Lombok

Lombok

Hallo lieve mensen,

Hier weer een nieuw hoofdstuk uit ons Indonesische avontuur. Wederom bedankt voor alle leuke reacties. Het is altijd fijn om te horen dat jullie de verhalen waarderen en ik vind het altijd leuk om jullie reacties te lezen! Dus, bedankt.

Vanuit Ubud bracht een busje ons naar Padang bai. Daar moesten we even wachten en konden we wat eten en een koffie drinken. Na ongeveer een uur werden we naar de haven gebracht. Hier stonden heel veel mensen te wachten. Hoewel t er uit zag als een gekkenhuis viel het wachten uiteindelijk best mee. De boot was best groot en je kon ook op het dak zitten. We besloten binnen te blijven maar ik ben wel af en toe het uitzicht gaan bewonderen.
De boot rit verliep prima en na een korte stop bij Gili Trawangan, waar mensen de boot verlieten en nieuwe passagiers instapten, kwamen we aan op Gili Air. Met onze grote rugzakken was de redelijk korte wandeling toch nog een kleine uitdaging, maar het was goed te doen. We verbleven in een klein goedkoop hostel, Mama Homestay. De familie was vriendelijk maar sprak niet heel veel Engels. De kamer was prima, maar niet veel bijzonders. De badkamer was groot maar rook niet fris, er hing constant een warme dampige lucht want er was niet veel ventilatie. Maar goed, we betaalden ook maar een paar euro, dus voor die prijs was het een prima plekje. We dropten onze bagage en bezochten een strand bar op een mooie locatie waar we onder het genot van een lekkere cocktail de spectaculaire zonsondergang konden bewonderen.

De volgende dag gingen we naar een andere kant van het eiland waar het water fijner was om te zwemmen. Hier konden we lekker relaxen. In de avond zijn we gaan joggen en konden we de zonsondergang zien tijdens het rennen.
De derde dag deden we een hele mooie snorkel trip. We werden opgehaald en naar de haven gebracht. Hier werden we opgepikt door een redelijk grote boot, ik denk dat er in totaal zo’n 25 / 30 man aan boord waren. We stopten op verschillende plekken en een gids zwom mee, we gingen speuren naar schildpadden. We hadden veel geluk, want de eerste stop was het al raak en zagen we twee schildpadden! Super cool. Ook op de volgende locatie hebben we er drie gespot. Een hele grote, zwemmende schildpad en een paar liggend op de bodem, nieuwsgierig rond aan het kijken omringd door visjes. Het was heel cool. We zagen ook andere mooie visjes en gekleurd koraal en planten. Met name de laatste stop wad heel bijzonder, daar waren een hoop mooie onderwater plekken en heel veel vissen. En, op het einde, nog een schildpad! Zes in totaal, dus zeer geslaagd! Ik was er heel blij mee, want ik hou van schildpadden ;-) !
Uiteindelijk zijn we bij alledrie de gili eilanden gestopt en tussendoor hebben we geluncht op Gili Meno, het rustigste eiland. De hele tour kostte trouwens maar 100.000 roepia! (6 euro)
De laatste dag huurden we een fiets en fietsten we een rondje om het hele eiland. Dit klinkt ver, maar het eiland was niet zo groot. We hebben niet de hele route kunnen fietsen, regelmatig moesten we met de fiets in de hand lopen, omdat de weg te slecht en zanderig was om je balans te kunnen houden op de fiets. We eindigden op het strand.
Er werden trouwens een hoop dingen afgebroken in de tijd dat we er waren. Er waren heel veel politie troepen aanwezig, terwijl gili we om bekend staat geen politie te hebben. Blijkbaar was het niet toegestaan om op het strand te bouwen en had men dit toch door de jaren heen gedaan. Nu werden al deze constructies afgebroken. Het waren er heel veel!

Vanuit gili vertrokken we de volgende dag met een boot naar het vaste land van Lombok. Ik had een aardige local ontmoet, die ook muziek maakte. Via hem had ik de snorkel trip geboekt en ook de boot, met vervoer naar Senggigi. We kwamen aan in de haven en hier moesten we een aardig stukje lopen door de hitte met alle bagage. Eenmaal in het kantoortje aangekomen moesten we een tijd wachten tot er een auto kwam om ons op te halen. Hier ontmoetten we twee meisjes die ook aan het reizen waren. Een kwam uit Bangkok en de ander uit... Sittard! Toevallig hè?
De rit naar Senggigi was heel mooi. Heel groen en uitzicht op prachtige stranden. Het hotel was lekker en had een zwembad, dus hier konden we goed chillen. Het was wat afgelegen maar ze deden ook eten bezorgen.. prima!
De volgende dag huurden we een scooter en gingen we naar het strand. Het was een mooi strandje, maar er was niet heel veel te beleven. Er was een soort resort waar je bedjes van kon huren en eten en drinken kopen. Het was een beetje prijzig, maar verder prima. De zonsondergang was heel erg mooi, de zon ging onder achter de Balinese vulkaan, dus dat was een mooi uitzicht! Vervolgens aten we lekker eten in een ander restaurantje. Daarna reden we terug naar het hotel, maar hier voelden we opeens iets geks.. we hadden een lekke band! Gelukkig was er een hotel in de buurt waar we naar ons hotel konden bellen, dat gelukkig ook niet ver weg was (we hadden maar een klein stukje gereden). Zij haalden ons op, dus dat was aardig.

De volgende dag deden we het rustig aan. Ik wilde heel graag een nieuwe film zien; Avengers Infinity war. Allerlei superhelden die gaan strijden tegen een epische slechterik. Yaiza stond er niet heel erg om te springen, maar vond het niet erg als ik alleen zou gaan. Ik kreeg een nieuwe scooter en ging op pad, naar Mataram, een andere stad, zo’n 30 minuten rijden. Het was een prima rit, maar er was wel best veel verkeer. Ik vond het winkelcentrum vrij gemakkelijk en kocht een kaartje. Daarna had ik nog een uurtje om wat door de winkeltjes te lopen en wat te eten. Toen was het dan zo ver: Avengers! De bioscoop zat helemaal vol. In eerste instantie vreesde ik even dat het niet zo’n goede ervaring zou worden want het beeld flikkerde en er was constant een zoemend geluid. Gelukkig was dit alleen bij de reclames vooraf en werd de film zelf goed afgespeeld. Ik vond hem super cool! Ik was blij om hem gezien te hebben en vervolgens reed ik weer terug, dit keer in het donker. Dat was ietsjes spannender, maar ging ook prima. In het hotel heb ik nog even met mijn neef Nick gebeld, die is namelijk ook een grote fan.
De laatste dag in Senggigi deden we een roadtripje. We vertrokken, maar de scooter deed heel vreemd. Hij haperde en de motor sloeg regelmatig af, waardoor we ineens stil kwamen te staan. Niet ideaal! We reden terug en het personeel herkende dit probleem. Ze belden een ander bedrijf dat scooters verhuurden en we kregen weer een andere. Ik was blij dat de weg naar Mataram wel voorspoedig is gelopen! Derde dag, derde scooter.
Met de nieuwe scooter gingen we vervolgens weer op pad. Deze was een stuk prettiger. We stopten op een paar plekken met mooi uitzicht en gingen toen naar een strandje met een hoop palmbomen. Hier dronken we een lekkere kokosnoot en vervolgens gingen we lekker eten bij een ander restaurantje aan het strand bij ons in de buurt.

De volgende dag vertrokken we richting Kuta. De Lombok variant was heel anders en vonden we veel fijner dan de Balinese variant. We wandelden wat rond door het leuke stadje en liepen naar het strand. Daarna hebben we heel lekker gegeten, een all you can eat vegetarisch buffet. Super lekker eten! Wat ook grappig was trouwens, was dat ze hier verschillende ‘KFC’ kraampjes hadden. Het zijn gewoon locals met karretjes met kip, maar er staat Kentucky Fried Chicken op.
De tweede dag huurden we een scooter en reden we naar Selong Belanak, een prachtig strand. De rit zelf was al een ervaring, je reed langs prachtige plekken, rijstvelden, dorpjes, bergen, het was super mooi. Af en toe was de weg niet zo goed en waren er gaten en een hoop grind, maar over het algemeen was het prima te doen. De eindbestemming was de moeite zeker waard, het was een heel mooi strand. Hier heb ik mijn allereerste surf-les genomen. De golven waren niet al te heftig en het was niet heel druk, dus ideaal voor een eerste keer proberen. Het was erg leuk en het ging me best goed af!
Daarna even ontspannen en uitgerust weer op pad. Op de terugweg genoten we weer van de mooie route. Op een bepaald moment passeerden we twee kindjes, een ervan deed alsof hij steentjes naar ons ging gooien, of hij deed het echt, het ging te snel om te zien. Dat was schrikken en Yaiza en ik riepen allebei ‘tidak bagus’ (niet goed) en de kinderen schrokken zich een hoedje en realiseerden volgens mij dat ze dit niet nog eens moeten doen. Toen we bijna in ons stadje waren voelden we iets vreemds.. ja hoor, weer een lekke band! Wat is het toch met die Lombok scooters? ;-)
Gelukkig was het niet ver meer naar het stadje dus reden we heel zachtjes de laatste minuten, tot we bij ons koffie tentje aan kwamen. Hier probeerden we te bellen met ons hotel

De derde dag gingen we naar Mawun, een ander mooi strand, op dezelfde weg als de vorige bestemming. We werden meteen overvallen door een groep kinderen die vanalles wilden verkopen en vrij opdringerig waren. De plek was prachtig, maar er was een hoop plastic. We besloten te gaan opruimen. Al gauw hielpen er steeds meer mensen mee. Ook de locals kwamen met bezems, netten en zakken om het plastic in te doen. Op een bepaald moment waren er wel een stuk of 10 man aan het helpen, dat was wel sjiek. We hebben dit de hele middag gedaan, het was best leuk om te doen, maar ook vermoeiend. Nadat we uren hadden opgeruimd, zag het er wel een stuk schoner uit! Helaas zagen we dat ze al het vuilnis uiteindelijk verbrandden, dus dat is ook niet de beste oplossing.
De laatste dag moesten we wat dingen regelen op internet, maar deed de WiFi het niet in ons hotel. We gingen naar ons favoriete koffie tentje, maar ook hier werkte het niet. Er was een probleem met het netwerk in de hele stad. Dat kwam slecht uit. Gelukkig bood iemand van het restaurant ons zijn ‘hotspot’ aan van zijn telefoon, waardoor we toch aan de slag konden. Yaiza moest wat zaken regelen voor het Chinese visum, wat een hoop gedoe is. We hebben allerlei formulieren nodig die op een specifieke manier moeten worden aangeleverd. Ik heb ondertussen een hotel geboekt voor de volgende dagen. Alles lukte uiteindelijk wel en toen zijn WD weer naar Mawun gegaan, om dit keer gewoon even lekker te luieren.

Woensdag 9 mei vlogen we terug naar Bali. Yaiza had nog steeds wat last van haar vinger na het ananas incident (ze had zich in Bangkok in haar vinger gesneden) en ze heeft nog steeds geen gevoel in de zijkant van haar vinger. Ze maakte zich een beetje zorgen. We hadden besloten om naar een specialist te gaan in Denpasar, om te laten checken wat we het beste konden doen.
Toen we opstonden was er niemand van het personeel aanwezig. De beveiliger was er wel, maar die sprak weinig Engels. We moesten nog ontbijten en hadden niet alle tijd, omdat we de vlucht wilden halen. We maakten ons een beetje zorgen maar uiteindelijk wist hij ze op te trommelen en konden we alles op tijd regelen. We werden naar het vliegveld gebracht door een taxi. Het was een korte, comfortabele vlucht.

Eenmaal aangekomen in Bali moesten we de hectische vervoers aanbiedingen weer ondergaan en werd ons door iedereen verteld dat de prijs die we wilden betalen echt niet mogelijk was. Uiteindelijk vond Yaiza een taxi die ons wel voor het gewenste bedrag naar onze bestemming bracht. Het was niet ver van het vliegveld dus we wisten dat we geen belachelijk hoge prijs hoefden te betalen. We hadden besloten om een hotel in Kuta te boeken, want de dokters afspraak was hier in de buurt, en het vliegveld ook. Kuta Bali is wel weer iets heel anders dan Kuta lombok. Het is niet mijn favoriete plek in Bali, want het is er erg druk en de mensen zijn vaak iets te opdringerig, maar goed, er is wel genoeg te doen. Het hotel was prima. Niets bijzonders, maar het had een centrale locatie en een zwembad, dus dat is altijd mooi. De kraan was net te kort en het water kwam half in de wasbak en half er op. Om een of andere reden vind ik dat heel grappig, in Nederland zou men dit niet gauw zo maken (en zo laten).
We liepen wat rond en vonden een heerlijk restaurant (Crumb & coasters) waar we heel goed konden eten en waar ze heerlijke koffie hadden. Vervolgens gingen we naar een winkel centrum, waar ik een nieuw vest heb gekocht. Ik had mijn vest namelijk in het vliegtuig laten liggen toen we uit Thailand vlogen. Heel stom, dat gebeurt me normaal niet gauw. Maar goed. We zagen dat er ook een mooie bioscoop was, maar er draaiden maar twee films. Een daarvan was Avengers. Ik vond het niet erg om hem nog eens te zien en Yaiza was toch ook wel benieuwd, dus gingen we daarheen. Je kon kiezen uit de normale stoelen of de luxe variant. Beiden waren goedkoop dus we probeerden de luxe eens uit. Het was heel nice; grote lederen stoelen die je helemaal naar achteren kon laten gaan, met dekentjes. Dat was een heerlijke bioscoop ervaring!

De volgende dag hadden we de afspraak met de specialist. Eenmaal daar werd ons verteld dat de dokter er niet was! Het bleek uiteindelijk dat er een misverstand was met de tijd van de afspraak. We legden uit dat we speciaal hiervoor naar Bali zijn gevlogen. Gelukkig kon de dokter nog komen. Het was een professionele man met veel kennis. Hij zei dat Yaiza’s zenuw is beschadigd maar dat opereren nu waarschijnlijk meer kwaad doet dan goed. Hij liet doorschemeren dat dit eigenlijk in Bangkok had kunnen / moeten gebeuren. Wel vervelend, maar niets meer aan te doen. Hij zei dat het misschien wat kon verbeteren, maar dat het niet erger zou worden (geen pijn etc). Hij gaf ons het nummer van een collega die veel verstand had van oefeningen doe Yaiza kon doen om haar vinger te verbeteren. Ze zat eigenlijk vol maar toen we de situatie aan haar uitlegden konden we gelukkig voor de volgende dag een afspraak maken. In de avond zijn we wat gaan eten en naar Apache gegaan, een leuke reggae bar hier. Er heen lopen was een beetje irritant, heel druk en veel mensen die je iets willen aanbieden, waaronder regelmatig drugs. No thank you!
In Apache was het wel gezellig. Er speelde een leuke reggae band en het was leuk om mensen te kijken, want er arriveerden een paar aardig aangeschoten dames die ongeveer even vaak op de grond zaten / lagen als dansten. Tja, Kuta...

De vrijdag hadden we de afspraak met de therapeut. We namen een taxi en kwamen er toen gauw achter dat wat Google maps aangaf niet overeenstemde met het Balinese verkeer. Wat een rit van 20 minuten moest zijn duurde een uur, waardoor we wat later aan kwamen. Gelukkig konden we via de chauffeur een berichtje sturen en ging de afspraak gewoon door. Ook dit was een vrouw met veel kennis. We dachten dat we een paar tips zouden krijgen en weer konden vertrekken, maar we zijn hier een dik uur geweest en ze heeft Yaiza allerlei oefeningen geleerd en tips gegeven. Een nuttig bezoek. Hopelijk gaat het haar helpen. Ze moet deze oefeningen elke dag een paar keer doen. Eigenlijk 6 keer per dag, maar dat blijkt wat lastig in de praktijk. Maar ze doet het zoveel mogelijk.

Ons oorspronkelijke plan was om naar Flores te gaan na Lombok, dus hadden we naar vluchten gekeken. We vonden een betaalbare voor de dinsdag. We hadden besloten om ook nog even naar Uluwatu te gaan voor die drie dagen.

Zaterdag vertrokken we uit Kuta. We vonden een taxi op de terugweg van het ontbijt en hij reed ons naar ons nieuwe hotel. Het was een prima plekje, niet de crème de la crème maar zeker niet verkeerd. We konden via het hotel een scooter huren. Het was wat prijziger dan het hoort te zijn, maar alles is heel verspreid in Uluwatu en er was niks in de buurt van ons hotel, dus we konden er niet echt onderuit. Eenmaal met scooter konden we op pad gaan. De wegen zijn prima en het is niet druk op de weg, dus dat is wel lekker. We gingen langs El Kabron, een sjiek restaurant met prachtig uitzicht waar we zijn geweest toen we ons verloofden. De prijs was echter gestegen (we konden ons in ieder geval niet herinneren dat we zoveel hebben betaald). Het kostte bijna 100 euro voor twee personen om hier naar binnen te gaan en van het zwembad gebruik te maken, wat wel super sjiek is, maar dat vonden we nu niet te betalen. Je kreeg de helft dan wel als ‘te goed’ en de andere helft entree, maar alsnog was dit meer dan we nu kwijt konden. We besloten in plaats daar van naar Dreamland Beach te gaan, een mooi strand vlak naast het restaurant. Hier hebben we uiteindelijk een cocktail gedronken en de zonsondergang bekeken. De golven waren enorm en het uitzicht was mooi. Ook was het leuk om te kijken naar een grappige groep dames die oneindig veel foto’s maakten in de meest creatieve houdingen.
Op zondag zijn we naar Padang Bai gegaan, een ander mooi strand, waar Yaiza vroeger vaak kwam toen ze met haar vriendin Alexandra reisde. Hier hebben we lekker gelezen, gezwommen en geluierd. In de avond gingen we naar Single Fin, dit is een beroemde tent die bekend staat om goede feestjes. Ik was er nog nooit geweest maar Yaiza wel. Het was wel verandert zei ze, veel groter en drukker. De reden van ons bezoek was Uluroots, de reggaeband van Uluwatu. Ik ben bevriend met Armi, de zanger van de band. Ik ken hem via Kum, dat was zijn leraar in de muziek en in het verleden hebben we wel eens samen gespeeld. Het was heel leuk om hem weer te zien. Ook dit keer werd ik uitgenodigd om wat van mijn Nederlandse raps ten gehore te brengen. Het was heel erg druk en ik was benieuwd hoe het hier in de smaak zou vallen, maar de zaal reageerde zeer positief en ik werd overdonderd door applaus en gejuich. Erg leuk! Super om toch ook nog even met Armi muziek te maken, ik had eigenlijk gedacht dat het deze reis er niet van zou komen maar dit was een leuke verrassing.
Ik heb hier een filmpje van op internet gezet, dus als jullie het leuk vinden om te zien is het hier te bekijken:
https://www.youtube.com/watch?v=rPh8a1dWrIg

Op maandag zijn we lekker gaan eten bij een leuk brunch plekje dat we hadden ontdekt en daarna zijn we langs Dreamland Beach gegaan, omdat het hier comfortabel is. We huurden twee bedjes en ik had mijn tas nog niet neer gezet en er werd me al een massage aan geboden. Nou, vooruit dan maar!
We zagen wederom de zonsondergang maar dit keer waren er meer wolken. Daarna hebben we lekker gegeten en toen zijn we terug gegaan naar het hotel. Hier moesten we nog het een en ander regelen. Op de terug rit zagen we een taxi en spraken we met hem af voor de volgende ochtend, want dan vlogen we naar Flores. Hij reed helemaal achter ons aan, mee naar het hotel, om te zien waar het was en om toestemming te vragen om ons te brengen, want het hotel had zelf ook vervoer (maar net als de scooter duurder dan gebruikelijk). Uiteindelijk stonden ze toe dat hij ons bracht. We spraken af dat hij ons in de ochtend kwam ophalen en gingen toen aan de slag met onze regelzaken (wat te doen in Flores etc).

De volgende dag stonden we vroeg op want we hadden een vrij vroege vlucht naar Flores. We liepen naar buiten en.. de taxi was er niet. We belden hem, hij had zich verslapen. Hij kwam er zo snel mogelijk aan. Een beetje stressvol, maar goed, dit is Indonesië. Hij kwam gelukkig vrij snel en bood uitgebreid zijn excuses aan. Tidak apa apa (no problem). Hij wilde waarschijnlijk de verloren tijd inhalen want hij reed keihard. Het wad niet echt prettig dus ik zei ‘pelan pelan’ (slowly / rustig aan). We legden hem uit dat we het wel gingen halen en dat hij niet te hard hoefde te rijden. Dit had een beetje effect maar hij reed nog steeds sneller dan we zouden willen. Maar ja, nogmaals, dit is Indonesië.. ;-)

We kwamen op tijd aan op het vliegveld en alles verliep soepel. Nu was het tijd voor een nieuwe plek, het mooie, nog niet zo ontdekte Flores!