glinsterend geel en blauw, een soort zwaardvis, clown visjes, oranje en ook een heleboel zwart witte, hele grote vissen, en een paar mooie varianten van een heel bijzonder ogende vis, die een beetje een aparte vorm heeft. Volgens mij was het een kogelvis. Ik keek mijn ogen uit! Wat wel een beetje irritant was, was dat er ook een paar witte vissen waren die hun territorium wilde bewaken en agressief naar je toe kwamen zwemmen alsof ze je wilde aanvallen. Daar schrok ik een paar keer van. Eentje beet me in mn been, maar het deed niet echt pijn. Ik ontdekte na een tijdje dat ze meestal niet echt iets deden en alleen snel en ‘dreigend’ op je afzwommen maar je daarna ook met rust lieten. Hoe dan ook, het was super. Yaiza had een stukje mee gesnorkeld maar is daarna gaan zonnen en lag met een deel van het groepje te dobberen in het water, dus na het snorkelen ben uk ook hierbij gaan liggen. Het was gezellig en de tijd vloog voorbij, voor we het wisten moesten we weer terug naar de boot. Hier maakten we nog een leuke groepsfoto en wisselden we contact gegevens uit. Na een uurtje varen kwamen we weer aan op Labuan Bajo. Hier namen we afscheid van een deel van de groep. We hadden met een aantal mensen besloten om nog wat te gaan eten en drinken. We gingen naar een leuk tentje, Le Pirate, waar ze happy hour hadden. Het was een gezellige afsluiter. Ik merkte dat het voelde alsof ik nog een beetje op de boot was, wat wiebelig, een apart gevoel. Na het eten en een paar drankjes namen we afscheid van elkaar. Hoewel we elkaar maar kort kenden voelde het als een hecht groepje en was het jammer om gedag te zeggen, maar het was wel fijn om te realiseren dat Yaiza en ik in ieder geval wel altijd samen blijven! Eenmaal terug in het hotel belde ik nog even met mijn ouders, die gingen naar Griekenland vertrekken, toen ik de kamer op kwam lag Yaiza al voor pampus. Ik sliep ook heerlijk.

De volgende dag was onze laatste dag in Labuan Bajo. Oorspronkelijk hadden we het idee om iets met de scooter te gaan doen, maar we besloten er een rust dagje van te maken. We regelden wat zaken op de computer, printten onze tickets, en hadden een massage. In de avond spraken we af met het Belgische meisje van onze boot tocht en het koppel uit Noorwegen dat we in Bajawa hadden ontmoet. We aten lekker en dronken een biertje. Het was een gezellige laatste avond!

Zondag 27 mei vlogen we in de middag naar Bali. Het hotel bracht ons gratis naar het vliegveld en vlucht ging prima, was maar een uurtje. We hadden een hotel in Kuta geboekt vanwege het gemak. Dit keer accepteerde een van de chauffeurs onze gewenste ritprijs sneller dan de andere keren, dus dat scheelde weer wat onderhandelen en verhalen horen over waarom dat het onmogelijk is om voor die prijs te gaan. Mooi. Het hotel was prima en Yaiza liet haar rugzak vast naaien bij een winkeltje omdat het los begon te laten. Vervolgens aten we wat en gingen we naar de bioscoop; Deadpool 2. Het was leuk om weer eens een filmpje te kijken, in Flores hebben we eigenlijk alleen maar gelezen en niet echt films ofzo gekeken. Daarna gingen we weer terug naar onze kamer en gingen we op tijd naar bed, want de volgende dag moesten we om half 6 weer op. Maandag stond de taxi om 6 uur klaar, een aardig Javaans mannetje. Het was niet druk op de weg rond deze tijd dus de rit ging vlot. Dit keer was het echt afscheid nemen van Bali, want nu komen we niet meer terug in deze reis.. Maar vast in de toekomst wel weer.
We kijken terug op een hele mooie tijd in Flores, het is een van onze favoriete bestemmingen van deze reis geweest. Elke plek was mooi, verrassend en uniek. Het feit dat het nog niet zo toeristisch is vonden we ook fijn. De mensen waren oprecht vriendelijk en even verrast om ons en onze gebruiken te zien dan andersom. Ja, Flores was echt bijzonder!

We checkten in bij Cebu Pacific Air en alles verliep verder zonder moeilijkheden. Toen vertrokken we naar de volgende bestemming, een nieuw hoofdstuk van de reis, het mooie thuis van tante Jo Ann... De Filipijnen!